De Utrechtse blokfluitjuf Wytske de Vries vertrekt bij de muziekschool UCK aan het Domplein om muziekles te geven aan vluchtelingen. Bij haar afscheid waren er tekeningen en een lied. Ze vertrekt zes maanden naar Griekenland.

De Vries geeft al een paar jaar blokfluitles bij het Utrechts Centrum voor de Kunsten (UCK) aan leerlingen tussen de 5 en 10 jaar. “Ik vind het heel moeilijk om ze achter te laten. Het was erg lastig om te vertellen dat ik een tijdje weg zal gaan”, zegt ze. “Sommige kinderen weten nog niet wat een vluchteling is en anderen kijken al naar het Jeugdjournaal, dat helpt.”

Op 1 maart vertrekt ze naar Athene, dan moet ze nog ongeveer een uurtje naar Malakasa. Daar wonen zo’n 1.600 mensen in een kamp. De meesten afkomstig uit Afghanistan, Syrië en Irak. De Vries (25) gaat als vrijwilliger werken voor de Nederlandse organisatie Connect by Music die in Griekenland allerlei muziekprojecten verzorgt.

Muziek maken om even de ellende vergeten, zo wil Connect by Music de vluchtelingen helpen. De Vries kan zich daar helemaal in vinden: “Die mensen moeten lang wachten, terwijl ze niks kunnen of mogen doen. Voor kinderen is er helemaal niets. Dat maakt het ellendig.”

Lange adem

De Vries zal waarschijnlijk tientallen kinderen muziekles geven. “Ik spreek hun talen niet, maar dat komt goed. Muziek is een internationale taal.” Ze leert de kinderen liedjes zingen, blokfluit spelen en laat ze kennismaken met andere instrumenten.

Lesgeven aan vluchtelingen is voor De Vries niet nieuw. Eerder gaf ze les in het asielzoekerscentrum aan de Einsteindreef in Overvecht, dat in november sloot. Het is een kwestie van de lange adem, vindt ze. “Eerst moeten mensen wennen, zich ontspannen voelen. Is het vertrouwd, dan pas kunnen ze zich uiten door muziek te maken.”

Hoe dat in Malakasa gaat zijn, kan ze nog maar moeilijk inschatten. “Dat komt wel, ik maak me nu zorgen om mijn repertoire en lesmethode. Is dit geschikt? Heb ik wel genoeg? Wat kan ik allemaal meenemen? Zijn er genoeg instrumenten?” Een plekje voor de tekeningen van haar Utrechtse blokfluitleerlingen houdt ze in ieder geval vrij in haar bagage.

Schrijver: Jesse Pouw