Van stiekem fietsbanden oppompen tot computerles geven aan vluchtelingen. Rachel van de Pol speelt een jaar lang voor superheld en doet iedere dag een goede daad. Soms klein, soms groot, maar altijd door iedereen uit te voeren.

Het begon zo’n drie jaar geleden. “Ik werd vegetariër. Dat was een persoonlijke keuze en ik wilde dan ook niet preken dat anderen dat ook moesten doen. Maar ik merkte dat ik – juist doordat ik dat niet deed – mensen om me heen aanzette tot nadenken. Vriendinnen gingen opeens ook anders eten. Zo begon het idee te borrelen dat je met iets heel kleins al veel invloed kan hebben.”

Niet ‘wat als’, maar doen

Rachel besloot aan een roman te beginnen. “Over een meisje dat de wereld verbeterde maar daardoor gepest werd door haar klasgenootjes.” Het boek schoot alleen niet op. “Ik realiseerde me dat ik zelf het goede voorbeeld moest geven, in plaats van erover te schrijven. Goede daden blijven zo vaak alleen bij gedachten. Ik wilde op deze manier ook de drempel voor mezelf verlagen om iets te gaan doen, niet blijven hangen in ‘wat als’, maar gewoon doen.”

Confronterend

Zo gezegd zo gedaan, Rachel begon een website en goot het geheel in een superheldenthema. “Het is tot nu toe een groot avontuur. Soms zijn het maar hele kleine dingen, maar soms is het ook heel spannend. Je komt in nieuwe situaties, ontmoet nieuwe mensen. Maar het kan ook best confronterend zijn, zeker omdat ik steeds maar weer door ga en andere dingen doe. Terwijl ik soms juist ergens langer zou willen blijven, wie weet doe ik dat volgend jaar wel.”

Indrukwekkend

Eén van die goede daden was de computerles die Rachel gaf aan vluchtelingen. “Dat heeft me erg geraakt. Die vrouwen wilden zó graag Nederlands leren, maar het niveauverschil was groot waardoor sommigen het niet bij kunnen benen terwijl het voor anderen juist te traag gaat. Tijdens de computerles hebben we een e-mail adres aangemaakt. Dat klinkt heel suf, maar daardoor kunnen ze opeens communiceren met de hele wereld, werkgevers bijvoorbeeld. Ook hebben we Google Maps en Google Translate uitgelegd, waardoor ze websites kunnen vertalen. Zulke kleine dingen kunnen al zulke belangrijke handvatten zijn om een leven op te bouwen. Heel indrukwekkend.”

Wisselende reacties

De reacties op het initiatief zijn wisselend. “Er zijn heel veel mensen die me mailen en vertellen dat ze nu ook zoiets doen, soms hebben ze hele leuke suggesties. Gisteren nog, kreeg ik een tip over een app. Voor elke tien minuten dat je je telefoon niet gebruikt, krijg een kind een dag schoon drinkwater. Dat is ontzettend leuk en maakt me ook nóg gemotiveerder. Maar er zijn natuurlijk ook minder leuke reacties. Dat ik het alleen maar voor de aandacht zou doen en dat het toch geen zin heeft bijvoorbeeld. Ik zie juist dat het wél zin heeft. Je kan samen zoveel doen. Cynisch zijn heeft al helemaal geen zin.”

Waan van de dag

Toch snapt Rachel het cynisme wel. “Op het nieuws zie je constant wat er mis gaat. Ik werk zelf ook in de media en je ziet gewoon dat er enkel aandacht wordt besteed aan de waan van de dag, de lange termijn wordt niet behandeld.”

Niet doen is geen optie

Zelf is ze zich in ieder geval veel bewuster geworden van het verschil dat ze kan maken. “Ik ben nu twee maanden bezig, en het wordt ook steeds makkelijker. Natuurlijk heb je soms wel een ‘slechte’ dag, waarop je minder zin hebt, maar het is gewoon geen optie om het niet te doen. Ik heb dit besloten en zet nu ook door. En wat is nou een jaar op een mensenleven? Ik doe het gewoon. Punt.”