Martijn van der Valk brengt een gast op zijn terras aan de Adriaan van Ostadelaan een kopje koffie. De koffie is niet duur, één euro om precies te zijn. Dat past wel bij De Keuken van Max, zijn vrolijk gekleurde lunchroom: ook die is met minieme middelen opgetrokken. De knalroze gevel van de zaak is de gemeente en sommige buren echter een doorn in het oog.

Neem de houten bankjes buiten bijvoorbeeld. Hoewel het lijkt alsof ze zo van een hippe strandtent komen, heeft Van der Valk ze zelf bij elkaar geklust. Zijn 73-jarige moeder naaide de fleurige kussens die het ruwe hout van de banken bedekken.

Die budget-benadering was pure noodzaak, omdat Martijn na een mislukte overname financieel krap zat. Maar volgens hem heeft het ook wat moois. “De zaak is nu echt een deel van onszelf.”

Zo is de bar in het gerenoveerde pand grotendeels gemaakt van delen van een houten vloer die uit een woning uit de Bosboomstraat werd gesloopt. “Ik zag de bewoners vloerdelen naar een container slepen. Ik vroeg ‘mag ik je houten vloer meenemen?’ Ze keken wel even raar op, maar de bar komt dus echt uit de buurt”, vertelt Martijn. Niet dat hij veel ervaring had met klussen. “Ik had nog nooit een tegel aan de wand gezet toen ik aan de tegelwand begon”, lacht de 41-jarige ondernemer. “De hele verbouwing heb ik samen met mijn ouders en vrienden gedaan.”

Verwaarloosd

De renovatie ging niet makkelijk. De vorige gebruiker van het pand, het Marokkaanse restaurant Safir, had de ruimte zwaar verwaarloosd. Overal lagen dikke lagen vet en de elektra was niet spatwaterdicht. Martijn trof overal muizenkeutels aan, zelfs in de keuken. Na maanden klussen zou zijn zaak eind mei opengaan.

Het liep anders. Kort voor de opening overleed zijn 48-jarige chefkok aan een hartaanval. Enkele dagen later sprong ook nog eens het riool, dat beroerd bleek te zijn aangelegd. Een fikse kortsluiting was het gevolg. De Keuken van Max moest weer een ruime maand dicht, om alle elektra en het riool opnieuw aan te leggen. Midden augustus konden de deuren weer open, net op tijd voor de laatste zonnige dagen van de zomer.

Dwangsom

Waren de problemen daarbij gebleven, dan had Martijn van der Valk zich nu volledig op zijn gasten kunnen richten. Maar een slepende zaak drukt nog op zijn schouders: de knalroze gevel van de zaak is de gemeente en sommige buren een doorn in het oog. Op straffe van een dwangsom moet alle door Van der Valk aangebrachte beplating en beschildering worden verwijderd. De ondernemer ligt er sinds april met de gemeente over in de clinch.

Aanstootgevend

Van der Valk snapt het niet. Het frisroze is in zijn ogen juist een grote verbetering ten opzichte van de oude, zwarte gevel van het pand. “Achter deze platen zit lelijk grijs grindsteenbeton, zoals daar”, wijst hij naar de gevel van de naastgelegen goktent. Volgens hem is de gemeente niet duidelijk over de reden waarom zijn gevel weg moet. Toegegeven, de kleur viel rozer uit dan gepland, maar is het, zoals de gemeente stelt, aanstootgevend? “Een knalroze voordeur van een winkel twee straten verderop mag dan wel”, zegt hij. “Ik vroeg de ambtenaren welke kleur dan wel mocht. Smurfenblauw? Konden ze niet om lachen.”

Op 18 september heeft hij een gesprek met de gemeente. Dan bespreken ze samen de opties voor zijn pand. Hij schildert zijn roze gevel, zijn handelsmerk, niet graag over. Dan is het karakter van zijn pand weg. Maar hij is klaar met vechten. “Ik ben klaar met brandjes blussen”, zegt hij schouderophalend. “Ik wil met positieve dingen bezig zijn.” Zoals het verkopen van de door zijn moeder gemaakte jam, of het zelf maken van zongedroogde tomaatjes. Het verkopen van verse broodjes en rabarber uit de tuin van zijn ouders en samenwerken met de ondernemers in de buurt. Hij heeft nog plannen zat voor zijn zaak. “Ik geef niet op.”