Eigenlijk heb ik er nooit last van gehad. Verslavingsgevoeligheid. In de jaren dat iedereen vrij structureel aan de peuk ging, deed ik op bijzondere tijden vol enthousiasme mee, maar zonder dwangmatige neigingen naar meer. Ik ben eigenlijk altijd een kroegroker geweest. Dus als het gezellig was in de kroeg, stak ik er (toen nog binnen..) graag eentje op, maar de dag erna taalde ik er al niet meer naar. Tot het volgende kroegbezoek waar ik gewoon weer vol enthousiasme meepafte, ..omdat het zo gezellig was.

Daarmee heb ik mezelf al op tienerleeftijd de stempel ‘niet verslavingsgevoelig’ gegeven en dat is tot lang daarna onveranderd gebleven.

Maar nu ben ik sinds een aantal maanden eigen ondernemer. En dat maakt een oerkracht in me los! Begrijp me niet verkeerd, ik ben altijd een enthousiaste werker geweest, voor welk bedrijf het ook was, maar het feit dat ik van dit bedrijf in opstart samen met Trudy een succes wil maken, geeft een extra dimensie aan het verhaal.

Dus betrapte ik me er een paar weken geleden op het volgende: we waren een week voor de lancering, er moesten nog heel veel puntjes op de i worden gezet voor een knallend startpunt. Dus werden alle vrije uurtjes benut om de site klaar te maken voor de lancering. Op een van die avonden in die laatste week kwam ik erachter dat ik de lader van mijn laptop op kantoor had laten liggen en mijn accu bijna leeg was. Mijn man, met eveneens een bruikbare lader zou pas laat in de avond thuis komen. Het feit dat ik thuis twee kinderen heb, maakt het minder makkelijk om even op de fiets te stappen om naar kantoor te gaan. Het zweet brak me uit. Dus heb ik zo goed als ik kon, met trillende handen, het avondritueel met de kids afgerond om daarna met zweet op mijn rug op zoek te gaan naar een oplossing voor mijn accuprobleem.

Gelukkig bleek de oplossing snel gevonden bij een van mijn buren, die eenzelfde laptop bleek te hebben en zo lief was de lader een avondje uit te lenen. Dus liep het verhaal in rap tempo maar wel gewoon met een sisser af. Maar op dat moment kon ik me ineens identificeren met het leven in de volhardende rokers uit mijn tienerjaren die koste wat kost op zondagochtend in alle vroegte op zoek gingen naar een geopend benzinestation, om hun pakje voor die dag weer veilig te stellen.

Met trillende handen stak ik de lader in mijn laptop en zag mijn scherm weer oplichten. Ik haalde diep adem… en hervatte mijn werkzaamheden.