Bekende en minder bekende Utrechters werken in de luwte vaak aan bijzondere projecten. DUIC zoekt deze mensen op en vraagt ze waar ze precies mee bezig zijn. In deze editie spreken we Rebecca van de Kar, een Utrechtse journalist. In de Verhalenflat gaat ze, samen met haar vriendin Femke Everaarts, op zoek naar bijzondere verhalen in haar eigen flat in Overvecht.

Waar ben jij op dit moment mee bezig?

“Sinds een jaar of drie woon ik in een flat in Overvecht. Ik ben sinds begin april een verhalenproject begonnen over wie er eigenlijk allemaal in mijn flat wonen. Nu is dit alleen nog op Facebook te lezen. Maar in korte tijd hebben fotograaf Femke Everaarts en ik al veel volgers gekregen.”

‘Ik geloof dat mooie verhalen overal te vinden zijn’

Hoe ben je op dit idee gekomen?

“Eigenlijk spookte het idee al langer door mijn hoofd, al jaren eigenlijk. Het komt voort uit mijn fascinatie voor flatgebouwen. Ik word altijd nieuwsgierig als ik buiten in het donker langs flats fiets. Dan vraag ik me af wie daar wonen en wat de verhalen van die mensen zouden zijn. We vroegen ons af wat het resultaat zou zijn van als we al die verhalen zouden bundelen. Het is eigenlijk een beetje gek dat je met zoveel mensen zó dicht op elkaar woont, maar dat je elkaar vaak helemaal niet kent. Ik kende mijn eigen buren bijvoorbeeld praktisch niet.”

Wat maakt het project zo mooi?

“Ik hoop Overvecht een wat beter imago te kunnen geven met dit project. Ik woon er namelijk met veel plezier. Bovendien leer ik graag mijn buren en flatgenoten beter kennen. Als ik nu over mijn galerij rondloop voelt het daarom nu nog meer als mijn thuis. Ik geloof dat mooie verhalen overal te vinden zijn. Als je maar de tijd neemt om écht met iemand in gesprek te gaan. Zo hadden we al iemand geportretteerd die niet met zijn hoofd op de foto wilde. In eerste instantie twijfelde ik, maar hij was uit Syrië gevlucht en hij wilde niet herkenbaar op beeld voor zijn eigen veiligheid. Dat is al een verhaal op zich.”

Wat kunnen we nog van je verwachten?

“In totaal willen we 20 tot 25 bewoners portretteren, zodat we een goede doorsnee krijgen van de flat. Misschien dat we die verhalen in een boek kunnen bundelen. Het zou prachtig zijn om een expositie over ons werk te kunnen houden, misschien wel in onze eigen flat. Ik hoop uiteindelijk dat de verhalen in onze flat echt gaan leven.”