Lege bierblikjes in de bloembakken, geluidsoverlast en zelfs bedreigingen: de inwoners van het ‘verdomhoekje’ in Nieuw-Engeland klagen al jaren. De vele horecazaken op het kleine Wolf en Dekenplein zorgen voor veel ergernissen bij de buurtbewoners. In dit eerste artikel: het verhaal van sociaal makelaar Bert van Velzen en bewoners. ”We moeten hier met z’n allen een verdomd leuk hoekje van maken.”

Het ‘verdomhoekje’ is al sinds de jaren ’70 de geuzennaam voor de wijk aan het begin van de Vleutenseweg. De naam was een aanklacht naar de gemeente, omdat die de bewoners jarenlang in het verdomhoekje liet zitten. De sociale huurwoningen waren zwaar onder de maat, met een buitentoilet en zonder douche. Na jaren van strijd zijn de oude woningen plat gegooid en zijn daar de huizen met de typerende, halfronde panelen voor in de plaats gekomen.

Van stank- en geluidsoverlast tot een criminele organisatie

Maurits Logtenberg woont vanaf 1998 op de hoek van de wijk. In de Bilderdijkstraat, met uitzicht op het grasveldje waar links sociale woningbouw van Mitros, en rechts veel Marokaanse horeca gelegenheden zitten. Hij woont hier al 15 jaar en heeft al 15 jaar lang last van overlast. ”Voornamelijk stank overlast. De horecazaak onder mij heeft een slecht afzuigsysteem, waardoor ik een constante frituurlucht en wietgeur ruik.” Toch wil hij niet weg, want in zijn goedkope huurwoning heeft hij het goed voor elkaar. ”We moeten hier met z’n allen een verdomd leuk hoekje van maken.”

Maar stankoverlast is niet het enige probleem. De bezoekers van de zaken rondom het Wolf en Dekenplein, zorgen vaak voor geluidsoverlast. Scheurende scooters, luid bellen op straat, en dit allemaal ook na elf uur ’s avonds. Het Verdomhoekje was het toneel van onder meer een gijzeling, een alcoholverbod, de dood van peuter Nouafel en de criminele organisatie die zich huisvestte in coffeeshop Shabab.

”Ik ben onderhand al drie keer bedreigd”

”Wij kampen al 12 a 13 jaar met problemen,” zegt Toon van Hoeff, bewoner van een van de sociale huurwoningen van Mitros. ”Er hangen alleen maar jongeren rond hier. Ze zorgen voor geluidsoverlast en pleuren alles op straat.” Van Hoeff voelt zich onbegrepen en heeft het gevoel dat hij niet wordt geholpen, noch door de politie als de gemeente. Die roept de bewoners op om meldingen te doen van overlast, maar Van Hoeff heeft het gevoel dat hier vervolgens niets mee wordt gedaan.

”Ik heb op nieuwjaarsdag zes hulzen van kogels gevonden. Dit heb ik gemeld bij de politie, maar daar hoor je dan vervolgens niets meer van. Ik heb gevraagd of de wijkagent langs wil komen, maar die is nergens te bekennen. Ik heb foto’s van hulzen van kogels, ik heb foto’s van dealers, maar er wordt niets mee gedaan. Ik ben onderhand al drie keer bedreigd. Mijn ruiten zijn al twee keer ingeslagen, en op m’n huis is een hakenkruis gespoten. Er is zelfs iemand met de dood bedreigd. Niemand durft meer te klagen.” Van Hoeff is ten einde raad.

”Het is te makkelijk om het bij de bewoners neer te leggen”

De problematiek rondom het Verdomhoekje is bekend. Zowel bij de politie, gemeente, wijkmanagers, als bij sociaal makelaar Bert van Velzen. In januari 2012 organiseerde Van Velzen een overleg met buurtbewoners en raadsleden. ”Toen stond het weer even hoog op de agenda, en zijn uiteindelijk een videotheek en coffeeshop Shabab gesloten. De prioriteit is nu weer wat afgenomen. De overlast wordt alleen maar in kaart gebracht door bewoners die klachten melden, maar dit zijn dus telkens dezelfde bewoners en het lijkt water naar de zee brengen. De instanties kunnen ook zelf gaan kijken, het is te makkelijk om het bij de bewoners neer te leggen.”

Woensdag deel 2 van het verhaal: de reactie van politie en gemeente.

De naam van Toon van Hoeff is vanwege privacyredenen gefingeerd.