Dat Utrechters echt álles weggooien, weet Henk Spithorst (61) inmiddels wel. Hij loopt vijf dagen per week rond op het afvalscheidingsstation aan de Tractieweg. “Er ligt hier van alles, van computers tot pistolen.”

Henk Spithorst drinkt een bakkie koffie met uitzicht op de afvalcontainers. Het zijn er twintig om precies te zijn. Zijn werkdag begint in het kantoor, waar de mannen zich eerst de nodige cafeïne toe-eigenen. Om tien uur gaan de poorten van het afvalscheidingsstation automatisch open. “Zo gauw dat gebeurt, ga ik naar buiten.” En wat doet hij dan? “Wat nodig is.” Dat betekent dat als er een container opengemaakt moet worden hij dat doet, als het afval aangestampt moet worden, hij de kraan pakt en als er een volle container is weggehaald, hij het vak aanveegt. Spithorst: “Zo blijf je de hele dag bezig.

Spithorst werkt dagelijks met vier andere collega’s bij het afvalscheidingsstation. Mannen. Vrouwen werken er ook, maar alleen op kantoor, niet in het veld. “Dat mag niet van de arbo, omdat we geen aparte vrouwendouche en -wc hebben.” Zelf doucht Spithorst niet op werk, maar thuis. “Echt vies na een dag werken ben ik niet, maar het is wel zo dat je na een dag werken effe onder de douche wilt stappen.” Het werk is schoner dan de Havendienst van de gemeente Utrecht, waar Spithorst dertig jaar heeft gewerkt. “Daar werd je van boven tot onder smerig; je stond echt in het vuil in het ruim.” Wel had hij bij de Havendienst een mooier uniform: “Met van die gouden strepen met knoopies – hier heb je gewone werkkleding.”

In principe hoeft Spithorst alleen toezicht te houden en mensen advies te geven over waar en hoe ze hun afval kwijt kunnen. Maar ook vaak genoeg steekt hij de handen uit de mouwen, als hij bijvoorbeeld een dame moet helpen. “Is d’r weer eens eentje zwanger…” Daar voegt hij lachend aan toe: “Ze moeten wel erg vaak nog negen maanden.”

Bijzondere vondsten

Rond Nieuwjaar krijgen mensen last van opruimwoede. In die periode puilen de containers al snel uit. En in het voorjaar is het altijd druk met tuinafval. Op een rustige dag komen er zo’n vierhonderd auto’s, op een drukke dag wel driehonderd in anderhalf uur – dan staat er een file tot aan de hoek en zijn Utrechters wel een half uur bezig om het terrein op te komen.

Het is hard werken, maar Spithorst gaat iedere dag fluitend naar zijn werk. En weer naar huis. “Dit is een van de betere stations, iedereen wil hier werken. Het ziektepercentage is al jaren nul komma nul.” De reden: de leuke ploeg. Er wordt genoeg gelachen. “Verleden week was me wagen verdwenen. Ik had de sleutels op de stoel lagen liggen. Zeiden mijn collega’s: ‘Ja Henkie, je auto is gestolen.’ Dus ik gelijk 112 bellen, maar ik kon snel weer ophangen; het bleek om een grap te gaan.”

De hele wijk werd afgezet omdat een wijsneus een bom kwam brengen

Spithorst komt soms gekke dingen tegen. Dan ziet hij bijvoorbeeld pistolen of handgranaten tussen het grofvuil liggen. Het afvalscheidingsstation is bedoeld voor particulier afval van bewoners van de gemeente Utrecht, dus regelmatig controleert Spithorst of het niet om bedrijfsafval gaat. Zoals die ene keer, toen een vrouw met vijf dozen kwam aanzetten. Die bleken een bijzondere lading te bevatten. “Honderden vibrators en dildo’s! Ze vertelde dat ze aan de Amsterdamsestraatweg een huis had gekocht dat vroeger een seksshop was geweest… Ik heb haar naar de container voor elektrische apparaten doorverwezen”, zegt Spithorst lachend.

Ook is ooit de hele wijk afgezet, want: “Een wijsneus kwam een bom brengen.” De man had hem gevonden in zijn achtertuin. Hij legde hem op een ochtend zó op de toonbank bij het chemisch afval; hij wist niet wat hij ermee aan moest. “Nou”, zegt Spithorst, “dan bel je dus gelijk de politie. Iedereen moest van het terrein af en de omgeving werd afgezet.”

Zelf gooit Spithorst niet veel weg. “Het huishouden is mijn enige zwakke punt”, verklaart hij. Zijn huis is een ‘rommeltje’. “De woonkamer is me sleutelhok, er staan nu twee scooters en een motor.” Spithorst sleutelt er graag aan. Als hij met pensioen gaat, wil hij dat meer gaan doen. Nu heeft hij er niet zoveel tijd voor. Hij is al eens met een vriend op de scooter naar Italië gereden. Drie dagen rijden en gelukkig één dag sleutelen, want die van zijn maat ging kapot. Als Spithorst over zes jaar met pensioen mag, wil hij ook meer gaan rijden. “Dat vind ik wel leuk, ja.”

Dit artikel verscheen eerder in de DUIC Krant: