Een jeugdlintje krijgen kinderen en jongeren die een bijzondere daad verrichten. Zahraa Al-Amari (20) heeft deze onderscheiding op 20 november ontvangen van de gemeente Utrecht. Samen met elf anderen werd zij in het zonnetje gezet. Zahraa kreeg het jeugdlintje, omdat ze zich vanuit haar eigen ervaringen als vluchteling inzet voor de Utrechtse azc-gemeenschap. Zo helpt ze onder meer als tolk, komt op voor gevluchte jongeren en kinderen en zamelt geld in om activiteiten te organiseren.

Hoe voelde het om een jeugdlintje te krijgen?
“Het was fantastisch en voelde heel speciaal. Ik ben zo trots en blij, net als mijn ouders. Het was nooit mijn doel om een jeugdlintje te krijgen. Alles wat ik voor vluchtelingen en jongeren hier in Utrecht doe, doe ik vanuit mezelf. Ik had een hele moeilijke periode en zag het niet meer zitten. Nu sta ik weer sterk in mijn schoenen. Ik voel me gesteund. Ik heb regelmatig slechte dagen. Dat komt door het leven in het azc en omdat ik me niet serieus genomen voel door het COA (Centraal Orgaan opvang asielzoekers, red.). Na het krijgen van het jeugdlintje had ik het gevoel alsof ik bijna kon vliegen.”

Tekst gaat verder onder afbeelding

Waardoor komen die slechte dagen precies?
“Samen met mijn familie vluchtte ik negen jaar geleden uit Irak. Ik vind het moeilijk om in een azc te leven. Nu wonen we in het azc op de Joseph Haydnlaan, maar we zijn al vijftien keer verhuisd. Het azc is heel vies. Ik ben daar niet gelukkig, omdat ik geen eigen ruimte heb. Geen enkel azc waar ik heb gewoond was de juiste plek. Ik kan daar niet goed studeren en slapen. Er is geen plek waar je rust kan vinden. We leven al negen jaar in onzekerheid en weten nog steeds niet of we mogen blijven. Ik wil niet terug naar Irak.”

Waarom zet je je in voor gevluchte jongeren en kinderen?
“Ik begrijp wat ze voelen. Ik weet hoe het in een azc is en wat ze nodig hebben. Ik ben en was net zoals zij. Toen ik klein was, wilde ik zo graag dat iemand tegen mij zei: ‘Kom maar, we gaan wat leuks doen’. Ik speel spelletjes met ze of deel wat lekkers uit. Dat doe ik van mijn eigen geld, maar ik krijg ook hulp van de Young Minds Utrecht en de Nationale Jeugdraad.”

Wat moet er volgens jou beter in de azc’s in Nederland?
“Het hele systeem moet anders. Mensen moeten minder vaak verhuizen, want dat deed echt heel veel met mij. Ik wilde niet meer leven. Ik bleef zitten op school en moest met een psycholoog en een psychiater praten. Dat was in Ter Apel. Dat was een van de slechtste plekken ooit. Het was net een gevangenis. We waren wel vrij, maar daar hadden we niks aan. Hier in Utrecht moeten bewoners bijvoorbeeld meer ruimte en privacy krijgen. Ik hoop dat ik volgend jaar een plek heb waar ik met mijn gezin rustig kan wonen.”

Wat is je lievelingsplek in Utrecht?
“De witte Prins Clausbrug in Kanaleneiland. Daar in de buurt groeide ik op. Toen we net in Nederland waren, zaten wij daar een aantal jaar in het azc in de buurt. Toen ik ongeveer dertien jaar was, moesten we verhuizen. Als ik nu naar Kanaleneiland ga, herinner ik me hoe het was toen ik klein was. We voerden altijd de vogels bij het water.”

Wat mist Utrecht?
“Het is mijn droom om een eigen stichting op te richten. Dat wil ik samen met de gemeente doen. Ik wil dat er een plek komt waar kinderen en jongeren hun problemen even kunnen vergeten. Ze moeten daar kunnen komen wanneer ze willen, om te eten, te drinken en te spelen. Wat ze ook willen of nodig hebben, de deur is altijd open.”

Wat is jouw mooiste herinnering aan Utrecht?
“Die was op 20 november dit jaar. Dit jaar sluit ik trots af. Op 15 november was ik jarig. Ik ben twintig geworden en 20 november kreeg ik het lintje. Dat ga ik niet vergeten.”

Utrecht is…
“…leven. Ik heb al veel plekken gezien, maar hier heb ik het gevoel dat ik dingen kan bereiken. Hier kan ik genieten van de mensen en de geluiden. Mensen zijn hier anders dan op andere plekken.”