De herinnering van Greet Baars: Choqueren in het buurthuis | De Utrechtse Internet Courant De herinnering van Greet Baars: Choqueren in het buurthuis | De Utrechtse Internet Courant

De herinnering van Greet Baars: Choqueren in het buurthuis

De herinnering van Greet Baars: Choqueren in het buurthuis
Greet als Ma Flodder tijdens één van de memorabele feestavonden in Buurthuis Rosa  
Utrecht is een decor van herinneringen. Ze kunnen mooi zijn, ingrijpend, grappig of ontroerend. DUIC neemt Utrechters mee terug naar hun memorabele momenten.

Utrecht is een decor van herinneringen. Ze kunnen mooi zijn, ingrijpend, grappig of ontroerend. DUIC neemt Utrechters mee terug naar hun memorabele momenten.

“Zullen we hem dan maar castreren?”, vraagt Greet Baars aan haar collega’s in Buurthuis Utrecht-West. Een schoffie met een grote mond ligt trillend op een biljarttafel en trekt wit weg als Greet een groot mes uit een la tevoorschijn haalt. De jongen maakte volgens de dames iets te vaak seksistische opmerkingen en dit lijkt hen de beste remedie om hem daarvan te verlossen. Greet wendt zich tot de jongen, doet alsof ze zijn gulp openritst en kijkt hem dan aan met een veelbetekenende blik. Het leed blijft hem bespaard. Voortaan zal hij wat beter op zijn woorden letten.

Wie: Greet Baars (78)

Herinnering: oprichting van buurthuis Rosa

Waar: Lombok

Wanneer: 1978

Het zijn de jaren zeventig. In het buurthuis aan de Van Heutszstraat komen zeer moeilijk opvoedbare jongeren, maar Greet laat direct bij haar aanstelling als medewerker zien dat ze hen aankan. ‘Blondie’, zoals ze wordt genoemd, die mogen ze wel, ze is in voor een dolletje en grijpt in als het nodig is. Dat terwijl Greet al een tijd niet meer heeft gewerkt. Ze is huisvrouw met drie kinderen als haar man, kersvers ondernemer, onderverzekerd in het ziekenhuis belandt. Greet moet aan de bak. Haar ervaring als meisje van twaalf op de markt komt goed van pas; ze had haar vader geholpen groente te verkopen. Met paard en wagen reden ze markten af, waar ze leerde assertief te zijn. Dan stopte ze alvast drie kroppen sla bij een vrouw in haar tasje, om vervolgens te vertellen dat ze een kwartje kostten. Ook had ze geleerd door te zetten. Door weer en wind reed ze op de kar, gehuld in opa’s kriebelbroek, omdat er voor eigen kleding geen geld was.

Greet geniet van haar nieuwe werk. Lekker onder de mensen. De probleemjongens, ‘achterbuurters’ genoemd, zijn – vaak letterlijk – boeven, maar toch mag Greet ze. Na een paar jaar vraagt een collega haar: ‘Zullen we een buurthuis voor vrouwen beginnen?’ Greet vindt het best. De Utrechtse ziet dat Nederlandse vrouwen die naar Canada emigreren, zich daar aanvankelijk vreselijk eenzaam voelen en in de kerk een netwerk opbouwen. Maar voor de Marokkaanse en Turkse vrouwen die jaren zeventig in Utrecht neerstrijken, is er dan nog geen moskee. Waar moeten zij naartoe?

Voor Marokkaanse en Turkse vrouwen die in de jaren zeventig in Utrecht neerstreken, was er nog geen moskee

Naar Rosa dus, Greets nieuwe buurthuis. Vernoemd naar de revolutionaire politica Rosa Luxemburg. Via haar zwager regelt Greet een locatie aan de Johannes Camphuysstraat. Rosa start met 18.000 gulden subsidie en biedt onder meer fiets-, naai- en taallessen voor allochtone vrouwen, maar is er op aandrang van Greet voor álle vrouwen. Als de gemeente haar verzoekt de zwemlessen voor allochtone vrouwen goedkoper te maken dan voor autochtone vrouwen, omdat ze alleen dan subsidie kan krijgen, stopt ze met dat aanbod; zelf heeft ze door armoe in de oorlogsjaren nooit zwemles gehad en ze is niet de enige. Daarom moet iedereen hetzelfde betalen, vindt ze.

Sommige vrouwen hebben het niet zo op buitenlanders en vinden dat ze zelf maar activiteiten moeten ontplooien. Maar Greet kan niets met die opmerkingen. Rare hoofddoeken? In Volendam lopen ze er ook vreemd bij. Migrantenvrouwen hebben een reden gehad om hier te komen, Greet geeft ze een warm welkom. Wie een cursus volgt, krijgt gratis kinderopvang.

20161207-greet-baars-01
Greet Baars (midden) komt nog dagelijks in buurthuis Rosa. Foto: Nienke Kamphuis

Rosa is nieuw, dus in trek. De cursussen lopen storm en de thema- en feestavonden zijn befaamd. Greet steelt de show bij playbackshows. Ze verrast iedereen als ze uit het niets in Tina Turner verandert en choqueert haar zus als ze tijdens ‘Drie kleine kleutertjes’ ineens haar gebit uitdoet. Met Greet is het lachen, gieren, brullen.

Ze ziet veel veranderen. De subsidie wordt minder en ook mannen worden de doelgroep. Het buurthuis legt een reis af door de wijk: via de Kanaalstraat en de Groeneweg naar de Malakkastraat, waar Rosa sinds de eeuwwisseling zit. In het pand, waar ook Buurtteam West cliënten ontvangt, is het tegenwoordig een drukte van belang. Het lijkt wel een warenhuis, vindt Greet. Ze mist de warmte van vroeger. Nog steeds is ze dagelijks in Rosa, maar haar rol is bescheidener. Ze runt een weggeefwinkeltje en leidt een vrouwengroep op de woensdagavond. Greet zelf lijkt onveranderd. Blijft domweg gelukkig in Lombok. Met manlief woont ze naar volle tevredenheid in een appartementencomplex waar ze de enigen zijn zonder migratieachtergrond. En nog steeds werkt Greet op de lachspieren. Een baliemedewerkster van Malakkastraat 6 toont een filmpje op haar telefoon. Van een feestje, een paar jaar geleden. Een vrouw met badmuts op en in knalroze jurk komt met grote ogen naar de de camera gelopen. Sugar Greet Hooper.

Schrijver: Tim de Hullu
Tim de Hullu legt herinneringen vast in boeken: www.biografieschrijven.nl.

geen Reacties

Reageren

Er zijn nog geen reacties geplaatst.

Plaats een reactie

Lees voor u reageert onze algemene voorwaarden. Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Uw IP adres is geregistreerd (wordt niet gepubliceerd).