Journalist Dewie Oediet Doebé schrijft op DUIC over Utrechtse strafzaken.
Ze was dronken die avond. Hij ook, maar zij was écht ver heen. In een
kebabzaak praatte en lachte ze met andere mannen en zijn jaloezie
speelde op. Hij wilde naar huis. Naar haar huis in Overvecht, want hij
woonde in Maastricht.

“Ik wilde haar niet alleen naar huis laten gaan, het is samen uit, samen thuis. En ze was echt dronken. Had ik haar dan daar moeten laten?”, vraagt hij aan de rechter. Hij – midden twintig, donkere huidskleur, zachte g en diamantje in oorlel – wordt verdacht van 3 feiten. Mishandeling, vernieling van meubels en huisvredebreuk.

Het was een toxische relatie tussen Milan en zijn, inmiddels,ex-vriendin. Milan heeft als herinnering een brandplek van haar stijltang en een litteken van een messteek in zijn been. Ze konden niet met, maar ook niet zonder elkaar. Vaak was er drank in het spel. Milan was gefrustreerd, hij mocht zijn dochter uit een eerdere relatie al tijden niet zien. De moeder van zijn dochter – met wie Milan kort daarvoor nog mee was vreemdgegaan – was erg jaloers.

Die avond in de kebabzaak liep het weer uit de hand. Milan wilde naar huis en werd volgens zijn ex gewelddadig. Omstanders vertellen dat hij haar schreeuwend aan haar haren over straat sleurde. Op het politiebureau laat ze blauwe plekken zien en een kapotte lip. Een andere avond is er weer ruzie. Ze wil dat hij weggaat en zijn huissleutel inlevert, ze is er klaar mee. Als ze thuiskomt, ligt hij in haar flat in Overvecht op haar bed. De spiegel, deur en salontafel zijn kapot en hij is agressief en smijt haar op de grond.

“Ik kom ieder weekend alleen maar voor haar hiernaartoe. Ik had geen plek om naartoe te gaan. Er reden geen treinen meer van Utrecht naar Maastricht dus ik kon nergens heen. Ze zei; kijk maar wat je doet. Toen was de keuze snel gemaakt”. Spijt heeft hij nu wel. “Maar ik was blind van liefde. Het was gekkenwerk tussen ons. Als we ruzie hadden en ik weer in de trein naar Maastricht zat, belde ze me gelijk op of ik weer terug kwam. Zij kon gewoon alles met me doen en dat wist ze. Maar nu ben ik mijn meisje kwijt.”

In de rechtszaal zit een meisje met zwart glimmende sneakers en een blonde paardenstaart: zijn nieuwe vriendin. Ze bijt af en toe op haar onderlip en knikt of schudt haar hoofd als Milan spreekt. Ze is van alles op de hoogte. Hij is veranderd, zegt hij. “Ik praat met een maatschappelijk werker en heb nu werk in de bouw, daar kan ik mijn agressie in kwijt, weet u.” Hij lacht, zijn nieuwe vriendin grinnikt ook een beetje.

De officier van justitie waardeert de positieve verbetering van Milan’s levensstijl, en ook dat hij zijn fouten erkent. Ze eist 80 uur werkstraf, waarvan 30 voorwaardelijk. De rechter waardeert het nog iets meer en legt hem 60 uur werkstraf op, waarvan 30 voorwaardelijk.