Wordt het gitzwart of zuurstokroze? De twee grootste films van deze zomer lijken op zijn zachtst gezegd tegenpolen. Barbie is het eerste live-action avontuur van de legendarische kinderpop, Oppenheimer gaat over de ontwikkeling van de atoombom. Toch hebben ze meer met elkaar gemeen dan hun releasedatum. 

Tekst: Mike Peek

Het gebeurt vaker dat potentiële blockbusters tegelijk in de bioscoop belanden. De bezoeker mag dan bepalen wie er met de (meeste) winst vandoor gaat. Het duel tussen Barbie en Oppenheimer is echter wel heel bijzonder. Het is zacht versus hard, vrolijk versus bloedserieus en misschien ook wel een beetje vrouw versus man.

Die tegenstellingen worden op sociale media breed uitgemeten. Onder de titel ‘Barbenheimer’ verschenen talloze memes, en zelfs een neptrailer, waarin personages uit de ene film opduiken in het universum van de andere. Juist omdat ze zo van elkaar verschillen, werken dit soort beelden snel op de lachspieren.

Oppenheimer werd geregisseerd door Christopher Nolan, die eerder drie Batmanfilms maakte en intelligente spektakelstukken als Interstellar en Tenet. Hij wordt gezien als een van de weinige ‘auteurs’ in Hollywood. Dat is een filmmaker met veel macht en een duidelijke, eigen stijl. Nolan staat erom bekend dat hij graag gebruikmaakt van echte locaties en wijde shots. Ook snijdt hij vaak zware thema’s aan in zijn dure publieksfilms.

Nazi’s

Dat geldt zeker voor zijn nieuwste, waarin de Amerikaanse natuurkundige J. Robert Oppenheimer, gespeeld door Cillian Murphy, tijdens de Tweede Wereldoorlog een atoombom probeert te ontwikkelen. Daar is enige haast bij, want men vreest dat de nazi’s hetzelfde van plan zijn. Klein puntje van zorg: hoeveel kracht deze bom heeft, weet zelfs Oppenheimer niet precies.

Nee, dan Barbie. Wie posters van deze film in de stad ziet hangen, verwacht mogelijk een ongecompliceerd sprookje. Een mierzoete film voor het hele gezin. Dat is het niet. Of althans: niet alléén. Barbie (Margot Robbie) vraagt zich bijvoorbeeld af of haar vriendinnen weleens nadenken over hun sterfelijkheid. Vervolgens komt ze na een val uit het “paradijs” in de échte wereld terecht, waar mannen geen hoffelijke prinsen blijken te zijn en haar perfecte leventje ruw wordt verstoord.

De film is geregisseerd door Greta Gerwig, die samen met haar echtgenoot Noah Baumbach ook tekende voor het script. Beiden maakten voorheen kleinere, menselijke arthousefilms als Lady Bird en Marriage Story. Hoewel Gerwig en Baumbach in Hollywood minder macht hebben dan Nolan, wist filmstudio Warner Brothers best wie ze in huis haalden. En dat ze met dit duo dus meer zouden krijgen dan vrolijke kleuren en goedlachse personages.

Stereotypen

Dat kon ook eigenlijk niet anders. Barbie ligt de laatste decennia onder vuur omdat de pop stereotypen zou bevestigen en een onrealistisch schoonheidsideaal uitdraagt. Het is wel duidelijk dat de film daarmee speelt. Hij heeft een feministische inslag, bekritiseert traditionele man-vrouwverhoudingen én wil iets zeggen over diversiteit.

Ondanks alle verschillen tussen deze zomerfilms bestaan er dus toch overeenkomsten. Ze werden gemaakt door ambitieuze regisseurs met een duidelijk stempel en gaan, al dan niet verborgen onder een laag glitter, over serieuze maatschappelijke onderwerpen.

Bovendien zijn zowel Barbie als de atoombom Amerikaanse iconen uit de vorige eeuw. Ze hebben, afhankelijk van wie je het vraagt, goede en slechte invloed gehad. Dat maakt nieuwsgierig naar hoe we daar nu op terugkijken. In de Verenigde Staten organiseren bioscopen zelfs al ‘double bills’, zodat mensen beide films achter elkaar kunnen zien.

Barbie en Oppenheimer draaien nu in de Utrechtse bioscopen