Utrecht huisvest grote dichters en schrijvers. DUIC’s eigen literatuurwetenschapper en leesfanaat Merel Blom gaat op zoek naar het verhaal achter deze woordenkunstenaars en gaat met hen in gesprek over hun schrijf- en leeservaring en hun beleving van de stad Utrecht. Vanaf nu om de week te lezen op DUIC. We trappen af met een bekende van DUIC: dichter, blogger, uitgever en schrijver Chrétien Breukers.

Naast het succesvolle literaire blog De Contrabas, dichtbundels, bloemlezingen, verhandelingen over literatuur en zijn toetreding tot het Utrechts Dichtersgilde, verblufte dichter en schrijver Chrétien Breukers onlangs met zijn prozadebuut Een zoon van Limburg. Ondanks zijn zuidelijke roots is Breukers nu echt thuis in Utrecht.

We zitten op het terras van café Ledig Erf, waar Breukers graag zit, en drinken kopjes koffie met glazen water. De zon schijnt: het is een mooie dag om over Literatuur te praten. “Hee, ik zag net die Chrétien Breukers ergens lopen”, grapt Jeroen Wielaert – radiodocumentairemaker en ook auteur van Utrechtse bodem –   die toevallig langsloopt. Nou kennen Wielaert en Breukers elkaar, maar sinds Een zoon van Limburg in de winkels ligt, overkomt het Breukers ook wel eens dat een vreemde hem aanspreekt: “Ben jij Chrétien? Mooi boek!” Breukers lacht: “Maar dat is een nieuwe sensatie.”

Thuiskomen in Utrecht

De geestelijk vader van literair blog en uitgeverij De Contrabas woont nu precies veertien jaar in Utrecht. Eerst in Lombok en nu in de buurt van de Vondellaan. “In de tijd dat ik hier woon, ben ik gek geworden op Utrecht.” Na zijn jeugd in Limburg woonde de schrijver in Nijmegen (“te klein”), waar hij Nederlands en Algemene Literatuurwetenschap studeerde, en daarna in Amsterdam (“vond ik weinig aan”). Utrecht is precies goed gebleken, niet te klein en niet te groot. In Een zoon van Limburg maakt Breukers zich los van zijn Limburgse wortels, maar keert er tegelijkertijd naar terug. “Ik ben er zelf weggegaan, dus je kunt nooit meer echt terugkomen. In het boek heb ik onderzocht wat dat voor mij betekent.” Toch is de auteur nu wel echt thuis in Utrecht. “Ik herken in Utrecht veel van wat ik ook in Limburg zag. Utrechters klagen graag een beetje: doen Limburgers ook.” Dat vindt Breukers mooi, net als de Oudegracht – waaraan hij een ode bracht in zijn dichtbundel Oudegracht. Die begint bij het Ledig Erf en speelt zich langs de hele lengte van de gracht af. Maar het mooiste stukje Utrecht vindt hij de Oude Hortus, bij het Universiteitsmuseum aan de Lange Nieuwstraat. “Misschien wel één van de wonderlijkste plekken van Utrecht.”

Proza een krat bier, poëzie een fles jenever

Deze stad biedt inspiratie. Veel van Breukers werk is dan ook hier geschreven. In 2002 begon hij serieus met schrijven. “Schrijven begint als een inslag, je denkt dat het een roeping is, maar gaandeweg blijkt het toch ook echt een ambacht te zijn. Je moet veel schrijven, om het te leren”, legt de schrijver uit, en dat doet hij. Voor zijn blog, uitgeverij en poëziereeks die samenkomen onder de naam De Contrabas. Maar ook maakt Breukers bloemlezingen, boeken over het lezen van poëzie (onder andere Het eerste gedicht, uit 2013) en schrijft zelf gedichten. Afgelopen maart publiceerde hij zijn eerste prozawerk: de autobiografische roman Een zoon van Limburg. De auteur ervaart proza als een heel andere manier van werken dan poëzie schrijven. “Een bevriende dichter uit Limburg maakte wel eens de vergelijking: proza is een krat bier en poëzie een fles jenever. En zo is het eigenlijk ook.”

Breukers vertelt dat hij zonder vooropgezet plan, zonder schema’s werkt. “Ik schrijf op wat ik denk dat ik moet opschrijven: verhalen die ik moet vertellen, dingen die gestructureerd moeten worden. Schrijven is voor mij ook een manier om te begrijpen. Toen ik Een zoon van Limburg ging schrijven, wilde ik eigenlijk een boek maken over mijn leesgeschiedenis. Daar kwamen allemaal herinneringen omheen naar boven en die bleken met Limburg te maken te hebben.” Zo ontstond het verhaal, dat autobiografisch is maar waarvan niet alles echt zo is gebeurd als in het boek staat. Breukers: “Soms schuif je verhalen ineen om de leesbaarheid te vergroten. Ik lees en schrijf het liefst boeken die tussen anekdote en beschouwing inzitten. Zoals Een zoon van Limburg.”

Voorproefje nieuwe roman

Nu de stap naar de proza gezet is, heeft Breukers de smaak te pakken. Hij geeft ons een voorproefje van zijn nieuwe werk: “Het wordt een existentialistische geluksroman. Het begint met een man die zelfmoord wil plegen maar uitgelezen op die dag de loterij wint.”

(Tekst Merel Blom)