Mag ik het nog een keer over het 2018-echec hebben?  Ik beloof het u, echt nog maar een keer. Het debat in de gemeenteraad van gisteren was er (heel even) interessant genoeg voor. Niet vanwege het vuurwerk, want dat ontbrak te enenmale. De geachte afgevaardigden leken  massaal in een depressie te verkeren. Net het asbest-debat achter de rug en dan nu weer praten over  zo’n fout gelopen onderneming. Je zou er moe van worden. Het debat was niet boeiend. Er werd wat gesteggeld over de kosten van voorbereiding en bidbook. Wat mij betreft flauwekul, want zo iets kost nu eenmaal geld. Er was een raadslid dat betoogde dat de andere afvallers ook stevige kritiek van de jury hadden gekregen. Ai, dat komt aardig in de buurt van een jij-bak.

Nee, retorische hoogstandjes ontbraken. Ook bij de verantwoordelijke wethouder Frits Lintmeijer. Toch zei hij, weliswaar niet erg overtuigend, iets interessants. “De stad had iets te veel een grijze pakken-uitstraling gehad en er had meer jong talent ingezet moeten worden.” Dat was nu pas een boeiende gedachte. Te veel grijze pakken en te weinig jong talent.

Wie deze stad kent, weet dat een manifestatie als Culturele Hoofdstad nauwelijks gedeeld werd door de bevolking. Het was niets meer en niets minder dan een project van het stadhuis. De grijze pakken dus. En zoals bekend, grijze pakken houden elkaar in stand. Ik was vorige week op de nieuwjaarsreceptie van de gemeente. Wat zag ik? Grijze pakken. Aardige mensen daar niet van, maar ik had het idee dat zij er dertig jaar geleden ook waren. Ik hoorde een prachtig zingende sopraan (kippenvel), zag een vlotte presentator en een burgemeester die zich zorgen maakte over de snelheid van het bestaan. Wat zag ik niet?

De mensen die deze stad op dit moment zo boeiend maken. Jonge mensen die creatieve bedrijfjes starten en voor wie de tijd best snel mag gaan (zij weten dat bij te benen) . Muzikanten die deze stad op de kaart weten te zetten.  Utrechtse game-ontwikkelaars die zich landelijk onderscheiden. Bevlogen mensen, die anders tegen zaken aankijken. Inderdaad, de mensen die ook van Utrecht houden en dat met hun passie mogelijk duidelijk hadden kunnen maken in een bidbook. Zij waren er niet. En dat begrijp ik. Zij gaan hun eigen authentieke weg. Misschien moet dat ook zo blijven. Misschien is de kloof tussen de overheid en vernieuwers nu eenmaal fundamenteel te groot om elkaar te begrijpen. Ik hoop het niet. Aan Frits Lintmeijer de taak om die kloof te dichten. Ik ben er van overtuigd dat hij ook ooit de verbeelding aan de macht wilde hebben. Maar of dat nog zo is?