Het bezoek in 1990 aan een overzichtstentoonstelling van schilderijen van Nederlandse magisch-realistische schilders maakt een verpletterende indruk op de dan zestienjarige Dennis Teunissen, geboren in 1974 in Doetinchem. 

Hij vindt de schilderijen zo indrukwekkend mooi dat hij dan al zeker weet dat hij ook kunstschilder wil worden. Als hij na zijn Havo-opleiding tegen zijn ouders zegt dat hij naar de kunstacademie wil, reageren die niet erg enthousiast. Ze overreden hem ‘iets’ te gaan leren waarmee hij op de arbeidsmarkt wat kan bereiken. Met gepaste tegenzin gaat hij akkoord, maar later kiest hij toch zijn eigen weg.

Een leven als kunstenaar! De ouders van Dennis voorzien voor hun zoon een leven in armoede, op een koude zolder en driehoog achter. Dennis stelt ze in eerste instantie gerust; hij gaat na het behalen van zijn Havo-diploma naar Zwolle om aan de CYBAP (Vakschool voor Verbeelding) een vierjarige opleiding tot illustratief vormgever te gaan volgen.

Nadat hij deze opleiding heeft afgerond, gaat hij doen wat hij vier jaar daarvoor ook al wilde doen, namelijk zich inschrijven voor een opleiding aan de HKU in Utrecht. Hij studeert er vanaf 1995 autonome schilderkunst en zoekt het eerste jaar een beetje vertwijfeld naar een richting die het dichtst bij zijn gevoel komt. Een docent wijst hem in de richting van het realisme en dat raakt de juiste snaar. Als Dennis Teunissen in 1999 afstudeert, wordt hij door zijn docenten een meer dan talentvolle realistische schilder genoemd.

Teunissen betrekt na zijn afstuderen een groot en licht atelier aan het Rotsoord net buiten het centrum van Utrecht. Hij woont in de wijk Lombok en wordt in die periode vooral geïnspireerd door de Cereolfabriek die aan de rand van Lombok staat. In dit markante industriële fabrieksgebouw is dan nog de Stichtse Olie- en Lijnkoekenfabriek (S.O.L.) gevestigd.

De fabriek is al enige jaren onderwerp van buurtprotest vanwege de stank die vrijkomt bij de productie van veekoeken. Teunissen schildert, in een serie van zeventien grote schilderijen, sterk uitvergrote  details van het steeds verder in verval rakende fabrieksgebouw. Het zijn prachtige, net niet magische, maar wel zeer realistische schilderijen van 100 x 150 cm.

Teunissen wordt in die jaren ook geboeid door containers die staan opgestapeld langs het Merwedekanaal. Met het oog van een fotograaf kijkt hij naar details van deze roestige, maar ook kleurrijke bakken van staal. Ook van deze containers schildert hij een serie sterk uitvergrote details op grote doeken op zo’n manier dat containers mooie objecten worden.

Als hij in 2007 het grote atelier aan het Rotsoord moet verlaten, gaat Teunissen, door ruimtegebrek gedwongen, op een kleiner vlak schilderen. Dat is even wennen, maar het heeft ook zijn voordelen. Hij kan nu gedetailleerder schilderen.

Nog steeds vindt hij zijn inspiratie in de stad waar hij woont. Dat is zijn wereld en groter is hij niet. De bouwput rondom Hoog Catharijne bijvoorbeeld is een mooi voorbeeld van een bijna dagelijks wisselend stadsbeeld. De onlangs overleden Belgische schilder Roger Raveel (1921-2013) vond zijn leven lang inspiratie in zijn achtertuin! Niet voor alle schilders zijn verre reizen een noodzaak om geïnspireerd te raken.

Dennis Teunissen wordt vaak gevraagd om zijn schilderijen te exposeren. De meest recente expositie was in november 2012 in Galerie Kuub in de Pieterstraat. Misschien was dat ook wel de laatste keer dat het Utrechtse publiek zijn schilderijen kon bewonderen. Dennis gaat namelijk emigreren, naar Zweden.

Binnenkort verruilt hij Utrecht voor een landelijk gelegen dorp niet ver van Stockholm. Het is een avontuur, waar hij samen met vrouw en twee dochters aan begint. Een Zweedse galerie, Galerie Mollbrinks in Uppsala, exposeert zijn schilderijen nu al. Als alles gaat zoals voorzien zal Teunissen over een jaar of wat worden beschreven als een schilder van de ‘Uppsalase School’!

Ik ben blij dat ik hem op de valreep kan beschrijven als een schilder van de ‘Utrechtse School’. Zijn technisch (bijna) perfecte schilderijen zullen worden gemist in Utrecht. Het wordt foto’s kijken op zijn website, waarop een groot deel van zijn oeuvre staat afgebeeld.
Een aantal van de afgebeelde schilderijen durf ik nu al het predicaat ’document’ mee te geven. Het zijn beelden van een bijna dagelijks veranderende stad Utrecht.
Ik wens Dennis Teunissen en zijn gezin veel geluk toe in Zweden.

www.dennisteunissen.nl