Het Utrechts Stadsdichtersgilde werd in 2009 opgericht door de eerste stadsdichter van Utrecht, Ingmar Heytze. Het dichtersgilde zet zich in voor de zichtbaarheid van dichtkunst in de stad. Bij DUIC vragen we regelmatig een van de dichters zich voor te stellen en publiceren we een gedicht over de stad.

 Hoe ben je begonnen met dichten?

“Ik heb er lang over gedaan voordat ik me eraan waagde. Ik heb vanaf 1999 veel romans gepubliceerd, maar ik had er een halve eeuw voor nodig om iets met poëzie te gaan doen. Ik heb dertien romans geschreven en vier dichtbundels. Ik vond dichten altijd iets voor flierefluiters. Bij het schrijven van een roman kwam veel meer kijken, dacht ik. Daar moest je veel meer voor kunnen, dat vergde spierballen. Ik bleek het fout te hebben. Poëzie is een soort alchemie. Er voltrekken zich wonderlijke processen waar je niet helemaal controle over hebt. Dat kan heel prettig zijn. Het levert soms vruchtbare resultaten op. Het is een andere manier om naar de dingen te kijken dan met proza.”

Waar kunnen Utrechters je van kennen?

“Ik heb een gedicht voor de voormalige gevangenis Wolvenplein geschreven. Daar prijkt het nu inmiddels een paar jaar achter een raam. Verder is in het Wilhelminapark ruim een jaar geleden een steen geplaatst waar een strofe van een gedicht van mij op staat. Die steen staat bij een kleine brug: de Knuppelbrug. En in de Oosterbuurt wordt binnenkort een gedicht onthuld op een muur. Het is mijn eerste muurgedicht. Ik ben er heel blij mee. Is de Oosterbuurt maken sommige bewoners zich boos over hoe er wordt omgegaan met de huizen. Zo is woningcorporatie Mitros bezig om huurders uit te kopen en van die woningen koophuizen te maken. Het gedicht gaat over die strijd, maar ook over het moois in de buurt.”

Hoe zou je je dichtkunst typeren?

“De meeste van mijn gedichten doen onderzoek naar de pijnpunten in ons bestaan. Ze gaan het menselijke tekort te lijf. Dat doen ze op een gloedvolle manier, met weelderige beelden en klankrijke woordschikkingen. Ik probeer ook alledaagse verschijnselen op een verrassende manier te belichten. Ik smijt mijn gevoelens niet op papier, het is eerder een gevoelige manier van denken.”

Wat is het verhaal achter dit gedicht?

“Het was een opdracht van Stichting Wilhelminapark. De stichting bestond 25 jaar en het voltallige Stadsdichtersgilde deed mee aan die opdracht. Iedere dichter koos een plek uit in het park waarover hij of zij wilde schrijven. Ik koos het bruggetje en uiteindelijk vond de stichting mijn gedicht het mooiste. Ik vind het concept van een brug heel mooi. Een brug slaan tussen twee verschillende oorden, iets overbruggen. In dit geval is dat de natuur en de cultuur: het park aan de ene kant en de huizen en straat aan de andere kant. Het is ook interessant dat er met dat bruggetje een poging is gedaan om de natuur na te bootsen. De balken zien eruit als boomstammen.”

Knuppelbrug

Een brug bestaat bij de gratie
van een kloof, een leemte
die gracieus wordt geloochend
door de brug

De brug in kwestie is een bruggetje
dat groeit naar de overkant
met boomstambalustrades –
nagalm van het parkbestand:
natuur robuust nagebootst

Het bruggetje verraadt gratie
kronkelt zich wulps
over glunderend water
vervlecht zich zwierig
boven de snede

Het bruggetje slaat een brug
tussen
Hemelboom en Koningslaan
tussen
Krimlinde en Jugendstil
tussen
fietsspaken en staartpennen
tussen
aardwormen en straatstenen

De brug kromt zijn rug, laat trots over zich heen
lopen, strekt zich en omarmt
de breuk, stelpt de wond