Het bijzondere werk U bevindt zich hier van de Utrechtse kunstenaar Dries Verhoeven is binnenkort weer te beleven de stad. Bezoekers verblijven in de installatie in een soort hotel, ze krijgen hun eigen slaapkamer. Boven hun hangt een immense spiegel, waardoor ze bij de kamers van buren binnen kunnen kijken.

De grote installatie is geen nieuwe werk. Met ​U bevindt zich hier ​maakte Verhoeven in 2007 zijn eerste grote performance werk. Volgens de kunstenaar en SPRING Performing Arts Festival is het nu het juiste moment om het weer te tonen. Verhoeven is geen onbekende in Utrecht, vooral de fictieve bouwplaats op de Neude maakte eerder een hoop los.

Over het werk

In de installatie die doet denken aan een hotel, krijgen bezoekers hun eigen slaapkamer. Daar denken ze alleen en anoniem te zijn, maar boven de kamers hangt een grote spiegel waarop bij de buren naar binnen gekeken kan worden. De bezoekers krijgen een eigen kamer, maar in enkele kamers zitten acteurs. Het werk wordt opgebouwd in de Werkspoorkathedraal

De installatie had in 2007 een andere betekenis dan nu. In een begeleidend schrijven staat: “in de oorspronkelijke opzet functioneerde het werk als model voor de anonimiteit in grote steden, waar mensen simultaan een soms vergelijkbaar leven leiden. Door de huidige pandemie wordt het werk een reflectie op onze tijd van zelf-isolatie, op een tijd waarin de nabijheid van onbekenden als een bedreiging wordt gezien.”

Rainer Hofmann, artistiek directeur SPRING: “Nu het theater weer langzaam opstart, zijn we erg blij dat we weer een fysieke voorstelling kunnen presenteren. De voorstelling van Dries Verhoeven over eenzaamheid en contact lijkt gemaakt voor deze tijd en is urgenter dan ooit.”

Het werk is van 8 t/m 18 juli te beleven in de Werkspoorkathedraal in Utrecht. Op 11 juni begint de kaartverkoop.

Kunstenaar Dries Verhoeven geeft zelf uitleg over het werk:

“In 2007, toen het werk werd gerealiseerd had het internet ook nog niet de dominante rol in ons leven die ze tegenwoordig heeft, de discrepantie tussen onze fysieke aanwezigheid in de wereld en de aanwezigheid online was nog niet zo pregnant als tegenwoordig. Inmiddels zijn we avatars geworden, het verschil tussen fysieke en gevoelde afstand is het afgelopen decennium enorm toegenomen. In onze internet-werkelijkheid blijkt dat contact ook geen vereiste meer is om te kunnen leven: ons eten kunnen we online bestellen. Praten doen we via online platforms. De bioscoop is vervangen door Netflix. Zo zouden we in principe jarenlang van elkaar gescheiden naast elkaar kunnen leven. Maar wat doet het met de menselijke ziel, met onze mentale gesteldheid, wanneer we elkaar niet meer mogen vasthouden?

De recente periode van ‘social distancing’ heeft dat onderscheid tussen digitaal en ‘vlees en bloed’ nog verder vergroot. Velen van ons hadden de afgelopen maanden maar met een paar mensen fysiek contact, maar probeerden via internet een alternatief te vinden voor die fysieke nabijheid tot anderen. Het onthulde de beperkingen van het internet als substituut voor het leven.

Wat me ook interesseert zijn de morele implicaties van deze periode: De afgelopen maanden werd politiek bepaald met wie fysieke nabijheid geoorloofd was, onze partner of directe familieleden. Singles of mensen met een minder traditionele gezinssamenstelling trokken aan het kortste eind. Contact met een minnaar of minnares moest worden verbroken. Vergelijkbaar met de hiv-epidemie van de jaren 80 brengt Corona maatschappelijke veronderstellingen over hoe we zouden moeten wonen en leven aan het licht.”