Steef denkt! Dus mijn conclusie is: ik besta, nog steeds in deze knotsgekke wereld en herinner me ineens dat ik als puber zo verlegen was. Ik ben zojuist, veel te laat overigens wegens privé-omstandigheden, begonnen met de voorbereidingen voor het programma van de Culturele zondag, Utrecht ’50-’75, van 23 april in ons theater.

Ik sta enkele minuten in gedachten stil voor ons pand aan de Minrebroederstraat en geniet met volle teugen. Ik kijk om me heen naar al de mooie mensen die langslopen of -fietsen. Ik heb een vrije middag en zie het leven in slow-motion voorbijgaan. Het zonnetje, bij deze eerste lentedag bij een temperatuur van ongeveer 18 graden, mens daar worden wij toch allen gelukkig van? Ik schreef al eens eerder dat ik misschien arts of bioloog had kunnen worden. Dan zou ik mij beslist gemeld hebben bij Artsen zonder Grenzen, of als bioloog bezig zijn het uitsterven van de ijsbeer te bestuderen of tegen te houden. Daar had ik dan eveneens goed werk kunnen verrichten.

Hannie en ik waren naar Nijmegen geweest voor een boekbespreking met Irene van Lippe-Biesterfeld over het boek ‘Bergplaas’. Het gaat onder meer over verliefd worden op een ‘plek op aarde’. Overleven als pionier in alle heftigheid van een veranderend klimaat.  Ik beveel u dit prachtige en rijk geïllustreerde boek van harte aan. We hadden na afloop nog een leuk gesprek met haar en overhandigde een geschenk: de zojuist door Lenny Kuhr uitgebrachte cd Gekust door de Eeuwigheid.

Ik kijk omhoog en zie een aantal meeuwen door de lucht zweven. Wat zou ik nu met dat mooie beest willen ruilen. Vliegen over mijn stad en geboorteplaats! Ik zie vanuit de lucht dan onder mij de singel en waan mij weer als kind op die plek. Heerlijk is het aan de waterkant. Ik vlieg ‘rondom en tussen de wolken’ en alles boven me is lichtblauw met daar helemaal boven de hemel. Ik ruik de singel en zie de guppies en de stekelbaarsjes zwemmen.

Op mijn leeftijd komen herinneringen steeds weer terug. Zo hou ik van de smalle straatjes en mijn mooie Utrechtse muren. De wijsheid van het oude gedeelte van de stad zie je in deze muren terug. Ik maak deel uit van de stad. Ik hoor de klokken van mijn Dom zoals ik ze al hoorde als baby. Het geluid is in die 69 jaar gek genoeg hetzelfde gebleven. Ik laat me als meeuw heerlijk door de thermiek en de wind bewegen. Ik sluit mijn ogen en in gedachten hoor ik de KV 33, die Mozart op een forte piano mede in ons pand in het jaar 1766 componeerde, tot mij komen. Ik geniet met volle teugen en in gedachten ga ik enkele eeuwen verder terug en zie de oude poorten die Utrecht vroeger had en waar zeilschepen langs ons pand over de rivier De Rijn tot de Neude voeren.

“Hee Steef, zit ‘r nog ‘n bakkie koffie bij je in de pot?” In gedachten is het Gerrit, hij is geloof ik al ver in de negentig, hij kwam op zijn scootmobiel ‘s zaterdags regelmatig een kop koffie bij ons drinken. Gerrit is de oudste broer van mijn inmiddels overleden vader. Een geboren humorist. Ik zou ons paradijs, onze aarde, voor geen goud willen missen. Ik schrijf, geniet van het leven en van de mensen om mij heen.