Ook de Utrechtse poppodia, theaters, nachtclubs concertzalen hebben een turbulent jaar achter de rug. Het varieerde van lege theaters tot volgepakte concertzalen. Het jaar van geplaceerd en op afstand genieten van optredens en voorstellingen, maar ook van deuren die lange tijd gesloten moesten blijven. Het jaar waarin artiesten via livestreams bij de mensen virtueel in de woonkamer stonden en waarin je met een QR-code eindelijk weer eens écht een avondje uit kon. DUIC sprak een aantal van deze Utrechtse locaties en blikte met hen terug op 2021.

TivoliVredenburg, directeur Jeroen Bartelse:

“De coronacrisis is net een bokswedstrijd. Soms lijkt het virus onder controle, maar dan krijg je toch weer een linkse directe. Je krabbelt weer op en gaat vol goede moed de volgende ronde in. Van september tot november hebben we geproefd aan de vrijheid, weer kunnen deinen op muziek en meezingen bij optredens van je favoriete artiest. TivoliVredenburg leek in die periode een magneet: uit alle hoeken en gaten kwamen weer mensen af op live concerten en debatten. Dan realiseer je je hoe belangrijk muziek, cultuur en samen uitgaan voor mensen zijn. Het was echt een jaar van op en af. Soms stonden we vol aan. Dan weer werd je door dat virus tegen het canvas geslagen, moesten we onze deuren sluiten en konden we alleen online programma brengen. Een absoluut hoogtepunt vond ik festival Le Guess Who? Midden in het festivalweekend mocht dansen en staan ‘s avonds niet meer. Op dat moment waren er al honderden buitenlandse bezoekers en artiesten in de stad. Met man en macht is er toen voor gezorgd dat het festival van de avond naar de middag ging. Die veerkracht vond ik tekenend voor afgelopen jaar.”

Club BASIS, eigenaar Joost Holthuizen:

“Ik kijk uiteindelijk niet met een goed gevoel terug op afgelopen jaar. Bij elkaar zijn we vijf weken open geweest, waarvan drie weken tot 0.00 uur. Dat is niet waarvoor je bestaat als nachtclub. Ik ben gigantisch trots op ons hele team. Eind juni hoorden we twee weken van tevoren dat we weer open mochten. Toen hebben we heel de club weer opgetuigd en een nieuw personeelsbestand aangenomen. Als ik zie hoe goed die nachten zijn gegaan, ben ik daar heel trots op. Het publiek heeft het daar nog steeds over. Dat maakt het extra bijzonder. Het lijkt erop dat het de komende tijd een seizoenseffect gaat worden en dat effect moet je mee hebben. Dat zullen dan de enige maanden zijn waarin je iets kan doen. Daar moet de overheid een oplossing voor zien te vinden. Iedereen denkt en weet dat corona nog lang niet weg is, maar het kan niet zo zijn dat alle clubs en poppodia maar twee maanden per jaar open kunnen zijn.”

Tekst loopt door onder de foto

EKKO, directeur Marlies Timmermans:

“Onze 35e verjaardag hebben we met heel weinig gasten gevierd. Dat was lastig, maar het heeft ons ook uitgedaagd om bezig te blijven en een andere vorm te vinden voor onze content. Zo hadden we ons residentieproject, de dj-course en jubileumcampagne waar we activiteiten aan koppelden. We maakten veel meer online content, zoals podcasts en (360 graden-)video’s. Onze Distance Disco is niet helemaal gelukt, maar dat mag. Dan weet je ook dat iets niet werkt. Het openingsweekend in het najaar was wel een succes. En we zijn heel blij dat we bij konden dragen aan Le Guess Who?, ook al moest dat uiteindelijk toch in aangepaste vorm. We hebben de luxe dat we steun krijgen van de overheid. Dat vind ik bijzonder, want dat is niet overal zo. Bijvoorbeeld onder de makers. Zolang er steun is, is de grootste zorg om de verbinding vast te houden tussen je team en je publiek. Dat is hard werken voor iedereen.”

Kargadoor, directeur Maarten Stockschen:

“Het was een spannend en vermoeiend jaar. Je bedenkt constant iets nieuws en voordat je het goed en wel op orde hebt, komt er een nieuwe maatregel. Dat is niet wat je wil: we willen volle zalen. Nu mochten er 28 mensen naar binnen in plaats van honderd man. Dat zorgde letterlijk, maar ook figuurlijk voor te veel afstand. Tussen ons als podium, de bezoekers en de maker op het podium. Wat ik wel heel gaaf vond is dat we bijvoorbeeld de Werfkeldersessies zijn begonnen. De artiesten zaten thuis en het publiek ook. We betaalden artiesten om in onze werfkelder te spelen, filmden dat en zetten het op YouTube. Zo kon het publiek thuis genieten en gebeurde er ook iets op ons podium. Qua programma zijn dit interessante tijden. Niet alleen op cultureel gebied, maar vooral ook maatschappelijk. Vooruit programmeren blijft spannend. We kunnen niet meer wachten. Normaal gesproken bruist het hier. Het is nu te rustig.” 

ZIMIHC, directeur Appie Alferink:

“Het was een jaar van schakelen en aanpassen. Wij zijn er steeds vanuit gegaan: ‘Wat kunnen wij doen om er toch nog wat van te maken?’ Dat is gelukt, maar dat wil niet zeggen dat het makkelijk was. Er is altijd behoefte aan kunst. Kleinschaligheid was het toverwoord. Zo zijn we al snel begonnen met de Eén-op-één sessies. Dat waren optredens van verschillende artiesten waar het publiek in onze gebouwen langsliep. Het was bijna een museale opstelling. In de theaterzaal, maar ook in de keuken. Die anderhalve meter werd daardoor juist heel intiem. Het zorgde voor ontroerende taferelen. Je kan je verzetten, maar dat heeft geen zin. We bereiden ons voor op een programma dat meeveert op de coronagolven. We geven de trial en error van afgelopen jaar meer gestalte. Zo komen er meer activiteiten overdag en meer buitenactiviteiten in de zomer. Kunst en muziek zijn een middel van troost, dat moeten we benutten.”

ACU, vrijwilliger Arie van der Ploeg: 

“Het was een jaar met pieken en dalen. Er waren avonden dat de hele tent vol stond, maar de afgelopen weken zat er drie man in de bar. Het was een jaar van uitersten; een schommel van maatregelen. Wat mij als vrijwilliger is bijgebleven, is het eerste feestje waarbij ik – na een jaar dicht te zijn geweest – aan het eind van de avond naar de omzet keek. Dat was heel erg bijzonder, want dat was een gewone avondomzet. Ook stond de hele tent vol bij het afscheidsoptreden van de Utrechtse punkrockband Sidewalk. Er was een leuk voorprogramma, veel oude bekenden van ACU en van de band. Aan de andere kant ook wel triest, omdat ze ermee stopten. Voor komend jaar ben ik deels angstig, deels optimistisch. Mensen hebben leren leven met het feit dat dit niet permanent zal zijn en accepteren de maatregelen meer. Zodra het kan, gaan mensen weer los. Afgelopen jaar gingen mensen tekeer als beesten, op een goede manier.”

Tekst loopt door onder de foto

dB’s, programmeur Jeroen Boekhorst: 

“We zijn het hele jaar actief geweest, met uitzondering van de eerste weken van het jaar. Toen zaten we met brandschade. Vanaf half februari begonnen we met livestreams van dj’s en kleine shows. Uiteindelijk mochten dat shows zijn voor dertig man, op afstand en geplaceerd. Tijdens de zomer konden we met het hele circus naar buiten. De optredens van Spinvis en De Kift waren wel hoogtepunten: ze speelden gratis en voor niks op het terras. Dat gaf op een bepaalde manier een ‘corona Liberation Day-gevoel’. Er waren ruim 500 mensen van alle leeftijden bij die zittend en op afstand van de livemuziek konden genieten. We blijven optimistisch. We hebben bewezen dat we ook met hele strenge restricties een aanbod kunnen brengen. Maar mentaal wordt het steeds moeilijker om terug te schakelen naar livestreams zonder publiek. Dat vergt lenigheid van geest.”

Theater Kikker en Podium Hoge Woerd, directeur Hanno Tomassen

“Het was een heel onrustig jaar met alle aanpassingen die we de hele tijd hebben moeten doen. Voor ons als theater, maar ook voor het publiek en de bespelers. En nu weer, zonder een structureel perspectief vanuit de overheid. We hebben veel energie moeten stoppen in het flexibel kunnen zijn. Ik vond onder meer het SPRING Festival en het What You See Festival heel tof. Vanaf eind september tot en met november waren we zeven avonden in de week open om zoveel mogelijk in te halen. Daar hebben we veel mensen en jonge makers blij mee kunnen maken. Daar werden af en toe wel wat traantjes weggepinkt. Je weet pas wat je mist als je het even niet meer hebt. Die ontlading als je die voldoening weer voelde en dat applaus was magisch af en toe. We waren ons heel bewust van die impact die we hadden. Dat was mooi om te voelen.”