Een zaterdag zonder voetbal bestaat voor veel jongetjes en meisjes niet. En daarmee ook niet voor hun ouders. Vincent Alkemade schrijft voor DUIC over zijn zoon die in het komende seizoen bij FC Utrecht mag voetballen. Hoe gaat het hem en zijn vader af? 

Meestal verschijn ik tegen het eind van de training op het sportcomplex om mijn zoon op te halen. De laatste minuten van het onderlinge partijtje kan ik zo nog net mee pikken. Dan loop ik rustig wat rond en praat ik aan de rand van het veld met de andere ouders. Deze keer voelt het anders dan normaal. Er hangt iets onbestemds in de lucht. Alsof je weet dat een koude wind een einde zal maken aan het zachte herfstbriesje van deze avond.

Dan dringt het tot mij door: ze zijn er weer. En ‘ze’ zijn in dit geval de stagiaires. Herkenbaar aan hun net iets andere trainingspakken. Verschil moet er zijn. De ene nieuweling beweegt zich nog een beetje onwennig in de groep en de ander is meteen al haantje de voorste. Hoe ze zich zo’n eerste keer in het veld ook gedragen, het zegt allemaal nog niet veel. Onwillekeurig kijk ik toch even op welke positie de nieuwe jongens spelen. Voor elk nieuw aangenomen spelertje zal uiteindelijk iemand van de huidige selectie moeten wijken. Een onbehaaglijke gedachte die zich langzaam maar zeker in mijn hoofd nestelt.

Aan het eind van het voorjaar geeft de club duidelijkheid over wie komend seizoen mag blijven. Een spannend moment voor mijn zoon. Ik wil hem dan in elk geval één vraag stellen: heb je nog plezier in het voetballen bij FC Utrecht? Want plezier vind ik – zeker voor jongens van een jaar of tien – het allerbelangrijkste. Zijn antwoord kan ik denk ik wel raden. Als FC Utrecht anders besluit en zijn verblijf onverhoopt toch tot één seizoen beperkt blijft, zou dat natuurlijk jammer zijn. Wij zijn net een beetje gewend aan het leven met een topsporter in huis.