Waar is de tijd van blauwe plekken op je elleboog? De tijd

van rauw-geschaafde knieën en een linkerarm voortdurend

in het gips? Die is voorbij. Net als de tijd van bliksemflits-

gelijke pijnen aan de rechtervoet wanneer een paal of baksteen

werd geraakt. Voorbij, voorbij. En oh, voorgoed voorbij.

We worden van de wieg tot heel diep in het graf omzwachteld

en beschermd. Zelfs als je met een flinke knal zou wíllen vallen,

lukt dat niet. De paal buigt met een reverence van je af. Nog even

en je mag alleen naar buiten met een hangmat onder je, en kek

gekleed in zwaar met watten afgezette en beschermende kledij.

Misschien komt ooit de dood wel door die lagen heen. Misschien.

Maar als het aan het Fietsberaad in Houten ligt is dat heel zeker

geen gelopen koers. En altijd moet ik (bijna) lachen als ik denk aan hoe

het was geweest: Simson die de Tempel wil vernielen, maar de zuilen

die hij aanraakt buigen weg en staan meteen weer overeind. Dat

was voor elke Filistijn nú nog een bron van leedvermaak.

(Chrétien Breukers)

Het Utrechts Dichtersgilde dicht voor en over de stad (en de provincie). In samenwerking met DUIC zal dit de komende 20 weken tot 20 nieuwe gedichten leiden, over de Utrechtse actualiteit. Chrétien Breukers, gildemeester sinds januari 2013, trapt af en verzorgt in juli en augustus de gedichten.