De documentaire van Floris Meinardi over Hennie Olliemuller draait dit weekend voor het eerst: ‘Dat was lachen’ gaat zaterdagavond in première in het Louis Hartlooper Complex. Olliemuller stond aan de wieg van de carrières van grote Utrechtse artiesten, waaronder Tineke Schouten en Herman Berkien, maar brak zelf nooit door bij het grote publiek.

Wat was voor jou de aanleiding om deze film te gaan maken?
“Er waren meerdere aanleidingen om deze film te gaan maken, maar een ervan is dat de thematiek mij enorm aanspreekt. Ik hou van films waarin mensen met grote dromen centraal staan, mensen die zichzelf enorme doelen stellen en met enorme tegenslagen te maken krijgen maar desondanks toch blijven knokken. Het verhaal van Hennie heeft alles: tragiek, succes, blijven steken, tegenslag. Dat is op mij als filmmaker tenslotte ook van toepassing. Soms werk ik wel vijf jaar aan een film, je gaat maar door en je gaat maar door.”

Wat heb je uiteindelijk over Hennie Olliemuller geleerd?
“Hij was uitsluitend met cabaret bezig. Af en toe had hij een relatie, maar eigenlijk was hij alleen gefocust op zijn werk. Hij bleek haken op gemiddeld niveau, hij kwam er maar niet bovenuit. In plaats van dat hij hulp vroeg, bleef hij het zelf proberen. Hij sprak de taal van de straat – hij zat eerder in het rechtse dan in het linkse spectrum. Als je kijkt naar het aanbod aan cabaret dat we kennen, is dat eigenlijk bijna alleen maar links. Daarom begrepen journalisten hem ook niet. Hij had kroeghumor. Hij haalde zijn inspiratie uit de kroeg, aan de bar van Jansdam, wat tegenwoordig Irish Pub Mick O’Connels is.”

Hennie Olliemuller was een echte Utrechter. Wat heb jij zelf met Utrecht?
“Dat was een andere aanleiding om deze film te maken. Ik ben de hele wereld over gevlogen om films te maken, maar ik wilde me nu richten op de stad. Ik woon hier zelf sinds 1998, al bijna twintig jaar, maar ik heb er nooit iets mee gedaan. Maar Utrecht is voor mij echt gaan leven omdat Hennie zich overal door de stad begaf. Als iemand een mysterie is in zijn leven, dan is het heel lastig om iemand te portretteren. Lastig om iemand dan helemaal te snappen. Je probeert het mysterie te ontrafelen, maar uiteindelijk weet je nooit echt wie iemand is.”

Wat doe jij graag in het weekend?
“Ik heb mijn vaste dingen. Ik sport in het weekend veel. Op zaterdag ga ik tennissen, en op zondag boks ik. Ik gebruik die tijd vooral om mijn gedachten van het film maken af halen. De laatste tijd lukt dat slecht, ik heb het eigenlijk te druk gehad met het afwerken van de film. Daardoor heb ik weinig anders kunnen ondernemen. Het is ook echt een heel bijzonder onderwerp gebleken. Ik merk het aan de emoties die het losmaakt, dat geeft wel aan hoe er tegen deze man aan wordt gekeken. Dat heb ik nog nooit zo sterk meegemaakt. Veel mensen hebben een bijzondere relatie met hem, en dat terwijl hij niet meer leeft.”