Vanaf vandaag staat Dries Verhoeven tijdens het SPRING festival met zijn installatie Wanna Play op de Neude. Met dit project sluit hij zich tien dagen op in een glazen huis en is hij zichtbaar voor alles en iedereen. Middels dating apps als Tinder en Grindr probeert hij mensen het glazen huis in te lokken om zijn niet seksuele-behoeften als pannenkoeken bakken of een potje schaken te vervullen. Op deze manier wil hij de invloed van het toenemende gebruik van dating apps op het dieper menselijk contact onderzoeken.

Eerder stond de installatie al in Berlijn. Daar heeft Verhoeven echter na vijf dagen de stekker eruit moeten trekken. De gesprekken werden geprojecteerd en daar was, ondanks de anonimiteit van de mensen, niet iedereen even blij mee. Dit jaar pakt hij het iets anders aan en zorgt Verhoeven naast de anonimiteit van de deelnemers ervoor dat de gesprekken niet worden geprojecteerd totdat hij dit aangeeft.

Jouw werk wordt vaker omschreven als geruchtmakend. Is het jouw doel om met kunst de grenzen op te zoeken?
“Ik wil de status quo waarin we leven bevragen. Ik krabbel waar het pijn doet en dat kan verwarring opleveren. Dat schuw ik niet. Kunst is meer dan vermaak en ik vind dat we kunst moeten inzetten om de vinger aan de pols van de samenleving te houden. Kunst is mag ook verstoren. Als kunst pijn doet dan gaat het te ver.”

In jouw werk kies je ervoor om de toeschouwer medeplichtig te maken aan het werk. Waarom kies je voor deze vorm van kunst?
“Ik denk dat kunst ons uit onze nonchalance kan trekken en aan het twijfelen kan brengen. Op straat communiceer ik met onvoorbereide voorbijgangers. Als ik iets voor hun neus zet dan kunnen ze besluiten of ze blijven staan of willen doorlopen. Op deze manier worden ze wakkerder, zijn ze medeplichtig aan hun eigen ervaring en gaan ze erover nadenken.”

Is jouw kunst door de jaren heen veranderd?
“Ik heb een achtergrond in theater en maakte voorstellingen met een kop en een staart. Tegenwoordig maak ik werken die veel langer duren en de bezoeker kan dan zelf besluiten om te blijven of juist niet. Ik maak kunst op plekken waar je dat niet verwacht en ik communiceer meer met mensen die er niet voor hebben gekozen om tegen een kunstwerk aan te lopen. Mijn werk moet ervoor zorgen dat we elkaar ontmoeten.”

Hoe ben je op het idee van Wanna Play gekomen?
“Ik ben op het idee voor Wanna Play gekomen door de invloed van onze toenemende aanwezigheid op het internet in de openbare ruimte. De vraag is wat dit voor gevolgen heeft voor dieper menselijk contact. Internet is een ruime, transparante aandachtsmachine en ik wil onderzoeken hoe we dat kunnen inzetten om ander menselijk contact te bereiken. Als we tien jaar verder zijn is de Smartphone de meest vanzelfsprekende plek waar we elkaar ontmoeten. De vraag is hoe we het middel dan kunnen inzetten, zonder dat we onszelf verliezen in continue zelfexposé. Uit mijn eigen ervaring weet ik dat het verslavend is te leven in de aandachtsmachine van dit soort Apps. Ik was vatbaar voor het schitterende monster van de continue seksuele belofte die hier schuilhoudt. Ik wil onderzoeken hoe je in die context op zoek kunt gaan naar andere vormen van intimiteit.”

Ben je de komende dagen daar dan niet vatbaar voor?
“Er zijn nu heel veel getuigen die kijken hoe ik dit ga oplossen”, lacht Verhoeven. “Ik ben natuurlijk tien dagen zichtbaar voor alles en iedereen. Ik wil onderzoeken en kijken of mensen komen om mijn niet-seksuele behoeften te vervullen. Als ze niet komen dan toont dat aan dat het internet hier geen plek voor is. Of ik pak het natuurlijk verkeerd aan.”

Bereid je je voor op deze tien dagen?
“Eigenlijk niet. Ik bereid me voor door genoeg eten en drinken mee naar binnen te nemen. Ik heb nu wel een hele gezonde spanning. Het is nogal wat om tien dagen lang je huis niet te verlaten en vervolgens wel mensen mee te laten kijken. Het is voor mij een test om zo lang uit het openbare leven te stappen en wat het betekent om 218 uur online te zijn. Ik weet niet wat dat emotioneel met me gaat doen en of ik dat ooit nog tien dagen wil.”

Hoe zien je weekenden er normaal gesproken uit?
“Voor mij is er geen verschil tussen weekenden en werkdagen. Je zou kunnen zeggen dat ik altijd werk en dat ik geen vrije tijd heb, omdat ik zo van mijn werk houd. Continu ben ik bezig mezelf en de wereld om me heen aan het twijfelen te brengen en te bevragen. Dat doe ik zowel door de week als ik in een museum loop als in het weekend als ik in mijn atelier werk.”

Hoe is het om als kunstenaar in Utrecht te werk te gaan?
“Ik voel me enorm op mijn plek en gesteund door Utrecht. Het is een stad die vooruit  enkt en weinig hangt in lange tradities. Het is natuurlijk een jonge stad die continu opzoek is naar verandering. Mijn werk bevindt zich tussen de beeldende kunst en het theater. Ik ken maar weinig steden waar dat zo op zijn plek is als hier.”