Het klinkt heel voornaam, BFV. Dat moet haast wel met een groot bedrijf te maken hebben, zou je denken, waarin BFV een afkorting is van een of andere onuitspreekbare managerstitel. Waarbij de manager te herkennen is aan zijn chique pak en dito stropdas. Maar goed, als ik je vertel dat ik een BFV ben, weet je dat dat niet kan kloppen. BFV komt niet voor in managementboeken en in kantoorpanden, maar wel in het boek ‘Maar je krijgt er wel heel veel voor terug’ van Bastiaan Ragas. Hoewel de schrijver er zelf een is, heeft hij het niet zo op met BFV en deze zelf verzonnen afkorting (die hem doet denken aan een huidziekte). Maar ik vind het wel stoer klinken.

BFV.
Bakfietsvader.
Twee keer per week ben ik er één. Een OBFV om precies te zijn. Een ophaalbakfietsvader. Getrouwd met een BBFM. Inderdaad, een brengbakfietsmoeder. Nadat zij het Lombokkertje naar de gastouder heeft gebracht, parkeert ze de BF in een van de fietsgarages van het Hoog Catharijne. Waar ik deze dan weer ophaal als de trein me na mijn werk weer in Utrecht heeft gebracht.

Eigenlijk ben ik meestal maar 40 minuten per week een BFV, waarvan 10 minuten zonder Lombokkertje. Die 10 minuten voelen wel vreemd en leeg. Want waar heb je anders zo’n BF voor. Maar ja, het Lombokkertje moet eerst opgehaald worden bij de gastouders, zo’n 5 minuten fietsen van de fietsgarage vandaan. Nadat ik bij de gastouder de dag doorneem en hoor hoe lief hij weer is geweest – “ach”, zeg ik dan steeds,  “hij komt van Lombok, hè” – is dan het moment waar ik de hele dag naar heb uitgekeken. De kleine in de BF, en hup naar huis.  De eerste maanden dat hij naar de gastouder ging, zat er nog een plastic kap op de bakfietsbak. Maar nu het wat beter weer is, is die kap weg. Nu lijkt het Lombokkertje nog meer te genieten. Hij heeft ogen tekort, en zwaait met zijn armen alsof hij in een vliegtuig zit. Maar pappa fietst dan ook wel heel snel. Zoals pappa’s dat doen. Al had het natuurlijk nog sneller gekund. Maar ja, pappa is ook een zorgzame pappa, die toch vooral veilig wil rijden. En dat betekent in de avondspits goed uitkijken. Met al die fietsers van voren, van achteren, van links en rechts. Vooral rond het Smakkelaarsveld en het Westplein is het remmen, accelereren, stoppen en manoeuvreren. Maar dat gaat goed. Pappa slalomt als de beste. En pappa zingt hard, waarvan hij niet zeker is of andere pappa’s dat ook doen. Maar hij dus wel. Allerlei zelfverzonnen liedjes worden de open lucht in gezongen, met steeds het Lombokkertje in de hoofdrol. Die na een paar minuten lijkt mee te zingen, als ik zijn gemurmel goed interpreteer. Maar misschien probeert hij wel te zeggen: hou op, pappa.

Eenmaal thuis is het Lombokkertje helemaal opgewonden. Met zo’n kap op de bak viel hij nog wel eens in slaap. Maar zonder kap niet meer. Veel te veel te zien en te beleven. Dat gezang neemt hij dan maar op de koop toe. Voor pappa is het ook weer steeds een hoogtepunt. Tot zijn spijt moet hij weer drie dagen wachten voordat hij het jochie kan halen. En heel soms, kan brengen. Soms wisselen mijn vrouw en ik onze bakfietstaken, en ben ik dus ineens een BBFV. Dat is weer een heel andere ervaring. In de ochtendspits tussen al die slaperige en ochtendhumeurige fietsers is het anders fietsen. Dan zing ik niet.

Een keer heb ik wel ’s morgens gezongen, nadat ik bij de gastouder was geweest. Fietste ik daar luidkeels voor het Lombokkertje, totdat ik besefte dat ik hem net had weggebracht.

Ja, het blijft wennen, als ik het Lombokkertje een keer breng. Maar die afwisseling is ook wel leuk. Ook speciaal is als ik op een andere dag dan de gastouderdag met de kleine op pad ga. Bijvoorbeeld in het weekend, met zijn drietjes, ofwel met een BF en een gewone F. Of tijdens de pappadag, als ik bij iemand in Utrecht op bezoek ga. Hoewel ik bij het Lombokkertje blijf, voelt het met zo’n BF toch alsof ik hem breng én ophaal.

En ben ik dus een BOBFV.

Eerder gepubliceerd op www.lombox.nl