Peter Engelen, dierenvriend met gebruiksaanwijzing

Hij was lid van het Utrechts Studentencorps en studeerde een paar jaar vruchteloos ‘rechten’. Hij was wat recalcitrant en vond dat Utrechtse corpsleden in kleding en gedrag op hun opa wilden lijken. Met een dergelijk denkbeeld maak je geen vrienden bij het corps! Peter Engelen, in 1962 (ergens in Limburg) geboren maar in Zeist opgegroeid, ging voor de leuke kant van het studentenleven liever naar Amsterdam. Daar was men veel vrijer, minder conservatief en het bier vloeide even rijkelijk als in Utrecht. Hoe een ‘corpsbal’ een bekende beeldhouwer wordt is een interessant verhaal. Ik schrijf het op.

Peter Engelen is nu een bekende beeldhouwer, maar daar ging wel wat aan vooraf. Al op de middelbare school vertoont Peter Engelen onhandelbare trekjes. Voor hij zijn diploma haalt heeft hij, niet helemaal vrijwillig, drie verschillende scholen bezocht. Na zijn middelbare school volgen enkele jaren als rechtenstudent die dus op niets uitlopen.
Behalve dat hij van jongs af veel tekent, wijst niets erop dat een leven als beeldhouwer in het verschiet ligt. Na zijn afgebroken rechtenstudie gaat hij bij een manege werken, waar hij leert paardrijden en paarden dresseren. Hij begint paarden te tekenen en leert zo de anatomie van het dier kennen. In 1988 zegt hij zijn manegewerk op om naar de Academie voor Beeldende Kunsten in Utrecht te gaan. Onder druk van zijn ouders kiest hij voor de grafische richting, want daarmee kun je iets worden is hun mening. Peter houdt het na twee jaar voor gezien. Werken op het platte vlak is niets voor hem. In 1990 gaat hij naar de Kunstacademie van Tilburg. Daar krijgt hij beeldhouwlessen van Christien Nijland (*1937). Hij ervaart het als een leerzame periode, maar langer als een jaar houdt Peter het niet uit.

Hij besluit om zich in Utrecht te vestigen als beeldend kunstenaar. Het is duidelijk dat hij een meer dan middelmatig talent heeft. Vooral zijn dierfiguren zijn aansprekend; Engelen heeft een voorkeur voor de katachtige dieren, zoals tijgers, panters en leeuwen. In de Franse taal is er mooi woord voor een beeldhouwer of schilder met deze specialisatie, namelijk Animalier. Een van de bekendste beeldhouwers van dierfiguren is de Fransman Louis Barey 1796-1875. Misschien is hij door Barey beïnvloed, maar Peter Engelen heeft een beeldtaal ontwikkeld die zo eigen is dat zijn beelden nu van een afstand worden herkend.

Als beginnend kunstenaar heeft Peter Engelen het in financieel opzicht moeilijk. Gelukkig geven zijn jaartjes rechtenstudie toch nog rendement als hij in 1991 van de stichting die het Wereldkampioenschap Studentenruiters organiseert de opdracht krijgt een bronzen paardje te maken. Dit beeldje wordt uitgereikt aan de winnaar van dit WK. Het is zijn eerste beeldje dat hij in opdracht maakt. Dit stimuleert hem om met zijn beelden de ´boer´ op te gaan. Hij zet onzekere gevoelens aan de kant en stapt met zijn beelden naar galerieën en kunsthandels. Hij krijgt enthousiaste reacties. Als na Kunsthandel Meijer in Utrecht ook ‘De Utrechtse Kunstsalon’ beelden van Peter in de collectie opneemt stijgt zijn naam snel op de Nederlandse kunstladder.
Als de eigenzinnige kunstenaar in 1994 plotseling besluit om zich in Bristol te vestigen is iedereen verrast. Engelen is geraakt door Cupido en reist zijn lief achterna. In Bristol woont hij tegenover de dierentuin en bestudeert daar dagelijks de katachtige dieren. In 1995 komt hij zonder lief, maar met een rijk gevulde koffer met studietekeningen terug naar Utrecht. De sculpturen van katachtige dieren die hij na zijn verblijf in Bristol maakt, zijn nog krachtiger van uitstraling geworden. Zijn beelden zijn tegenwoordig te zien op de grote kunstbeurzen zoals de Tefaf in Maastricht en de PAN in Amsterdam.

In 2003 verhuist Peter Engelen naar Groningen, hij is dan getrouwd en vader van een dochter. Hij volgt zijn vrouw die daar een baan als jurist heeft gekregen. Voor Peter is het niet belangrijk waar hij woont, zijn sculpturen zijn niet groot van formaat en hij heeft daarom geen groot atelier nodig. Hij boetseert zijn beelden in klei, daarvan wordt een wasafdruk gemaakt en in de gieterij wordt het beeld in brons gegoten. Sinds 2011 woont en werkt hij weer in Utrecht.

Peter Engelen laat zich niet ´sturen´, liever stuurt hij zelf, maar met zijn karakter is een bijrijder die de kaart leest wel eens nodig. Het is zonder enige twijfel een markante en originele man. Nog steeds een beetje ´corpsbal´ maar, een die prachtige beelden maakt.

www.peterengelen.nl