Marc Peters, loves New York

De buren maken te veel lawaai, zo ook de stratenmaker of een te hard blaffende hond. De in 1954 geboren schilder en graficus Marc Peters woont en werkt al jaren in de binnenstad van Utrecht en hij ergert zich aan alles en iedereen. Er is iedere dag wel wat. Toch is Utrecht echt wel zijn ‘stadsie’ en al die ergenis lardeert hij gelukkig met een gezonde dosis zelfspot en humor, waardoor ik zijn beklag altijd glimlachend aanhoor. Neem dan New York, de stad waar Peters ook graag zou wonen, alsof daar geen lawaai bestaat! Feit is wel dat, als zijn budget het toelaat, hij spoorslags het vliegtuig naar New York neemt om daar te tekenen, te schilderen en te fotograferen. De hectiek van deze metropool boeit hem mateloos en alles waar hij zich thuis aan ergert, lijkt in New York niet te bestaan.

Dat hij echt van New York houdt, is terug te zien in de impressionistische stadsgezichten van Manhattan die hij in zijn atelier annex woning in de Donkerstraat schildert. Een licht en ruim atelier met een klein terras op de bovenste verdieping van zijn stadswoning, waarvandaan uitzicht op de Buurkerk en de Domtoren.

Zelfs wie nooit in New York is geweest, wordt getroffen door de fraaie stadsgezichten van Peters. Voor wie er wel is geweest is het een feest van herkenning, wolkenkrabbers natuurlijk maar ook de kenmerkende ijzeren zigzag-brandtrappen die tegen de gevels zijn bevestigd. De Brooklyn Bridge of de markante in donkerrode bakstenen huizen van Brooklyn en de prachtige skyline van Manhattan. Peters laat de overbekende toeristische trekpleisters links liggen, maar zoekt juist naar het New York van de New Yorkers. De plekken waar wordt gewerkt, gespeeld en gewoond, gillende sirenes van een politiewagen, die taferelen trekken zijn aandacht. Peters maakt werk op papier, op doek of paneel en gebruikt vrijwel altijd acryl als medium.

Marc Peters werd in 1973 zonder de vereiste vooropleiding, maar op basis van bewezen talenten, toegelaten op de Utrechtse Kunst Academie Artibus die later over ging in het tegenwoordige HKU (Hoge School voor de Kunsten). Als hij in 1978 zijn opleiding succesvol afsluit met grafiek als specialisatie, gaat hij direct als autonoom kunstenaar aan de slag.

Bij zijn eerste solotentoonstelling in de galerie van Jan Scherjon aan de Oude Gracht wordt bijna al zijn werk verkocht. Hij mag zich vanaf dat moment een gevestigd kunstenaar noemen. Hij mengt zich enthousiast in het Utrechtse kunstwereldje en neemt in het midden van de jaren tachtig diverse keren deel aan de toen zo populaire Utrechtse Kunstmarkt op het Janskerkhof. Peters is echter niet zo van het groepswerk, veel liever soleert hij in zijn eigen tempo.

Op zijn atelier waar ik graag kom, staan zijn schilderijen geduldig op een koper te wachten. Peters is een hartstochtelijk schilder, maar van verkopen heeft hij minder kaas gegeten, geen vreemd fenomeen onder kunstenaars.

Het werk van Marc Peters verdient volgens mij meer aandacht, een goede galerie bij voorbeeld die zich voor honderd procent voor hem inzet.

www.marc-peters.nl