Theo Mackaay, meer dan het Gouden Kalf 

Liever heeft hij het niet meer over het ‘het Gouden Kalf’, het goud gepolijste bronzen beeldje dat hij in 1980 voor de Nederlandse Filmdagen gestalte gaf. Het heeft hem veel gebracht maar er zijn nu, dertig jaar later, al zoveel nieuwe hoofdstukken in zijn leven geschreven!

Niet alleen het Gouden Kalf is onlosmakelijk aan Utrecht verbonden, ook zijn maker. Theo Mackaay, geboren op 19 november 1950, zag het levenslicht in de Vrouwjuttenstraat en groeide op dicht bij het Spinozaplantsoen; een rasechte Utrechter dus. Hij kreeg zijn opleiding aan de Gerrit Rietveld Academie en daarna aan de Rijksakademie, beiden in Amsterdam. Hij woonde nooit in Amsterdam, maar reisde tijdens zijn studiejaren dagelijks op en neer. Dat feit alleen al vind ik een liefdesverklaring aan je geboortestad.

Wie Theo Mackaay een beetje beter kent, weet hij dat hij al drie levens heeft geleefd. Hij leeft een energiek leven, soms doldriest, hij kent grote hoogten en diepe dalen; dat schijnt bij zijn ‘soort’ kunstenaars te horen. Theo Mackaay worstelt altijd met de luxe vraag aan welke van zijn talenten hij voorrang moet geven. Natuurlijk is hij vooral beeldhouwer en schilder, maar hij is ook een begenadigd gitarist en zanger. Hij speelde en zong in de Utrechtse groep Braak die in de jaren 70 behoorlijk populair was in Nederland. In zijn jonge jaren was hij bokskampioen van Nederland in het zwaar weltergewicht. Noem hem gerust een multitalent. De beelden die Mackaay maakt in brons of (hard)steen hebben een stoere, mannelijke uitstraling, maar zijn ook teder. Dat hij is beïnvloed door de moderne klassieke beeldhouwers als Ossip Zadkine, Henri Moore en Marino Marini is te zien. Wel heeft hij heel duidelijk zijn eigen vormentaal gevonden. Paarden, vrouwen, liefdesparen zijn favoriete onderwerpen van Mackaay. Het zijn de onderwerpen die ik ook in zijn kleurrijke schilderijen vaak terugzie.

Nu hij de leeftijd van 60 jaar gepasseerd is, lijkt zijn energie nauwelijks afgenomen en maakt hij zich op voor een doorbraak naar het internationale podium. Zijn laatste beelden worden sinds enige jaren in Italië gegoten bij de beroemde gieterij van de familie Mariani waar ook de beelden van Fernando Botero worden gegoten. Ik durf te zeggen dat de beelden van Mackaay het niveau hebben die de internationale ambities van de kunstenaar volledig rechtvaardigen. Sinds enige jaren heeft Mackaay een zaakwaarnemer die de zakelijke kanten voor hem behartigt en een pad uitstippelt dat de beeldhouwer geen windeieren legt. Zijn laatste expositie in november 2011 in het Spiegelkwartier in Amsterdam bleek ondanks de crisis een groot succes.

Theo Mackaay is een van de weinige Utrechtse kunstenaars die sinds zijn academietijd echt van zijn kunst leeft, zij het met vallen en opstaan, maar dat hoort erbij. Over Theo Mackaay is veel gezegd en geschreven. Zijn ego is groot, maar dat is zijn talent ook. Hij is zeker een origineel mens en daar zijn er niet zo veel van; ik koester originele mensen. Met zijn beelden en schilderijen pareert hij iedere vorm van kritiek op zijn flamboyante levensstijl. Hij gaat zijn eigen gang en is niet van plan zich door iemand te laten temmen.

www.theomackaay.com