Kees van der Woude, een tijdperk in steen 

Ik kom hem ‘s morgens vaak tegen, op de fiets, hij gaat richting Amelisweerd en ik ga richting centrum. ‘Hij’, is Kees van der Woude, beeldhouwer. We groeten elkaar met een glimlach en een opgestoken hand, wetend van elkaar waar we naar toe gaan, ik naar mijn galerie in de Schoutenstraat en Kees naar zijn fraai gelegen atelier midden in Amelisweerd. Zijn atelier wordt omringd door bomen en bossages en je moet weten waar het is, anders fiets je er aan voorbij zonder het te zien. In deze rustige en natuurlijke omgeving voelt Kees van der Woude zich helemaal thuis. 

Kees heeft iets met steen, beter gezegd hij houdt van steen, hij maakt er beelden van. Prachtige beelden vind ik. Geen figuratieve beelden, maar beelden die ik abstract zou willen noemen, Kees noemt het echter concrete beelden. “Want,” zegt hij “ mijn beelden zijn niet boven de werkelijkheid verheven. Ze vertonen hun eigen concrete werkelijkheid”.
Kees van der Woude zoekt altijd naar de ziel van de stenen die hij bewerkt. Zelf zegt hij; “Ik kan een steen met gereedschap blootstellen aan dezelfde krachten als de natuur door de eeuwen heen heeft gedaan”. Zonder gebruik te maken van elektrisch gereedschap legt hij de ‘ziel’ in stappen bloot. Van der Woude gebruikt uitsluitend handgereedschap zodat hij tijdens de bewerking direct kan reageren op het onverwachte, want een steen is onvoorspelbaar. Het bewerkingsproces is altijd spannend en arbeidsintensief. Het begint met het ruw hakken van de vorm die hij voor ogen heeft, daarna volgt het handmatig schuren, slijpen en polijsten. Ik heb gezien hoeveel tijd, toewijding en passie het vraagt om een ruwe steen handmatig te vormen tot een spiegelglad gepolijst beeld. Dat staat gelijk aan monnikenwerk.
De beelden van Van der Woude hebben een aardse vorm, vaak vergeleken met schelpen, maar door hem niet bedoeld om daar op te lijken. Hij maakt zijn beelden vaak met een scherpe vouw die ook door de natuur gevormd zou kunnen zijn. De toewijding en passie die de kunstenaar in zijn werk legt is voelbaar en de steen lijkt dankbaar voor zoveel aandacht van de kunstenaar. De beelden zijn aaibaar en bij aanraking blijken ze zacht te wiebelen.

Kees van der Woude wordt in 1948 in Utrecht geboren. Zijn jeugd brengt hij door op de grond waarop in de jaren zestig van de vorige eeuw de wijk Overvecht is gebouwd. Hij was een echt buitenkind maar door de ontwikkeling van Overvecht moet het gezin noodgedwongen verhuizen naar de ‘stad’. Kees wordt tot zijn grote verdriet een stadsmens in plaats van een buitenmens.
Na zijn MULO-opleiding gaat hij met hooggespannen verwachtingen naar de Utrechtse kunstacademie Artibus. Het was de tijd van het Maagdenhuis en studentenprotesten, er wordt meer gediscussieerd dan gewerkt.
Kees wil meer, hij stapt over van de dag- naar de avondopleiding. Overdag volgt hij een vakopleiding steenhouwen. Daar leert hij voor zijn gevoel een ‘echt’ vak. Veel Utrechtse beeldhouwers van zijn generatie maakten daar ook voor het eerst kennis met het materiaal. Onder hen Ton Gouka, Jos van Vreeswijk, Joop Wouters en Theo Mackaay.
Na het behalen van zijn diploma gaat Van der Woude werken voor Monumentenzorg. Daar werkt ook de Zwitserse beeldhouwer Jeanot Bürgi. Bürgi  kreeg van Monumentenzorg de opdracht om de consoles onder de door Pyke Koch ontworpen grachtenlantaarns te ontwerpen. Kees van der Woude hakt onder leiding van Bürgi veel consoles en hij beschouwt Bürgi als zijn enige echte leermeester.

Kees van der Woude is een bescheiden en aimabel mens. Hij is gepassioneerd bezig met zijn vak; zijn stenen beelden praten niet, maar spreken des te meer!

Beelden van Kees van der Woude zijn o.a. te zien bij de Utrechtse Kunstsalon, Oude Gracht 315.