Marijke Volkers, schildert met een camera

Ze fietst net zo snel door de stad als de kortste sluitertijd van haar camera. Ze lijkt altijd haast te hebben. Marijke Volkers, een echte Utrechtse, in 1953 geboren en opgegroeid in de Rivierenwijk, naar school gegaan ‘op’  Kanaleneiland en lange tijd gewoond in het centrum van Utrecht. Dan ben je een echte Utrechtse!

Fotografie als kunstvorm is al enkele decennia ‘hot’. Op kunstbeurzen in binnen- en buitenland zie ik dat de fotokunst een heuse concurrent wordt van de schilderkunst. De kunstenaar heeft de fotografie ontdekt als een onuitputtelijke bron van (technische) mogelijkheden.

Als kunstvorm is fotografie niet meer weg te denken uit de moderne kunstwereld. Vroeger was de fotograaf een ambachtsman, maker van familieportretten, bruidsreportages en pasfoto’s. Er zijn natuurlijk nog fotostudio’s die zich uitsluitend op deze onderwerpen richten. Er is echter een generatie fotografen opgestaan die zich uitsluitend richt op de kunstzinnige mogelijkheden binnen de fotografie. Een van hen is de Utrechtse Marijke Volkers. Vraag haar dan ook niet om uw huwelijksdag te fotograferen, zij zal u teleurstellen. Niet dat Volkers niet van mensen houdt, integendeel, maar liever fotografeert ze op locatie. Bij voorkeur in fabrieken, waar arbeiders in hemdsmouwen het zweet van hun voorhoofd vegen. Of strandhuisjes, maar geen strandhuisjes op zonnige dagen, nee, het liefst tijdens of na een flinke storm. Met haar camera legt ze vast hoe wind, zand, hagel en regen die kwetsbare huisjes geselt. Dan schildert ze als het ware met een camera.

Marijke Volkers fotografeert ook in opdracht, zoals voor de Rotterdamse Droogdok Maatschappij (RDM), waarbij ze in een gefotografeerde documentaire vastlegt hoe een droogdok tot campus wordt omgebouwd. Recent fotografeerde zij in opdracht van het Utrechtse Bartholomeus Gasthuis een aantal mannen en vrouwen die in verleden en/of heden iets hebben betekend voor het Gasthuis. Ieder van hen zijn met niets meer dan een badhanddoek om, door Volkers gefotografeerd. Het leverde een fraaie serie foto’s op die nu permanent worden geëxposeerd in het  Bartholomeus Gasthuis.

Voor het fotograferen van stillevens wijkt Volkers uit naar haar studio die is gevestigd op de vijfde etage in het gebouw Hooghiemstra. In dit aan de rand van het centrum gelegen voormalige fabrieksgebouw is nu een bedrijvencentrum gevestigd. Hier worden permanent foto’s van Marijke Volkers geëxposeerd.

Volkers begon haar loopbaan in het onderwijs, maar na een kennismaking met de fotocamera besloot ze tot een drastische carrièrewissel. In plaats van voor de schoolbanken te staan ging ze er weer in zitten. Ze volgde een driejarige opleiding aan de Amsterdamse Foto Academie. Daar leerde ze omgaan met de geavanceerde digitale camera die zoveel meer mogelijkheden biedt als de camera van nog niet zo heel lang geleden. Zo’n camera waar een fotorolletje moest worden ingedraaid! Kent u ze nog?

Na haar academieperiode stonden de opdrachtgevers niet in de rij om opdrachten uit te delen en ook de fotogaleries reageerden niet enthousiast op de nieuwkomer. Het kostte tijd, veel netwerken, vasthoudendheid en een voet tussen de juiste deur om een eerste opdracht binnen te halen. De weg naar waardering en een podium om te exposeren blijkt voor een fotograaf net zo lang en moeilijk als voor een kunstschilder of beeldhouwer. In dat opzicht verschillen de disciplines niet veel van elkaar.

Zoals de schilder zijn schilderij opbouwt, zo kan ook een fotograaf ‘werken’ aan zijn foto. Vroeger gebeurde dat in de ‘donkere kamer’ (doka) waar foto’s werden gemanipuleerd door ze korter of langer te belichten of af te dekken. Bij de digitale fotografie is de doka overbodig, maar met programma’s als Photoshop is manipulatie mogelijk. Volkers maakt gebruik van de mogelijkheden die de moderne technieken bieden. Waarom zou ze niet? De schilder voegt nog een beetje wit toe en de beeldhouwer slaat nog wat weg, de fotograaf maakt het licht wat donkerder of andersom.

Marijke Volkers gaat haar eigen weg, van fotograferen wordt ze niet rijk, maar wel gelukkig. Wat wil een mens nog meer?

www.marijkevolkers.nl