Door het Lombokkertje is er een nieuwe wereld opengegaan. Die van pappa. Het is een bijzondere en enerverende wereld, die steeds weer verbaast. Dan zijn er weer de eerste stapjes van de kleine, dan weer de eerste gebaartjes en dan weer de eerste woordjes. Prachtig om mee te maken. Maar soms lijkt mijn oude wereld wel kleiner te worden. De wereld van voordat het Lombokkertje werd geboren. De wereld van alles is mogelijk. De wereld van het vele reizen. De wereld van morgen vertrekken. Met zo’n kleine is het immers lastiger om overal naartoe te reizen.

Maar ach, in Lombok is dat geen probleem. De wereld komt hier gewoon naar je toe. Dat gold natuurlijk al voor de wereldburgers die je hier tegen kunt komen. Meer dan 50 nationaliteiten leven in Lombok. Maar langzaamaan komt ook de cultuur uit andere landen hier naartoe. En dan bedoel ik niet eens Venetië. Dat deze stad in de wijk te zien is, komt door mezelf. Ik heb immers een muur met een foto van Venetië behangen. Sinds kort is er echter ook cultuur uit een ander land te zien. De cultuur van mijn op-één-na-favoriete stad. Ofwel Barcelona.

Sinds een paar weken is deze Catalaanse hoofdstad immers heel dichtbij. Vanaf thuis hoef ik nog geen 20 meter te lopen, of ik ben weer even in die stad. En als ik van het station kom, hoef ik de Abel Tasmanbrug maar over te steken, om me vijftienhonderd kilometers zuidwaarts te wanen. En dit allemaal dankzij de nieuwe banken op het Muntplein. Banken die me erg doen denken aan het befaamde Park Güell. Door hun organische, slingerende vorm, als een kleine slang. En door de tegeltjes die erop zijn aangebracht.

Het Park Güell is ontworpen door de beroemde architect Antonio Gaudi en gebouwd tussen 1900 en 1914. Hij maakte van een braakliggend terrein een groot maar vredig park dat bedoeld was voor alle burgers van Barcelona. In deze natuurlijke omgeving konden zij bijkomen van hun dagelijkse beslommeringen. Door de slingerachtige vorm van de bankjes konden groepjes mensen zich toch afzonderen, wat bijdroeg aan de aparte sfeer van het park. Voor de decoratie van de bankjes tekende de Spaanse architect Josep Maria Jujol.

De Lombokse variant van Gaudi en Jujol zijn Caspar ten Berge en Sasker Fortuin. In opdracht van de Beheergroep Muntplein ontwierpen zij de nieuwe bankjes, in slingervorm en aangekleed met mozaïek. Met deze bankjes viert de Beheergroep haar tienjarig bestaan. Tien jaar geleden was wat nu het Muntplein is een grasveld waar niets mee gedaan werd. Nou ja, er werd vuil op gestort, zoals oude wasmachines. Maar verder was het een braakliggend terreintje. De Beheergroep wilde daar verandering in brengen. Dat mocht van de gemeente best, als ze het plein zelf maar ontwierpen en beheerden. En dat deed de Beheergroep. Er verschenen steigers aan het Merwedekanaal, een jeu-de-boulesbaan, bloembakken en bankjes. Het was al snel een aangename plek om te vertoeven. En het bleef een aangename plek. Dankzij de inspanningen van de Beheergroep. Iedere dag wordt het plein opgeruimd. En in de zomer krijgen de plantjes iedere dag water. Zo blijft het plein een puntgaaf plein. Een plein waar het goed toeven is, met de bankjes en het groen. En met de recreatiemogelijkheden. Eigenlijk is het niet zozeer een plein, maar meer een park. Het Muntpark.

Een park dat steeds populairder wordt. En een park voor alle burgers van Lombok. Nou vooruit, voor alle burgers van Utrecht. Op zonnige dagen is het heel druk op het Muntplein. En vooral op de steiger. Het lijkt het hoofdstrand wel van Lombok aan zee. Maar dan een strand zonder ijscowagen, lounchegedoe of biertenten. Nee, dat zou de sfeer van dit Muntplein te veel schaden. Bovendien zou dat teveel rotzooi opleveren, waardoor de Beheergroep het wel erg druk zou krijgen. Nee, zo is het goed. Al vond de Beheergroep een tijdje geleden dat het nog wel beter kon. De bankjes konden nog wel beter. Het tienjarig jubileum was een mooie gelegenheid om daar wat aan te doen.

De nieuwe bankjes staan er inmiddels een paar weken. Ze hebben dit Muntpark nog mooier gemaakt. Het is echt een Muntpark Güell. Eind oktober werd dit Muntpark officieel geopend door wethouder Gilbert Isabella. Hij was terecht vol lof over Caspar en Sasker, over de Beheergroep en over de bewoners die de tegels op de bankjes hebben geplakt. De wethouder sprak mooie woorden. Alleen had hij het helaas niet over Muntpark en ontbrak elke gelijkenis met Barcelona in zijn woorden. Terwijl die toch overduidelijk is!

Elke keer als ik vanaf nu langs het vernieuwde Muntplein loop of fiets, waan ik me weer even in die mooie, Spaanse stad. Het is alsof Barcelona gewoon naar me is toegekomen. Venetië was er al, en door de bankjes is Spanje er ook. Voor de komende tijd is dat wel handig. Zolang het Lombokkertje nog niet oud genoeg is om zelfs zijn koffers te pakken en te dragen, kom ik met deze Lombokse varianten van Venetië en Barcelona een heel eind. Aan de hand van de Venetië-muur en de Barcelona-bankjes kan ik hem vertellen over wat er allemaal te zien is daar, zonder dat het me veel geld en gehannes kost. Maar goed, Europa heeft nog meer moois te bieden. Moois dat ik het Lombokkertje ook graag wil laten zien. Daarom hoop ik dat de nieuwe moskee midden in de koepel een grote opening krijgt. Zodat deze lijkt op het Pantheon in Rome. Kan ik ook meteen in de Italiaanse hoofdstad zijn zonder er naartoe te gaan. En als de Antoniuskerk nog een keer gerestaureerd wordt, hoop ik dat de Notre Dame van Parijs een beetje gekopieerd wordt. Zodat ik me ook in de Franse hoofdstad kan wanen.

Zo kan ik met het Lombokkertje heel gemakkelijk door Europa reizen. Zonder gehannes, zonder ver gereis. Ik kan morgen vertrekken, maar ook nog vandaag. Hup, met de kleine naar buiten. En als hij nog maar nauwelijks kan lopen, kan hij toch al Barcelona gaan zien. Zijn wereld wordt meteen flink verruimd. Terwijl hij toch niet ver weg hoeft te gaan. En dicht bij mij kan blijven. Zodat ik zo lang mogelijk kan blijven genieten van mijn nieuwe wereld.