Ritmisch schilderen, kan dat? Olav Mackaay bewijst dat het kan. Hij is de derde kunstenaar in het gezin Mackaay. Eerder schreef ik blogs over zijn vader Theo (*1950) en zijn oudere broer David (*1982), beiden beeldhouwers. Ik had deze blog misschien wel ‘All in the Family’ moeten noemen, bedenk ik me nu! Olav Mackaay is 1985 in Utrecht geboren en hier ook getogen. Tijdens zijn studie aan de Rotterdamse Willem de Kooning Academie blijft hij in Utrecht wonen. Dat bewijst zijn liefde voor Utrecht. Olav Mackaay beschikt over een begenadigd schildertalent en daarbij is hij zeer muzikaal. Hij heeft dan ook flink geworsteld met de vraag welke studierichting hij zou gaan volgen, conservatorium of kunstacademie.

 Olav Mackaay beschikt (net als zijn vader) over een mooie zangstem en hij bespeelt meerdere instrumenten. Vanaf de middelbare school speelt hij onder andere piano en drums in verschillende bandjes. Maar hij is vooral een goede drummer en percussionist. Ook blijkt al op jonge leeftijd dat hij creatief is en over een bovengemiddeld kleurgevoel beschikt. Geen wonder dat hij worstelt met de vraag over zijn beroepskeuze. Het keuzeprobleem wordt opgelost omdat drie conservatoria hem afwijzen. De reden daarvan is dat Olav geen noot kan lezen en dat is op een conservatorium een vereiste. Hij bespeelt zijn instrumenten op gehoor, ritme en gevoel.

Op de Rotterdamse kunstacademie wordt hij wel toegelaten en hij besluit zijn muzikale talenten te koppelen aan beeldende kunst. Op de Willem de Kooning Academie studeert hij ‘Fine Arts’. Hij begint voorzichtig te experimenteren met schilderen op het ritme van een stevige beat. Zijn hand laat zich als het ware leiden door het ritme. Hij zegt daarover, ‘Ik wil ritme zichtbaar maken op het doek´.

Niet al zijn schilderijen combineert hij met ritme. In zijn atelier, in de Rotterdamse wijk Crooswijk, schildert hij soms in alle stilte. Dan zet hij zijn schilderijen, zonder einddoel voor ogen, in een abstracte vorm op. Op een enkele uitzondering na transformeren de schilderijen tijdens het schilderproces van abstract naar een zekere figuratie die vaak een stedelijke leefomgeving laat zien. Hij heeft er geen verklaring voor, ‘ik laat alles gewoon gebeuren’ zegt hij. Stadsmens misschien?

Voor zijn schilderijen gebruikt hij een diversiteit aan verven zoals acrylverf, maar ook gewone latex en autolak. De term ‘mixed-media’ is hier zeker van toepassing! Verwacht van Olav Mackaay geen ‘mooi’ geschilderde werken, ‘Ik schilder niet mooi, integendeel, ik gebruik grote kwasten en ga ruw tekeer, soms smijt ik de verf gewoon op het doeken en laat het lekker druipen’, legt hij uit.

Het werk waarmee hij afstudeert is veel meer dan een schilderij, Mackaay maakt er een happening van. Hij componeert speciaal voor dit project  een muziekstuk. Hij bespeelt, op de gitaar na, alle voorkomende instrumenten, een voor een zelf. Daarna ‘dubt’ hij de afzonderlijk opgenomen muziek en zet ze op tape. Op de dag dat hij zijn afstudeerproject presenteert spant hij twee grote doeken, beide 300 x 400 cm op een podium. Hij nodigt elf mensen uit, die hij elk voorziet van meerdere tubes gevuld met roze, rood, geel en witte verf. In dezelfde kleuren krijgen ze ook lak en latexverf. De kleuren zijn bewust gekozen, zij combineren mooi met elkaar. Op het moment suprême, dat wil zeggen op het moment dat het project begint, wordt de muziekband gestart en klimt Olav Mackaay achter zijn drumstel. Hij vraagt zijn elf gasten om op het ritme van de muziek de doeken met verf te bewerken, ze krijgen de volledige vrijheid om te doen wat hun gevoel aangeeft. De verf uit de tubes knijpen, spuiten, over de verf heen lopen of het met de handen inwrijven. Zo ontstaat er een abstract- expressionistisch, interactief schilderij. Het eindresultaat ziet er uit alsof Jackson Pollock en Willem de Kooning een duel op leven en dood hebben uitgevochten! De hele actie wordt op video opgenomen door Careface, een professioneel filmproductiebedrijf.

De docenten van Olav Mackaay, toch wel wat gewend, kijken even vreemd op bij het zien van deze nieuwe vorm van muzikale, interactieve en conceptuele kunst. Het publiek je schilderij laten schilderen is op de academie niet eerder zo vertoond! De vraag is natuurlijk of je jezelf kunstschilder kunt noemen als je een schilderij door anderen laat schilderen? Ik heb de neiging om deze vraag met nee te beantwoorden. Misschien is de titel kunstenaar een betere benaming. Ik ben benieuwd hoe u daarover denkt. Onder deze blog kunt u reageren.

Als u nieuwsgierig bent geworden naar het eindresultaat van dit kunstproject dan kunt u dit op zaterdagavond 24 augustus bekijken. De doeken worden dan horizontaal getoond in Galerie Jaap Sleper, Lange Nieuwstraat 34 in Utrecht. Olav Mackaay zal er muziek bij maken en desgewenst uiteenzetten over hoe dit project tot stand is gekomen.

Galerie Sleper is geopend van 18.00 tot 24.00 uur. U bent van harte uitgenodigd.

Olav Mackaay is een innemende jonge kunstenaar, met uitgesproken ideeën over het kunstenaarschap. Ik ben zeer benieuwd hoe hij zijn loopbaan verder gaat vormgeven.

www.olavmackaay.com

Marcel Gieling