Open brief: Nieuw Centraal Museum geen makkelijke opgave voor rolstoelgebruikers | De Utrechtse Internet Courant Open brief: Nieuw Centraal Museum geen makkelijke opgave voor rolstoelgebruikers | De Utrechtse Internet Courant

Open brief: Nieuw Centraal Museum geen makkelijke opgave voor rolstoelgebruikers

Open brief: Nieuw Centraal Museum geen makkelijke opgave voor rolstoelgebruikers
Het nieuwe Centraal Museum is afgelopen weekend na een jarenlange verbouwing feestelijk geopend en bezoekers mochten gratis naar binnen om naar onder andere de tentoonstelling ‘De wereld van Utrecht’ te kijken.

Het nieuwe Centraal Museum is afgelopen weekend na een jarenlange verbouwing feestelijk geopend en bezoekers mochten gratis naar binnen om naar onder andere de tentoonstelling ‘De wereld van Utrecht’ te kijken.

Jos Hendriks heeft het gebouw als rolstoelgebruiker in een eerder stadium vast getest en is niet mals in zijn kritiek op de toegankelijkheid van het vernieuwde museum. Lees hieronder zijn verhaal en aansluitend de reactie van het Centraal Museum.

Terug naar vroeger in het Centraal museum in Utrecht

Was toegankelijk, werd verbouwd, is niet meer toegankelijk! Hoe krijg je het voor elkaar!
Het was een hele prestatie in zo’n oud klooster, maar een jaar of vijf geleden was het Centraal museum in Utrecht redelijk toegankelijk. “Centraal museum gaat verbouwen”, schreef de krant.

Ik stelde voor om te fungeren als meedenker en proefpersoon. Meneer Hendriks hoefde zich helemaal geen zorgen te maken lieten ze weten. Ze schreven: “Dank voor uw mails waarin u de –terechte- hoop uitspreekt dat het Centraal Museum bij zowel de verbouwingen die gaande zijn als de inrichting van exposities rekening houdt met rolstoelgebruikers.

Bij de verbouwing hebben wij dit vrijwel als een vanzelfsprekendheid beschouwt, hoewel met name de status van gemeentelijk en/of rijksmonument van onze gebouwen daarbij vaak voor grote tegenstrijdige belangen zorgde.” Ondanks de taalfout, was ik vol goede moed.

“Lekker licht” heette de tentoonstelling en wij waren uitgenodigd voor de opening, dan konden we gelijk genieten van het resultaat van de laatste verbouwing. Eerst wat inleidingen in de naastgelegen St. Nicolaaskerk. Na drie kwartier luisteren, liepen we door de stromende regen naar het museum. De sprekers hadden grote verwachtingen gewekt over de tentoonstelling en ik verwachtte geen enkel obstakel, die waren er in het verleden immers ook nauwelijks.

Een keurige luie oprit voor de ingang, daarna een wat steile oprit zonder randjes met direct daaropvolgend een scherpe bocht om langs het open trappengat naar de lift te komen. Dat vind ik eng, maar goed. De lift gaf geen probleem.

Toegankelijk of niet, het blijft een fraai museum. Via een paar fraaie zalen kwamen door een glazen gang die prachtig uitkeek over de tuin. En toen kwam het. Een smalle trap met een opgevouwen platformpje, te klein en te slap voor mijn elektrische rolstoel. Hoe haal je het in je hoofd! Hoezo zelfstandig toegankelijk? Ze horen inderdaad in het museum thuis, die plateauliftjes, maar wel een ander museum!

Met enig misbaar draaide ik om in de menigte van bezoekers van de opening. “Het is niet toegankelijk”, deelde ik het publiek mede. “Ik wens u veel plezier bij deze tentoonstelling, ik ga maar weer naar huis.”

Op de terugweg kwam ik meneer Jacobs, de directeur tegen. “Dat lossen we op zei hij toen hij begreep wat er gebeurde.” We kregen een zeer vriendelijke meneer toegewezen die het maar even moest oplossen. Buitenom, in de stromende regen, over de middeleeuwse keitjes van het plein (wat doet dat toch zeer), door een afgesloten hek, door de tuin en we konden weer naar binnen. We kwamen halverwege de tentoonstelling uit. Met wat kruip en sluip door tegen het de stroom van het publiek in kwamen we aan het begin. Gelukkig was de tentoonstelling de moeite waard.

Aan het einde was een soort psychedelische ruimte met fel knipperende lampen. Als je nog niet epileptisch was, dan liep je een goede kans om dat daar te worden. Verblind door al dat licht besloten we om snel naar de laatste zaal te gaan waar de hapjes en de borrels waren.

Met een vreselijke kreet: “Pas op!!” en een enorme ruk aan mijn stoel voorkwam mijn vriend Job dat ik de twee treden hoogteverschil naar beneden stuiterde. Stijf van schrik en doodsbleek zat ik in mijn stoel.

Ik ben toen snel naar huis gegaan, genoeg museum voor vandaag. Maar verlicht? Blij? Nee, dat was ik niet.

Jos Hendriks

centraal museum

Centraal Museum pareert kritiek

Het Centraal Museum laat weten de opmerkingen van Jos Hendriks mee te nemen en met hem in gesprek te gaan. De problemen die er zijn worden verklaard doordat het museum uit veel verschillende oude gebouwen bestaat waardoor er veel niveauverschillen zijn tussen de verschillende ruimtes. “Met de net afgeronde herinrichting zijn die zoveel mogelijk teruggebracht.”

“Afgaande op de brief, moet het bezoek van meneer Hendriks met de opening van de
tentoonstelling Lekker Licht zijn geweest, medio oktober 2015,” concludeert het museum. Uit de brief van Hendriks haalt de organisatie van het museum drie knelpunten in de toegankelijkheid die graag worden toegelicht.

1: Treden van Stallen (grootste tentoonstellingsruimte) naar Tuinzaal

“Voor een rolstoelgebruiker inderdaad zijn deze treden inderdaad ondoenlijk. Echter, het gaat om een doorgang waar de reguliere bezoeker niet mee te maken krijgt. Deze ruimte is via de gebruikelijke toegangen wel al toegankelijk voor rolstoelgebruikers.”

2: Afzetting tussen de lift en twee treden in entreehal

“Bezoekers gaven aan graag een afzetting te willen, zodat het daardoor als veiliger wordt ervaren. Omdat we de beleving van onze bezoekers belangrijk vinden hebben we daarop een hek geplaatst tussen de lift en de twee treden. Het hek was in oktober 2015 nog in productie.”

3: Traplift tussen de Refter en de Stallen

“Deze lift voldoet aan de eisen en zou geschikt moeten zijn voor elektrische rolstoelen. Echter, omdat hij niet is omsloten door wanden, kan het zo zijn dat hij door gebruikers als onprettig wordt beleefd. Deze lift maakt toegankelijkheid tot onze grote wisselende tentoonstellingen mogelijk en moet dan ook optimaal functioneren, vinden wij. We gaan hiernaar kijken en zoeken naar een oplossing.”

_DSC0703

2 Reacties

Reageren
  1. Harry Snel

    Het lijkt erop dat meneer Hendriks wat zuur is dat hij geen inspraak heeft gekregen en neemt achteraf zijn gelijk. Zoals ik het lees valt het alles mee.

    Waarom komt deze open brief net na de opening terwijl meneer in oktober 2015 is geweest? Kwam deze meneer wel voor de collectie?

    Uiteraard moeten er goede voorzieningen zijn voor mensen met een handicap. In een dergelijk gebouw (monumentaal pand in de binnenstad) denk ik dat je tevreden kunt zijn met een 8 en mag je best vragen om wat aanpassend vermogen van je bezoekers.

  2. Hanneke

    Juist dit gebouw als een kunstgebouw waar aandacht is voor architectuur zou als vanzelfsprekend overal toegankelijk moeten zijn voor rolstoelgangers! Desnoods met steeds een ingang voor de gewone voetganger en een aangepaste voor de rolstoeler. Meneer zegt dat het museum bij de vorige verbouwing rolstoeltoegankelijk was gemaakt en hij er nauwelijks last van had. Dat dit bij de huidige verbouwing achteruit gegaan ipv vooruit vind ik een slechte ontwikkeling, ik schaam mij er dan als Utrechter en kunstenaar dat de directie van het museum dit met de handen in de zakken heeft laten gebeuren!

    Ik ben geen gehandicapte maar vind het schandelijk dat men in de publieke ruimte zomaar een grote groep mensen op die manier buitensluit, at is waar het uiteindelijk op neer komt. Ik kan me voorstellen dat het frustrerend voor deze meneer moet zijn aangezien hij zijn expertise heeft aangeboden en diverse malen heeft geadviseerd.

Plaats een reactie

Lees voor u reageert onze algemene voorwaarden. Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Uw IP adres is geregistreerd (wordt niet gepubliceerd).