Documentairemakers Loeke de Waal (26) en Steffi Posthumus (27) zegden anderhalf jaar geleden hun banen op om te doen wat ze het liefst doen: documentaires maken. Twee en een half jaar lang werkten ze aan #doinggood, een documentaire over voluntourism die aanstaande zaterdag in première gaat in het Louis Hartloopercomplex. “Waarom is het normaal dat jongeren zonder ervaring les gaan geven aan kinderen aan de andere kant van de wereld?”
De laatste jaren gaan steeds meer jongeren in plaats van studeren eerst een tussenjaar doen. Dit wordt vaak ingevuld door een paar weken vrijwilligerswerk in een ontwikkelingsland. De Waal en Posthumus verbaasden zich over dit fenomeen naarmate ze het steeds vaker zagen langskomen op hun tijdlijn. “Andersom zouden we dit heel raar vinden,” legt Posthumus uit. “Dat hier een Zuid-Afrikaan heen komt om zonder enige ervaring les te gaan geven aan onze kinderen.”
De twee werden gesterkt in hun verbazing toen er steeds meer cijfers bekend werden. “Alleen het laatste jaar deden er al bijna twee miljoen westerse jongeren aan voluntourism,” zegt Posthumus. Voluntourism, een samenvoegsel van volunteer (vrijwilliger) en tourism (toerisme), is de laatste tien jaar flink in populariteit gestegen en het aantal vrijwilligersprojecten zelfs met 800 procent. “Je kan je afvragen of de vraag naar dergelijke hulp de laatste jaren echt zo veel meer is geworden.”
De documentaire volgt de 21-jarige Mitchell die vrijwilligerswerk gaat doen in Kaapstad. “Hier hebben we hem een maand gevolgd en daarnaast hebben we alles en iedereen om hem heen gesproken,” laat Posthumus weten, die verder nog niet te veel prijs wil geven over de inhoud van de film. “Ik kan alleen zeggen dat hij het niet altijd even makkelijk heeft gehad.”
Wonen bij ouders
Ook de filmmakers zelf kenden de nodige problemen op hun avontuur. “We hadden een ouderwetse Beetle gehuurd om onszelf gemakkelijk te kunnen vervoeren door Kaapstad met alle apparatuur, maar dat ding stopte er op dag twee al mee. Toen we hem weer aan de praat kregen, ging het hortend en stotend en bleek linksom de rotondes op ook nog eens best lastig. Uiteindelijk hebben we -voor ieders veiligheid- toch maar steeds de taxi gepakt.”
“We vinden echt dat dit verhaal verteld moet worden,” zegt Posthumus. “Waarom is het normaal dat jongeren zonder ervaring massaal les gaan geven aan de andere kant van de wereld?” Het opzetten van het project is niet altijd even makkelijk geweest. “We hebben nooit twijfel gehad. Maar als je alles zelf betaalt, krijgt je omgeving er ook mee te maken. We moesten beiden weer even bij onze ouders gaan wonen en bijbaantjes nemen. Overdag werken en ‘s avonds en in het weekend aan de documentaire werken.”
De première zaterdag bijwonen? Mail de filmmakers.
1 Reactie
ReagerenHet is niet allemaal vanuit een soort idealisme. Ik gok dat velen het doen om hun CV op te poetsen. Het blijkt dat veel werkgevers gevoelig zijn voor het feit dat je in het buitenland vrijwillig kansarmen hulp biedt. Volgens mij zal dit na verloop van tijd (misschien nu al) eenzelfde soort bezigheid beschoren zijn als de reden dat sommige (zwaar conservatieve) werkgevers lidmaatschap of bestuursfunctie van een studentengezelligheidsvereniging of universiteits/faculteitsraad als waardevol beschouwen.
Jammer dat velen niet door hebben dat pragmatische ervaring en realistisch inzicht ook lokaal verkregen kan worden en soms veel belangrijker is dan die buitenlandse experimenten. Hou me te goede hoor, iedereen moet vooral doen waar hij zin in heeft, maar met enige waardevolle bijdrage voor de rest van je leven heeft het niets te maken. Ik zeg altijd maar “het verwisselen van een autoband of het ingrijpen als iemand aan het verzuipen is” is veel relevanter later in je leven dan groot menselijke problemen (die vaak politieke oorzaak hebben) op te lossen.