De Parade draait om de voorstellingen, en deze zijn naast het (eindelijk) heerlijke weer het meest besproken onderwerp op het terrein. ‘Heb jij al iets gezien?’ wordt door de gemiddelde paradeganger trots beantwoord met ‘Ja, ik ben gisteren als naar een voorstellinkje geweest!’ Tijd dus voor Duic om eens een kijkje te nemen in de tenten waar het allemaal gebeurt.

Rockabilly Roadkill
Rockabilly Roadkill was de grote aanrader van het personeel van de Parade. De mannen van Orkater/The Sadists hebben een goede reputatie, en dus nam ik een kijkje bij de voorstelling. Het decor, de stemmen, de acteerprestaties en de humor zitten goed. Heel goed, maar het schijnbaar ontbreken van een verhaal maakte de voorstelling jammer genoeg minder dan deze had kunnen zijn.

Toch zou ik de voorstelling wel aanraden. Het is een bizarre mix van talloze elementen. Elementen als rockabilly-muziek, christelijke radiogospel, rock, poep, geweld en actie. De heren Kaspar Schellingerhout, Erik van der Horst en Viktor Griffioen, zijn zeer muzikaal en kunnen door kleine acties ook grappig zijn. Met de voorstelling willen ze een post-apocalyptische wereld laten zien waar geen regels meer zijn. Met deze chaos als achtergrond weet de voorstelling scène na scène te verassen. Toch is het geen meeslepend geheel geworden, omdat het verhaal ontbreekt.

Not A Toy
Op het terrein van de Parade maken alle toneelgroepen reclame voor hun stuk. De dames en heren van KOBE lopen met een gigantisch pluche beest rond (een pak met een man/vrouw erin.). Dit opvallende uithangbord belooft een goede voorstelling. Bij het maken van de notities die ik maak om te kunnen recenseren staan maar twee dingen: ‘Bizar’ en ‘Wolkjes’. Deze twee dingen omschrijven de De voorstelling ‘Not a Toy’ perfect. Het is niet compleet duidelijk wat de makers bedoelen met het stuk waarbij alledrie de acteurs gouden hertenkoppen als masker dragen, maar de dansjes en het spel op de kinderachtige muziek maken het stuk voor volwassenen te kinderlijk.

Het stuk lijkt op gegeven moment wel wat serieuzer te worden door een statement te maken over artiest zijn en ge-liked worden, en dit is volgens de beschrijving in het programmaboekje het onderwerp van het stuk, maar dit valt door de vaagheid van alles eromheen in het niets. Delen van het stuk zijn grappig en leuk, zo zwaaide de acteurs met de gekke hertenkoppen zo lang met hun armen naar het publiek dat het wrang werd, en ook de dansen werden steeds vreemder. Ook heb ik gelachen om de ‘Pink Box with Smoke’. Jammer dat de makers steeds op dezelfde soort humor mikte. Voor kinderen een leuke voorstelling omdat het een droomland-gevoel heeft, voor volwassen is er echt te weinig afwisseling.

Door: Jim van den Bos