Utrechtse schrijver over de Singelloop: Stilzwijgende verbondenheid | De Utrechtse Internet Courant Utrechtse schrijver over de Singelloop: Stilzwijgende verbondenheid | De Utrechtse Internet Courant

Utrechtse schrijver over de Singelloop: Stilzwijgende verbondenheid

Utrechtse schrijver over de Singelloop: Stilzwijgende verbondenheid
Archiefbeeld van de Singelloop. Foto: DUIC
Singelloop 2012. Was het alweer zolang geleden dat ik voor het laatst aan de Utrechtse Singelloop meedeed? De medaille van 2012 hing tussen de andere medailles van een aantal marathons en andere prestatielopen. Soms was ik, sinds mijn pensionering, net even in het buitenland en kon ik niet deelnemen. In 2015 zou het er weer van komen, maar in de voorbereiding kreeg ik plotseling last van zeer pijnlijke scheenbenen. Zelfs wandelen werd moeilijk. Een aantal maanden fysiotherapie, zwemmen en aangepaste training volgden.

Singelloop 2012. Was het alweer zolang geleden dat ik voor het laatst aan de Utrechtse Singelloop meedeed? De medaille van 2012 hing tussen de andere medailles van een aantal marathons en andere prestatielopen. Soms was ik, sinds mijn pensionering, net even in het buitenland en kon ik niet deelnemen. In 2015 zou het er weer van komen, maar in de voorbereiding kreeg ik plotseling last van zeer pijnlijke scheenbenen. Zelfs wandelen werd moeilijk. Een aantal maanden fysiotherapie, zwemmen en aangepaste training volgden.

Nu 1 oktober 2017 zou ik weer deelnemen. Een stevige verkoudheid en daaropvolgend buikgriep beperkten de trainingsinspanningen. Dus schreef ik mij in met als verwachte eindtijd 1 uur en vijf minuten. En kwam terecht in het laatste startvak wave 4, helemaal achteraan de Maliebaan. Had ik in 2012 ook zo lang moeten wachten voordat de massa zich in beweging zette, weer minutenlang stil stond en zo een aantal keren, voordat de bevrijdende passen naar de start volgden? Ik kon het mij niet herinneren, begon te twijfelen aan de hele onderneming, al besefte ik wel dat een geleide start met zoveel mensen de enige manier is om daarna op tempo verder te kunnen. Gelukkig bleef het droog. En begon het met wind mee.

Na ongeveer drie kilometer liep ik naast een jonge vrouw, klein van stuk, donker haar. We liepen in hetzelfde tempo en ik zag geen reden haar voorbij te gaan. Zo liepen wij zwijgend verder, gezamenlijk andere lopers passerend, obstakels – een lint, een stoeprand – mijdend. Het viel mij op dat ze mij ruimte gunde en ik deed hetzelfde voor haar. Meestal vind ik het hinderlijk als ik in hetzelfde tempo met iemand oploop. Ik ben dan beducht dat het niet mijn eigen tempo is en dat ik mij wellicht ga forceren als ik de ander voorbijsteek, vooral als ik weinig heb kunnen trainen, zoals nu. Maar mij bekroop het gevoel dat de vrouw naast mij precies het juiste tempo en de juiste cadans had en dat haar hetzelfde was overkomen ten opzichte van mij. Af en toe keek zij even een beetje opzij en ook ik was mij bewust van haar aanwezigheid naast mij. Even kwam het in mij op te vragen naar haar naam. Van opzij kon ik de naam op haar shirt immers niet zien. Maar ik wilde mijn energie liever sparen in plaats van een gesprek, hoe kort ook, aan te gaan. In feite waren we lopend al woordeloos met elkaar in gesprek. We waren uitgegroeid tot een sterke tandem. En ik hoopte dat dat zo zou blijven tot aan de finish.

Vanaf een kilometer of zeven, langs de Catharijnesingel kregen wij meer wind tegen. Toch staken wij hier en daar nog wat lopers voorbij. En zo kwam voor ons samen de finish in beeld. Zij zette een eindspurt in en ik liet haar gaan. Op mijn leeftijd een verstandig besluit. Maar voorbij de finish wachtte ze mij op en reikte mij de hand. Ik omhelsde haar voorzichtig. Ze bleek een Colombiaanse die in Delft studeert. Net als ik was ze blij met onze samenwerking. De eindtijd deed er minder toe. Het was het ritme, de cadans en de verbondenheid tussen een man van bijna 70 en een jonge vrouw op weg naar een mooie toekomst.

Herman van der Meer is een Utrechtse schrijver die onlangs zijn debuutroman uitbracht: Omwegen. Waar een wil is, is een omweg.

2 Reacties

Reageren
  1. Ester

    Fijn stuk! bedankt Herman

  2. Hans Versnel

    Wel vervelend dat voor de zoveelste keer de binnenstad is afgesloten. Geen busverkeer waar ik afhankelijk van ben gedurende de hele dag tot aan de avond. U-Ov bood geen alternatief. Dan maar de trein van het Maliebaanstation. Die venementen moeten geen onderbreking zijn van het ‘gewone’ leven!

Plaats een reactie

Lees voor u reageert onze algemene voorwaarden. Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Uw IP adres is geregistreerd (wordt niet gepubliceerd).