We krijgen op de redactie veel muziek toegezonden. Soms zit er iets bij  waar we heel blij van worden. Dat is was het geval toen we het debuutalbum van Tim Treffers beluisterden. Een prachtplaat.

De Utrechtse Tim Treffers (27) heeft begin deze maand zijn debuutalbum gereleased. Op ‘Never trust a man in a fur coat’ zoekt Treffers de jaren 70 op zonder ouderwets over te komen. Zonder ‘Giel of Idols’ wil hij nu, na jaren schrijven en componeren in een anti-kraakpand, zijn droom gaan waarmaken: zijn brood verdienen als muzikant.

Het album van Treffers is geen alledaagse popplaat. Het is, zoals het Treffers het zelf omschrijft, ‘vintage’. Jaren 70, vrolijk en hier en daar melancholisch met Hammonds, clavinetten en vrouwenkoortjes die een mix tussen pop, soul, funk, jazz en een beetje reggae produceren.

Voor het album heeft Treffers de hulp in kunnen schakelen van nederpop-icoon Hans Vermeulen. “Ik ben enkele jaren geleden bevriend geraakt met zijn zoon Tim,” vertelt Treffers bij binnenkomst in zijn woonkamer die bezaaid is met LP’s. “En hij heeft mij kunnen introduceren bij een hoop mensen. Dat scheelt wel als je nog geen bekende naam hebt. Hij heeft een speeddial waar je heel gelukkig van wordt.”

Het  produceren van het album heeft heel wat tijd gekost. Treffers heeft jarenlang geschreven en gecomponeerd aan de nummers van zijn eerste album. Dit vond plaats in een oud anti-kraakpand langs de Vaartsche Rijn van diezelfde Tim Vermeulen. “Hij had een washok met een hele goede akoestiek. Het eerste singeltje hebben we daar gecomponeerd om vervolgens de studio in te gaan.”

Een nummer per maand

Daar werd duidelijk dat een muzikantenbestaan niet vanzelf gaat. Treffers kon het zich veroorloven om een nummer per maand op te nemen. “Dus ik werkte en spaarde de hele maand om één nummer te kunnen opnemen in de studio. Het heeft een tijd geduurd voordat het allemaal klaar was maar ben er trots op dat ik als beginnend artiest zonder Giel of Idols een volwassen plaat heb weten neer te zetten.”

Het eerste succesje van het album was er met het nummer ‘Love is the Ruler’ dat meerdere keren op Radio 1, Radio 2 en wat regionale omroepen is gedraaid. De volgende stap moet nu komen door een vaste band te gaan formeren. “Ik treed nu nog maar vier keer per maand op omdat ik nog geen vaste band heb. Volgende week start ik met het repeteren met een eigen vijfkoppige band.”

Artiesten in café’s

De mensen die hij hiervoor bij elkaar heeft gehaald kent hij via de Utrechts kroegen. Het hoekje bij het Lucasbolwerk is hiervoor een vruchtbare bodem gebleken. “Door Café Tilt, Café de Stad en barman Nikki ben ik meer in contact gekomen met andere muzikanten in de stad. Maar het was nog best lastig om uiteindelijk de juiste artiesten te vinden vanwege het hoge niveau van de plaat. Niet om mezelf op de borst te kloppen, maar die is zo goed ingespeeld dat je merkt als anderen het live spelen het soms net niet swingt of dat net niet die mooie akkoorden worden gepakt, waardoor het in één keer een standaard popliedje wordt. Ik ben daar wel heel kritisch in geweest bij het samenstellen van de band.”

Het meest trots is Treffers op het laatste nummer van het album. “Say Goodbye is een heel klein, mooi liedje aan het eind waar ik met kindergeluiden afstand doe van mijn jeugd. Ik zing over plekken van vroeger die verdwijnen en dat soort dingen. Super melancholisch, maar dat onderwerp kan mij nog altijd raken,” besluit Treffers.