Omar Waseq (28) is de eigenaar van Het Filmcafé: een bioscoop, café en club ineen op hetzelfde terrein als onder meer dB’s en Oproer Brouwerij. Samen met zijn nieuwe compagnon Alwin Beumer (28) vieren ze op 21 februari het tweejarig bestaan. Eerder had Omar een bedrijf waarmee hij overal ter wereld pop-up bioscoopavonden organiseerde voor festivals en grote bedrijven. We vroegen hem hoe het met de ‘spookjongeren’ gaat die bij hem werken en wat het beste optreden was dat hij ooit in Utrecht heeft gezien.

Hoe ben je op het idee gekomen voor Het Filmcafé?

“Ik heb een grote fascinatie voor speciaalbier, wijn en cocktails. Ik maak thuis mijn eigen likeuren en limonades en brouw mijn eigen bieren. Dat wilde ik graag met een bioscoop combineren. Het lukte destijds niet om een locatie te vinden, totdat de NS drie jaar geleden belde dat deze loods beschikbaar was. Er hingen twee lampen en dat was het. De rest heb ik er zelf ingebouwd met mijn voormalige compagnon. We krijgen ook veel dingen gratis. De lampen langs het scherm bijvoorbeeld, maar elke week brengen er ook mensen meubels langs die ze niet meer willen hebben.”

Toen je begon was het idee dat het een plek zou worden waar jongeren zonder startkwalificatie en met weinig carrièrekansen terechtkunnen voor een baan. Hoe gaat het daarmee?

“Daar zijn we denk ik het meest trots op. We bieden ‘spookjongeren’ een kans om hier te werken. Dat zijn jongeren met een afstand tot de arbeidsmarkt; die het wat moeilijker hebben. We hebben bijvoorbeeld een jongen in de bediening gehad met een enkelband. Wij vinden dat dat gewoon zichtbaar mag zijn. We werken met 34 mensen, waarvan er twee een afstand tot de arbeidsmarkt hebben. Op deze manier kunnen ze zich optrekken en leren van de mensen om zich heen. Ik denk niet dat het zou werken als we hier dertig spookjongeren aan het werk hebben. Ik vind het mooi en belangrijk om te doen. Het gaat nu heel goed met een jongen die hier werkt. Het is ook vaak fout gegaan met dit soort jongeren, dat hoort erbij, maar het mag benoemd worden als het goed gaat.”

Is Het Filmcafé wat je ervan had verwacht?

“Tot nu toe gaat het allemaal heel goed, maar het is meer passie dan een enorm rendabel concept. Een zaal constant verhuren zou beter zijn, maar we doen dit omdat we het leuk vinden. In het begin waren er soms maar tien mensen. Nu moeten we soms mensen weigeren, omdat het vol zit. Dat is altijd de droom geweest. Zelfs in Amsterdam en Den Haag weten ze ons te vinden. Dat hadden we niet verwacht. We hadden een loods met een scherm en af en toe wat discoplaatjes in gedachten. Iets van Utrecht, voor Utrecht. We dachten dat het ook zo zou blijven. En dat het alleen bij een bepaalde doelgroep zou aanslaan, maar er komt van alles over de vloer.”

Wat was het beste optreden dat je ooit in Utrecht gezien hebt?

“Adam is een jongen die hier werkt. Hij is gevlucht uit Aleppo. Via de gemeente is hij bij ons terechtgekomen. Hij wilde graag iets doen met theater, film en muziek en sprak nog niet zo goed Nederlands. Hij werkt hier nu anderhalf jaar en begint zich echt te ontwikkelen. Zo speelde hij in meerdere films en mocht hij optreden bij de Rabo Open Stage. Een tijdje geleden trad hij op in een uitverkochte zaal in TivoliVredenburg. Hij maakte al muziek en zingt altijd in het Arabisch als hij hier door de gangen loopt en de koelkast bijvult. Ik vond het zo’n mooi optreden: hij heeft zijn draai kunnen vinden. Daar ben ik heel blij mee. Ik heb het optreden gefilmd voor zijn familie in Aleppo, die keek live mee.”

Waar kom je tot rust in Utrecht?

“Ik ga elke vrijdag in mijn eentje de stad in. Mijn vrienden vinden het een raar ritueel, maar ik ga dan alleen naar een restaurant. Daarna naar een kroeg voor nog een drankje. Ik probeer mijn telefoon en laptop in mijn tas te laten. Ik heb dan even tijd om tot mezelf te komen. Later kom ik mijn vrienden wel weer tegen in de stad, of ik ga naar de kroeg waar ze zitten. Ik wil altijd even een paar uur alleen zijn, heerlijk. Veel restaurants zullen wel denken: daar is hij weer.”

Utrecht is…

“… de plek waar grenadine je smaakt als cognac. Dat is geschreven door Willem Wilmink en betekent zoiets als: we hebben hier niet veel nodig om het goed te hebben.”