Maurits Westerik (37) heeft Best Kept Secret (BKS) begin juni nog als bezoeker meegemaakt, net als alle zeven eerdere edities van het festival, maar vanaf 1 juli is hij de nieuwe festivaldirecteur. Met zijn Utrechtse band bewilder trad hij er ook een keer op, maar nu is hij de leider van het grote festival in Hilvarenbeek. We vroegen hem wat hij dacht toen hij werd gevraagd voor deze baan en wat het beste optreden was dat hij in Utrecht heeft gezien.

Hoe ben je gevraagd voor deze functie?
“Drie weken voor het festival van vorig jaar belde Robert Swarts, de huidige festivaldirecteur. Vroeger was hij de manager van mijn band GEM. Wij hebben heel veel kilometers met elkaar in de auto, bus of het vliegtuig gezeten. Het was een bizar telefoontje. Robert is zeven jaar de festivaldirecteur geweest. Ik weet dat het zijn kindje is. Mijn reactie was daarom ook: weet je dit zeker? Hij vindt het tijd voor een frisse wind, maar blijft betrokken. Het is best uniek eigenlijk: een muzikant, een maker in deze functie. Dat is het fijne van al vijftien jaar in de muziekwereld werken. Ik heb alle hoeken en gaten gezien.”

Wat ga je doen als festivaldirecteur?
“Wat mij het meest aansprak, is dat ik nu met een groot team ga werken dat super enthousiast is. Iedereen heeft zijn eigen expertise. Mijn expertise ligt bij de creatieve inhoud en dynamiek: wie waar en wanneer gaat optreden, zodat het past bij het huidige en nieuwe publiek. Maar in mijn functie moet je wel overal een visie over hebben. Van de wc’s, logistiek, communicatie, productie en aanpak tot hoe om te gaan met de natuur. Bij een festival moet álles goed zijn, maar risico’s van het weer en de programmering zijn er altijd. Qua draaiboeken en logistiek staat het allemaal al goed. Wat dat betreft kom ik in een gespreid bedje. Toch is het een ander soort leiderschap dan ik gewend ben. Maar het voelt goed en vertrouwd, ik krijg er nu al veel energie van.”

Waar wil je graag mee aan de slag voor de komende editie?
“De laatste editie vond ik de beste BKS ooit, maar ik keek natuurlijk door een roze bril want ik wist al dat ik de nieuwe directeur zou worden. Iedere dag ging ik minstens van 14.00 tot 02.00 uur op pad, omdat ik alles wilde zien. Ik heb met jan en alleman een broodje haring en een frietje gegeten op het veld. Ik liep rond en vroeg: waarom ben jij hier, waarom kies je hiervoor, wat eet je dan, hoe is de camping? Dat was heel fijn om te doen. Nu was ik nog even undercover. Ik wil het bijvoorbeeld nog persoonlijker maken. En we gaan wat andere keuzes maken in de programmering. Ik vond de crossovers dit jaar goed werken: de verschillende soorten artiesten die er waren. Vrijdagavond heb ik binnen twee en een half uur drie hele verschillende artiesten kunnen zien. Het gaat erom dat je blijft ontdekken.”

Hoe en wanneer was je voor de eerste keer in Utrecht?
“Wat me nog goed bijstaat, is dat ik als zestienjarig jongetje met vrienden naar een concert ging van Ocean Colour Scene in Tivoli aan de Oudegracht. We hadden de avond van ons leven. Daarna gingen we dan weer snel naar de garderobe en rennend naar het station om de laatste trein te halen. Een popzaal met zo’n historische sfeer hebben we nu niet meer. Nu woon ik erachter. Als ik mijn zoon naar de crèche breng, zie ik de achterkant van Tivoli Oudegracht. Dan heb ik altijd weer zo’n wauw-gevoel.”

Wat mist Utrecht?
“We zijn open minded, maar we kunnen nog meer samensmelten met de verschillende wijken met andere normen en waarden. Ik vind het goed om verder te kijken dan je eigen straatje. Dat moet altijd een streven zijn. Er wordt in ieder geval al over gepraat. We moeten ons bewust zijn van hetgeen wat we allemaal wel hebben en dat we dat af en toe even mogen delen.”

Wat was het beste optreden dat je ooit in Utrecht gezien hebt?
“Dat zijn er echt veel geweest. Maar de Amerikaanse band Wilco in de Ronda was één van de meest bijzondere. Het was de dag dat Donald Trump werd beëdigd als president. Zij hebben een nummer: Ashes of American Flags. Dat is een politiek nummer met een statement. Ik voelde aan mijn water dat ze daarmee zouden openen. Aan alle kanten voelde je de benauwdheid en teleurstelling over Trump. Je zag het verdriet aan de band, maar ook de hoop. Het was een intens moment. Later kwamen ik ze tegen in Café DeRat. Het was mooi om daar met ze te praten. Van het grote Tivoli naar het kleine café. Het was een memorabele avond.”

Waar ben je trots op als Utrechter?
“Het oude en nieuwe van de stad. Iedere keer als ik hier rondloop, zie ik weer een ander detail aan de gebouwen en de straten. En heel mooi dat de Singel straks weer doorloopt. Ik hou erg van de reuring, maar toch is het ook relaxt. Dan zit ik bijvoorbeeld bij De Broodjeswinkel op de Oudegracht en hebben we het over de perikelen in de buurt. Het is nooit saai. Ik hoop dat het zo blijft.”

Utrecht is…
“… hartverwarmend.”