We kennen Jeroen van Merwijk (62) voornamelijk als cabaretier, maar dit jaar heeft hij zich op het schilderen gestort, hij is immers Beeldend Kunstenaar. Tot voor kort was in KUUB, Ruimte voor kunst en cultuur zijn expositie In mijn atelier te bezoeken. Nu schildert Van Merwijk in opdracht en schrijft hij aan Lucky, de cabaretshow waarmee hij begin 2018 zijn comeback solo op de bühne maakt.

Je bent veel: cabaretier, schilder, spreker en schrijver. Waarom besloot je je dit jaar op het schilderen te storten?

“Er zijn een paar problemen in het cabaretvak: je wordt haast niet meer geboekt als je niet op televisie komt. Theaters willen zeker weten dat de zalen vol zitten. De marktwerking heeft om zich heen gegrepen. Daarom werd ik weinig geboekt. Gelukkig houd ik van schilderen en ben ik nu daar mee bezig. Ook in opdracht. Nu maak ik bijvoorbeeld een drieluik. Als ik kon leven van het schilderen, zou ik het fulltime blijven doen.”

Voor je laatste tentoonstelling in mijn atelier in KUUB was je zelf belangrijk, je zat er te werken om het maakproces van de schilder te laten zien. Hoe was dat?

“Zwaar en vermoeiend, maar buitengewoon leuk. Ik had veel contact met het publiek. Als buiten mensen voorbij liepen die naar me keken, wenkte ik ze naar binnen als een hoer. Ik heb veel leuke mensen ontmoet, echte Utrechters maar ook toeristen.”

Zien we je nog terug op de planken als cabaretier?

“Ja, ik schrijf aan een nieuw programma. Ik heb de kans gekregen mijn zieltogende carrière nieuw leven in te blazen. De show heet Lucky en gaat over het tien weken oude katje dat ik gevonden heb. Het is jong, maar heeft veel meegemaakt; het is een reïncarnatie van onder anderen Socrates en Michelangelo. Hij kan praten en heeft duidelijke meningen. Zo vindt hij mij een slappe zak en dat mijn cabaret is afgegleden.”

Ben je een echte Utrechter?

“Ik ben geboren in Bilthoven en verhuisde als kind naar de Bilt, Kanaleneiland, Amersfoort en daarna voor mijn studie naar Amsterdam. Ook heb ik in Den Haag gewoond – Hagenezen zijn net als Utrechters leuke mensen. Ik ben teruggekomen naar Utecht omdat ik me hier het meest thuisvoel. Die Utrechtse humor is geweldig. Dat kalme proaten, met dat lekkere áccent.”

Oudste herinnering

“Die is niet heel leuk, maar daar kan Utrecht niks aan doen. Mijn amandelen moesten eruit, maar ik was een moeilijk kind dus mijn vader nam me onder valse voorwendselen vanuit de Bilt mee naar Utrecht. We liepen door de stad, ik kreeg cadeautjes en ijsjes. Ik ben van een tweeling en kreeg nooit alle aandacht, het was genieten. Maar ineens liet hij me achter in een ziekenhuis. Dat was niet best voor mijn wankele kinderziel.”

Beste voorstelling waar je bent geweest in Utrecht

“Dat was Draai het eens om, de afscheidsvoorstelling van cabaretgroep NietUitHetRaam, vorig jaar. Ze maakten elkaar genadeloos af: twee tegen één, hun formule. Ik ken de jongens al vanaf het begin en vond ze niet altijd goed, maar ik was flabbergasted, steengoed.” 

Dit ontbreekt nog in de stad

“Het Jeroen van Merwijk Museum, een plek voor al mijn kunst, boeken en teksten. Ik heb nooit iets verkocht dus al mijn schilderijen kunnen er hangen! Waar het moet komen? Op de plek van de Dom, daar komt toch nooit iemand. Het gemeentebestuur zal nu wel denken: ‘stom dat we daar zelf niet aan hebben gedacht’.”

Favoriete Utrechter

“Ingmar Heytze, een lieve, begaande man. Wat je zegt vleesgeworden Utrecht. Hij is een uitzonderlijk goede dichter en ook nog muzikaal. Er zou ook een Ingmar Heytze Museum moeten komen.”

Droomhuis

“Een huis aan de Nieuwegracht, maakt niet uit welke. Het is in de straat en eromheen ontroerend mooi. En de Dom is natuurlijk bepalend voor het straatbeeld – jammer dat die moet verdwijnen voor mijn museum.”

Culinair genieten

“Dat kan het best bij mij thuis, mijn Jeannette kan goed koken. Maar ik raad toch Restaurant Karel 5 aan. Ik snap niet dat ze geen sterren hebben. Een goede kok, geweldige ambiance en uitmuntende bediening. Dat laatste vind ik bijna belangrijker dan het eten zelf.”