Ferenc Mulder (81) was 65 jaar lang de manager van The Jets. Eind jaren 50 begon hij met onder andere zijn broer Karry de Utrechtse band, toen nog The Rocking Explosives. Toen in 1964 de James Bondfilm Goldfinger uitkwam, bereikte ze met hun versie van het lied dat Shirley Bassey voor de film zong een groot succes, met name in Japan, maar bijvoorbeeld ook in Mexico, Spanje en Portugal. De plaat belandde in Nederland ook in de Top 40, net als Pied Piper. Ze maakten ruim 80 platen. Ferenc keek met oude posters, krantenknipsels, platen, hoezen, foto’s, video’s en heel veel muziek half april terug op 65 jaar The Jets in het monumentale CAB-gebouw.

Wat waren de reacties op de tentoonstelling in het CAB-gebouw?

“Erg positief. Het was de moeite waard. Er waren bijvoorbeeld mensen die al 65 jaar fan zijn van de band, in totaal 300 man. Er zaten mooie verhalen tussen. Zo had iemand 55 jaar geleden zijn vrouw ontmoet bij een optreden van The Jets en zijn ze nog steeds samen. Ik had onder meer nog heel veel oude, unieke beelden uit begin jaren 60 van optredens in Nederland. Daar hebben de mensen het meest van genoten volgens mij.”

Hoelang ben je hier mee bezig geweest?

“Het was een enorme klus. Ik ben er ongeveer vier maanden mee bezig geweest, maar het idee had ik al jaren. Ik had alles in mijn kelder bewaard van al die jaren en wilde dat aan het publiek tonen. Ik heb onder meer alle grammofoonplaten van over de hele wereld verzameld. We waren wereldwijd best wel heel beroemd. Zo stonden we bijvoorbeeld op dezelfde plaat als de Clint Eastwood-soundtrack. Onze platen begonnen in 1964 met filmmelodieën, zoals van Goldfinger, Thunderball en From Russia With Love. In Nederland vielen we buiten de boot, tot we in ‘65 zelf nummers gingen maken. Aan de Oudegracht hadden we een studio en maakten we demo-opnames van allerlei artiesten. Zij werden ook beroemd, zoals Bonnie St. Claire, Lenny Kuhr, Armand en Peter Koelewijn. Via die platen werden wij ook een beetje bekend. Vooral onze optredens in Noord-Holland waren altijd uitverkocht.”

Hoe heb je al die jaren al manager beleefd?

“Het was een hele enerverende en leuke periode. Tot mijn 32e was ik beroepsmanager. Ik ging overal met de band overal op stap. Het voelde niet als werken, we waren gewoon lekker aan het spelen.”

En nooit gedacht om iets anders te gaan doen?

“Nee nooit. Ik ben op een gegeven moment bij de Rabobank gaan werken als international trade services manager en boordwerktuigkundige bij KLM, maar ben altijd de manager gebleven. De jongens die speelden en dat konden ze heel goed, alleen het organiseren deed ik: de platencontracten en met het busje overal heen rijden. Dan gingen we om 15.00 uur naar de oefenstudio in Friesland en waren we 07.00 uur weer thuis. Om 08.00 uur ging ik weer naar de Rabobank. Ons leven met The Jets had veel ups en downs: in de jaren 70 gingen we uit elkaar, begonnen eigen bands en in ’82 kwamen we weer bij elkaar. Het publiek is ons altijd trouw gebleven.”

Wat is een van de dingen die je is bijgebleven? 

“Ieder optreden, in welke plaats dan ook, vond ik bijzonder. Bij elk optreden gebeurde er wel wat, zoals bij het optreden tijdens een studenten lustrumfeest op het Janskerkhof. Daar waren honderden mensen om The Jets te zien en werden op afstand gehouden met dranghekken en politie te paard. Later stond dat met foto’s in veel kranten. Of de dodensprong waarbij de bassist zijn gitaar de zaal in gooide, een aanloop nam en met een duik boven op de gitaar sprong.”

Tekst loopt door onder de foto

Hebben jullie een seks, drugs en rock-‘n-roll-periode gehad in de jaren 60 en 70? 

“We waren in het bezit van dat grachtenpand. In die periode kregen we de royalty’s uit Japan. Die maakten we ook op. We richtten het grachtenpand in als studio en gaven daar veel feesten. Die waren allemaal gratis. We hebben nooit gespaard. Drugs hebben we nooit gedaan. Roken vond ik ook niks. Als iemand in het pand een stickie wilde opsteken, mocht dat niet van mij. In het pand aan de Oudegracht kwamen heel veel mensen, maar het liep nooit écht uit de hand. Ik was wat dat betreft wel serieus, anders hou je het ook geen 65 jaar vol.”

Wat is je lievelingsplek in Utrecht?

“’t Wed. Daar kwam ik vroeger al toen er nog maar één café was. Ik kom er bekenden tegen, maar ook door alle herinneringen en nostalgie. Als de kroeg daar dichtging, ging het feest door op de Oudegracht bij ons in de studio.”

En waar drink je het lekkerste biertje in Utrecht?

“Dat doe ik iedere donderdagavond bij dB’s voordat ik naar huis ga ik. Ik heb nu zestien jaar mijn kantoor in het CAB-gebouw. En dan drink ik Distorter van Brouwerij Maximus.”

Wat is jouw mooiste herinnering aan Utrecht?

“Een kennis, Bunk Bessels, organiseerde eind jaren 60 A Flight to Lowlands Paradise in de Jaarbeurs. Het was een van de eerste Nederlandse popfestivals. Duizenden en duizenden mensen kwamen daar op af. Voor die organisatie neem ik mijn petje af. Heel veel mensen herinneren zich dat festival nog.”

Wat was het beste optreden dat je ooit in Utrecht gezien hebt?

“Dat was onder meer dat van Mink DeVille in Tivoli Oudegracht. Ik had de platen en vond Willy DeVille zo geweldig. Hij deed een akoestisch optreden en mensen mochten niet roken en drinken in de zaal.”

Wat is je droomhuis in Utrecht?

“Dat is Oudegracht 187. Het stamt uit 1375 en is een van de oudst panden van Utrecht. Vroeger woonde familie Begeer daar en stond er een zilverfabriek. Zij hadden wat kennissen, een daarvan was Koningin Wilhelmina. Ik heb nog een foto van het huis met haar koets voor de deur. Zij kwam een zilveren schaaltje ophalen voor ‘Juultje’, Juliana dus. Voor de oorlog was het een chique visrestaurant, vandaar het marmer in de gang. En eind jaren 50 werd het The Jets-studio.”

Utrecht is…

“…een fantastische stad met hele oude gebouwen, maar ook nieuwe als TivoliVredenburg. Het is een cultuurstad met allerlei optredens en waar veel artiesten beroemd zijn geworden. Ik ben blij dat ik Utrechter ben als ik langs de Oudegracht loop.”