Schrijver en spreker Lily Monori van Dijken heeft de Vrouw in de Media Award 2022 provincie Utrecht gewonnen. In columns, een boek en via interviews vraagt ze aandacht voor de pleegzorg. Ook is ze nu verkiesbaar als landelijke Vrouw in de Media 2022. Lily was een van de tien genomineerde vrouwelijke experts uit Utrecht. De initiatiefnemers van de award zetten zich in voor meer vrouwelijke deskundigen in de media. Samen met schrijver Marion Bloem en bestuurder Fawzia Nasrullah kreeg ze de meeste stemmen. De jury koos voor haar, omdat zij de media weet te vinden met een ‘positief verhaal over inclusiviteit’. We vroegen Lily waarom ze pleegzorg een belangrijk onderwerp vindt en wat haar droomhuis is in Utrecht.

Wat vind je ervan dat je deze award hebt gewonnen?

“Ik zit nog steeds in een roes. Het is mooi om zo’n prijs van mijn eigen stadje te krijgen. Het voelt groots en ik voel me gezien. Het is verrassend en het ontroert me. Ik vond het al leuk dat ik was genomineerd. Dat was al een cadeautje. En dit al helemaal. Maar het is niet alleen voor mij: het staat voor iets dat veel groter is dan mijzelf. Hopelijk is het een inspiratie en stimulans voor andere vrouwen, dat zij dit ook kunnen. Maar ik ben ook ambassadeur voor Pleegzorg Nederland. Het is mooi dat dit wordt gezien.”

Waarom vind je pleegzorg een belangrijk onderwerp?

“Ik ben zelf een pleegkind en in de media wordt dat vaak negatief benadrukt. Ik heb juist positieve ervaringen en die hoor je niet zoveel. Die mogen ook gehoord worden. Daarover gaat ook mijn eerste boek: Het verborgen meisje. Er zijn zoveel mensen die zich verborgen voelen. Pleegkinderen, of anderen die zich met mij identificeren. Daar maak ik me hard voor, want er zijn ook positieve verhalen te vertellen. Ik ben ondersteund door pleegzorg en mijn pleegouders. Zo ben ik geworden wie ik nu ben. Ook andere pleegkinderen kunnen zulk soort verhalen vertellen. Mijn verhaal gaat ook over discriminatie, ongewenst gedrag, uitsluiting en inclusiviteit. Ik denk dat mijn kracht ligt in ook mijn kwetsbaarheid tonen. Ik hoop dat anderen daar ook kracht uit halen.”

Hoe ben je schrijver geworden? 

“Ik was huisdichter van het UMC Utrecht. Daar vroeg iemand of ik mijn verhaal niet op papier wilde zetten. En van het een kwam het ander. Naast een boek, schrijf ik ook columns voor de Nieuwe Utrechtse Krant en was ik gastcolumnist van onder andere de Volkskrant.”

Wat vind je zo leuk aan je werk? 

“Ik hoor van veel mensen dat mijn verhaal hen heeft geholpen en inzichten heeft gegeven. Ze herkennen zich erin. Dat is heel fijn, want ik wil een boodschap achterlaten waar mensen wat aan hebben. Ik krijg bijvoorbeeld ook reacties van mensen die geen pleegkind zijn, maar er wel dingen in herkenden. Bijvoorbeeld in de relatie met hun moeder, in mijn burn-out of ze zien raakvlakken in het gevoel van afwijzing.

Waar ben je op dit moment mee bezig? Nieuw boek dus?

“Ik ben bezig met mijn tweede boek. Dat wil ik eind dit jaar lanceren. In mijn vorige boek keek ik terug, nu kijk ik vooruit. Bijvoorbeeld naar mijn carrière: is die anders verlopen omdat ik pleegkind ben? Daar wil ik het ook met andere mensen over hebben, ook met mensen die geen pleegkind zijn. Dit boek zal meer diepgang hebben en wetenschappelijk zijn. Mijn doel is dat het ook interessant moet zijn voor mensen die in de HR werken. Ik heb een rugzak, een trauma, maar dat hebben meerdere mensen. Hoe ga je daarmee om en hoe kun je ze in hun kracht zetten? Daar kunnen bedrijven meer aandacht voor hebben.”

Wat is je lievelingsplek in Utrecht?

“Ik wandel vaak langs de singel, vooral aan de kant van de Catharijnesingel. Daar langs de steiger vind ik het lekker om te lunchen en mijn hoofd leeg te maken. Ook bij het water in Rotsoord is een van mijn favoriete spots. Camping Ganspoort vind ik een heerlijke plek om lekker te chillen. En ook bij LE:EN. Verder zit regelmatig op een bankje in het Beatrixpark.”

Wat mist Utrecht? 

“Utrecht is voor mij compleet, maar ik hou ook van de duinen en de zeelucht. Maar als ik moet kiezen kies ik toch voor de groene Utrechtse bossen.”

Wat is jouw mooiste herinnering aan Utrecht?

“De Tour de France. Dat was echt spectaculair. Ik merkte toen dat er echt een familiegevoel was in de stad. Met je vrienden op een stoeltje aan de weg zitten. Die verbroedering merk je ook met de Canal Pride. Daar geniet ik van. Iedereen is dan gelijk en hoort erbij.”

Wat is je droomhuis in Utrecht?

“Een van de huizen aan het water aan Twijnstraat aan de Werf. Daar loop ik regelmatig langs. Als ik daar woon, heb ik mijn uitkijkplekje gevonden. Die huizen daar zijn echt parels.”

Utrecht is… 

“…de stad waar ik thuiskom en me veilig voel.”