Een boze politieagent Zwart, kattenkwaad en supersnelle achtervolgingen op het water; Hielke en Sietse Klinkhamer komen het allemaal weer tegen in de nieuwe film De Kameleon aan de Ketting. De ‘bekendste tweeling van Nederland’ wordt in deze film gespeeld door de Utrechtse Sens en Imme Gerritsen.

De tweeling zal de vraag vaker krijgen: wie is nou wie? De jongens zijn met dezelfde blauwe overall al helemaal moeilijk van elkaar te onderscheiden. Wie is nou wie in de film? “Sens is Hielke en ik ben Sietse”, zegt Imme. “Eigenlijk is het wel grappig dat de rollen zo verdeeld zijn, want ik ben in het echt iets meer de bedachtzame. Sens is meer van het gewoon alles doen zonder er veel bij na te denken. We spelen het omgekeerde. Ik speel Sietse, die is juist meer van niet nadenken, gewoon doen. En Hielke is dan wel weer wat bedachtzamer. Dus we spelen eigenlijk de ander.”

Tekst gaat verder onder afbeelding

Nostalgisch gevoel
Als voorbereiding hebben Sens en Imme naar de films De Schippers van de Kameleon en Kameleon 2 gekeken, hoewel ze die vroeger al vaker hadden gezien. “Met die muziek en met die boot, dat is een heel kinderlijk gevoel dat dan terugkomt als je dat kijkt. Heel nostalgisch. Dat is wel een indrukwekkend gevoel”, zegt Imme. Dat gevoel is kennelijk niet gebonden aan een generatie – Sens en Imme zijn nu 15 jaar, jonger dan alle twee de Kameleonfilms. De boeken? Dat is een ander verhaal. Sens: “Die hebben we niet gelezen. Ze staan hier wel in de kast, maar we houden gewoon niet van lezen.”

Van figurant naar hoofdrol
De jongens zijn vorige zomer gecast voor de rol van Hielke en Sietse. Dat ging op een wat ongebruikelijke manier, vertelt Sens. “Onze moeder zag op Facebook een oproepje voor figurantenrollen. Daarvoor moesten er ongeveer tachtig tweelingen komen figureren in de nieuwe Kameleonfilm. We dachten toen al: ‘Het is dan niet de grootste rol, maar dan hebben we wel een plekje in de film.’ Het script veranderde en dat stuk ging eruit, maar er kwam wel een bijrol voor een tweeling – niet Hielke en Sietse. Die zouden meedoen om Hielke en Sietse een beetje dwars te zitten, een soort boeven. Daar hebben we voor gerepeteerd met de scenarioschrijver, de regisseur en een aantal acteurs. Uiteindelijk wilden ze ons toch voor de hoofdrol hebben.” Hoe kon dat dan? “Dat weet ik ook niet! Wij vonden het in ieder geval heel leuk en we dachten: ‘Komt er misschien een hoofdrol aan?’ Toen zeiden ze dat we de hoofdrol kregen. Dat vonden wij alleen maar leuk.”

Tekst gaat verder onder afbeelding

Imme vervolgt het verhaal: “We waren al een tijd aan het repeteren, dus we kenden het script natuurlijk al. Later gingen we ook repeteren met de acteurs. Dat hebben we echt wel een maand lang gedaan, elk weekend. De week voor de opnamen hebben we op locatie gerepeteerd in Friesland. Toen hebben we ook leren varen.” Het eerste moment dat de jongens in de pijlsnelle Kameleon zaten, weet Imme nog heel goed: “Dat was met iets van zes mensen in de boot, dus die was heel vol. De regisseur zei op een gegeven moment: ‘Ik wil wel eens weten hoe hard ‘ie kan.’ Dus de man die de boot gebouwd had, trok het gas open.”

Imme trekt zijn wenkbrauwen op, nog steeds vol ongeloof. “Op dat moment vond ik het echt helemaal niet leuk. Ik vond het doodeng, want de hele neus van die boot kwam omhoog. Ik dacht: ‘Straks klapt ‘ie om.’ Op een gegeven moment krijg je wel door hoe het werkt. We zijn steeds meer gaan varen en ik heb mijn angst uiteindelijk overwonnen. Dus als we nu in die boot zitten, denken we alleen maar aan gas geven. Maar op dat eerste moment vond ik het dus echt niet leuk.”

Ander beeld van acteren
Dat je voor een Kameleonfilm moet leren varen, dat klinkt niet zo gek. Maar ook wat betreft het acteren zelf heeft de tweeling veel opgestoken. Sens: “Ik heb een heel ander beeld van acteren gekregen. Ik leerde eerst altijd gewoon mijn teksten uit mijn hoofd en ik deed precies zoals mij werd gevraagd. Maar ik heb van deze regisseur geleerd: als ik een tekst krijg die ik zelf nooit zo zou zeggen, dan moet ik dat ook niet doen.” Sens en Imme kijken elkaar bevestigend aan. “Want als ik het zelf niet geloof, dan gaan de mensen in de bioscoop het ook nooit geloven”, vervolgt Sens. “Als je weet wat er met de scène bedoeld wordt en waar je heen wilt, dan kan je het gewoon verder op je eigen manier doen. Dat heb ik geleerd.”

Tekst gaat verder onder afbeelding

Op de set of op school
Over leren gesproken: het leven op de filmset of de rode loper is volgens de jongens prima te combineren met school. “Onze school staat heel erg open voor acteren. Ze vinden het heel erg leuk dat we dit doen. We hebben uiteindelijk maar een paar dagen hoeven missen. En onze cijfers en inzet zijn gewoon prima.”, vertelt Imme enthousiast.

“We zijn gisteren zelfs met onze hele jaarlaag naar de film geweest. Die hebben daar ook een paar uren voor moeten missen. Maar onze school is daar dus heel soepel in.” Sens: “Onze klasgenoten vinden het heel cool wat we doen. Ze wisten al dat we acteerden. Maar een hoofdrol die we samen mogen doen in zo’n film, dat vinden mensen natuurlijk indrukwekkend.” Sens, lachend: “Ik word door klasgenoten nu ook heel vaak Hielke genoemd, voor de grap. Maar verder vinden ze het gewoon heel leuk.”

Over acteren zijn Sens en Imme erg enthousiast, zeggen ze, maar ze zijn nog niet zeker of het ook hun beroep moet worden. Sens: “Ik weet nog niet wat ik na de middelbare school wil doen. Dat moet ik allemaal nog zien, ik ben er nog niet echt mee bezig eigenlijk.” Imme vult hem aan: “Nu vind ik acteren heel leuk. Zolang ik dat leuk blijf vinden, blijf ik het ook lekker doen. En als ik aan het eind van mijn middelbare school graag een theaterschool of filmacademie wil doen, dan zie ik dat dan wel.”