Kunstenaars in Utrecht? Ik had niet echt een idee.

Kunst in Utrecht is voor mij een flinke stap terug in de tijd. Dat was voor mij de kunstmarkt op het Janskerkhof, een echte kunstmarkt. Drie dagen lang deden kunstenaars als Jan de Haas, Jan Scherjon, Nol Manten, Arne Zuidhoek soms goede zaken en soms ook helemaal niet.

Er was natuurlijk drank die de zaak op scherp kon zetten. Drie dagen lang achter zo’n stand staan en dan niets verkopen… Ik herinner me nog een avond waarop een van de exposanten overwoog om zijn hele collectie maar in de gracht te gooien. Godzijdank kon ik hem er van weerhouden, waardoor er nog veel moois voor het nageslacht behouden kon blijven. Kunst in Utrecht. Dat was Kunstliefde in de Nobelstraat, waar  op vrijdagavond voor een paar dubbeltjes een biertje kon worden gekocht en er geen sluitingstijd was. Ik mocht er als artistiek volkomen onbekwame bij zitten en zag kunstenaars maar ook levensgenieters. Het ging minstens zo vaak over voetbal als over kunst.

We verlieten Kunstliefde bij het ochtendgloren, haalden een Telegraaf bij het distributiepunt op de Oudegracht en namen elders een glas. Nol Manten is dood, Jan Scherjon heeft een atelier op de Oudegracht, Jan de Haas woont al jaren in Maarn en schildert nog steeds prachtig. En dat Arne Zuidhoek nog steeds actief is, wist ik ook pas toen ik de blog van Marcel Gieling over hem op DUIC had gelezen.

Hoeveel kunstenaars zou Utrecht kennen? Ik had dus geen idee. Toen ik twee jaar geleden met Marcel Gieling sprak over een nieuwe rubriek voor DUIC stelde hij voor interviews te maken met Utrechtse kunstenaars. Ik was enthousiast maar had enige twijfels over de hoeveelheid afleveringen.  Zo’n rubriek is leuk maar hoe lang houd je dat vol? “Heel lang” zei Marcel beslist.

Prima, dacht ik. Dan hebben we dus een mooie rubriek van zo’n vijftien afleveringen. Laten we het doen. Het eerste portret dat Marcel aanleverde was van John Noy, “een flamboyante schilder” was de titel. Het was een mooi verhaal. Ik citeer een treffende omschrijving:

De vrouw, ach de vrouw, John Noy vindt in de vrouw een eindeloze inspiratie bron. Op straat, in de kroeg of in de trein, zijn oog noteert en wat hij ziet slaat hij in gedachten op. In zijn atelier zal hij later zijn gedachten schetsmatig op papier zetten als voorbereiding voor een nieuw schilderij.

Na John Noy volgden er niet vijftien maar vijftig portretten. Kunstenaars in Utrecht? Het werd me eindelijk duidelijk. Want wat een kwaliteit blijkt onze stad te herbergen! Zonder de blogs van Gieling was dat voor velen onontdekt gebleven. Ik zal niet zeggen dat hij de erepenning van de stad verdient, maar van mij mag het. Natuurlijk is er van de DUIC-blogs een boek gemaakt. Zaterdag wordt het boek “50 Utrechtse kunstenaars in beeld” gepresenteerd in KUUB. En van alle geportretteerde kunstenaars zal  een werk worden geëxposeerd.  Met het woord “uniek” moet je voorzichtig zijn maar ik durf het bij deze expositie wel te gebruiken. Ga langs bij KUUB en bewonder.

Marcel Gieling heeft zijn boek geschreven maar blijft aan DUIC verbonden. Binnenkort start zijn rubriek “Kunst op het kerkhof.” Toen hij dit voorstelde had ik weer geen idee. Maar na zijn uitleg wist ik het: er is weer een boek in de maak.