Elk jaar organiseert het MidZomerGracht festival samen met het Citypastoraat Domkerk een avond om te praten over geloof en homoseksualiteit. Het thema van dit jaar was: ‘Roze, met een kleurtje’ en ging over de ingewikkelde situaties die je tegenkomt door de botsing van jouw cultuur, geloof en seksualiteit. Tijdens deze zevende editie van de discussieavond vertelden drie mensen donderdag hun verhaal, dat elk afzonderlijk een boek kan vullen. 

De Nederlands-Egyptische Monique Samuel legde als deel van haar verhaal uit hoe tegenstrijdig de cultuur in Cairo, Egypte, in haar ogen is: ‘Ik denk dat de meeste homofobie in die regio voort komt uit een soort van collectieve schaamte. Omdat de mannen daar niet samen mogen zijn met een vrouw voordat ze getrouwd zijn heb je een duidelijke scheiding tussen de mannen en de vrouwenwereld. De meeste mannen experimenteren tijdens de puberteit en daarna wel eens met elkaar om seks te ontdekken, maar schamen zich daar later voor. En daarom veroordelen ze het later zo hard. Lesbiennes hebben het wat dat betreft makkelijker in Egypte omdat vrouwen individueel helemaal niet als seksueel gezien worden, daar is in hun ogen altijd een man voor nodig.’

De oorspronkelijk Nepalese Prashant Palikhe vertelde onder andere over de worsteling met geheimen: ‘In Nepal praten mensen niet over relaties. Je hoort een verliefd stel niet eens tegen elkaar zeggen dat ze van elkaar houden. Toen ik er acht jaar geleden achter kwam dat ik homo ben wist ik het niet te benoemen, er is in het Nepalees geen woord voor. Door het internet leerde ik het woord ‘homo’ kennen. Toen ik een paar jaar later, ook via het internet, mijn Nederlandse vriend leerde kennen ben ik eigenlijk vrij snel naar Nederland gegaan. Mijn ouders denken nog steeds dat ik hier alleen woon en ik verzin verhalen zodat dat ook zo lijkt. Maar ik weet dat die confrontatie nog komt, want ze dringen er nu steeds meer op aan dat ik moet trouwen met een leuk meisje.’

Uit het zonnige Jamaica komt het derde panellid George Steward oorspronkelijk. ‘De macho-cultuur in Jamaica is erg sterk. Ook heb je er te maken met klasseverschillen, omdat het lange tijd zo is geweest dat alleen de hogere klasses konden lezen en dus toegang hadden tot meer informatie. Als je, zoals ik, van een lage klasse komt en erachter komt dat je homo bent, heb je het slecht getroffen. Een kennis van mij is door zijn moeder de deur uitgezet en ze riep daarbij naar de jongens uit de buurt dat ze alles met hem mochten doen omdat ze een homozoon niet wilde hebben. Nu ik in Nederland ben, ben ik blij dat ik kan strijden voor diegenen die daar nog vast zitten, zonder dat ik bang moet zijn voor mijn eigen leven.’

De presentatie ging dit jaar minder over geloof dan andere jaren, maar meer over de culturele verschillen tussen Nederland en de drie andere landen. De drie vertelden open en vol emotie over hun ervaringen en hun privésituatie. Gespreksleider Ruard Ganzevoort vatte het als volgt samen: ‘De indrukwekkende verhalen die we gehoord hebben kunnen als een spiegel voor ons zijn, zodat we alert blijven dat het in ons land nooit meer zo erg wordt, en dat wij ook voor andere landen iets kunnen betekenen.’