Nee! Luid en duidelijk is het antwoord van vader Pouw als zijn jongste dochter na het behalen van haar middelbareschooldiploma zegt naar de kunstacademie te willen gaan. Vera Pouw, geboren in 1956 in Utrecht, is de jongste van tien kinderen. Haar ouders zien haar liever een opleiding volgen die enig toekomstperspectief biedt.       

Vera Pouw gaat dus niet naar de kunstacademie maar naar de SOL (Stichting Opleiding Leraren) om een ‘goed’ vak te leren. Van 1974 tot 1979 studeert Vera daar Tekenen en Textiele werkvormen. Daarna volgt, tot vreugde van haar ouders, een baan in het onderwijs. Vera Pouw doceert creatieve vakken. Omdat er geen school is die haar een volledige baan biedt, geeft ze op vier verschillende scholen les. Ze vliegt van hot naar her om een fatsoenlijk maandsalaris bij elkaar te werken. Daaraan komt een einde als in 1981 ‘De Werkschuit’ in Bilthoven haar een combibaan van docente en cursusleider aanbiedt.

Daarna volgt een periode als onderwijsconsulente. In die functie enthousiasmeert ze kinderen in het lager onderwijs voor (beeldende) kunst. In die periode schrijft ze ook lesboekjes voor het lager onderwijs, onder andere over kleurenleer. Toch broeit er iets onderhuids.

Van deze baan wordt Vera Pouw niet echt blij en daarom besluit ze in 1984 het onderwijs gedag te zeggen en zich als autonoom kunstenaar te vestigen. Ze begint haar zelfstandige loopbaan in een atelier aan huis, maar thuis mist ze een klankbord en ze heeft behoefte aan mensen om zich heen. Thuis werken voelt als een isolement.

Om dat te doorbreken sluit ze zich in 1993 aan bij de Stichting TIJ, een kleine kunstenaarsvereniging met (nu) twaalf leden die ieder in hun eigen atelier, maar wel onder een dak, werken. De collegialiteit die ze bij TIJ aantreft doet haar en haar werk goed. De leden van TIJ stimuleren en steunen elkaar met raad en daad en dat is precies wat Pouw thuis heeft gemist.

Bij mijn eerste kennismaking met het werk van Pouw voelde ik een sterke associatie met rotstekeningen uit de prehistorie. Haar prehistorische collega’s schilderden vooral dierfiguren op steen, Pouw schildert in een abstract-figuratieve stijl voornamelijk mensfiguren op linnen. Ze schildert in acrylverf met ‘zachte’ kleuren op grote doeken van 120 x 120 cm.

Opvallend in haar schilderijen is een spannend lijnenspel waarmee ze haar mensfiguren, net als haar collega’s uit de prehistorie, contouren geeft. Ogenschijnlijk overheerst het lijnenspel op het doek, maar de zachte, bijna pastelachtige aardekleuren die Pouw gebruikt, zorgen voor een mooie balans. De schilderijen van Pouw intrigeren en nodigen uit om te worden benaderd om de door haar gebruikte techniek te bestuderen. Net zoals iemand waarschijnlijk doet die voor het eerst in zijn leven een grottekening zou zien.

Haar oeuvre dat nu al weer een periode van bijna 30 jaar beslaat heeft weliswaar een ontwikkeling doorgemaakt maar is in uitgangspunt onveranderd gebleven. De schilderijen van Vera, door haar voorzien van een spontaan opgewelde titel, worden sinds jaar en dag geëxposeerd in de Utrechtse Kunstsalon aan de Oudegracht. Ook exposeert Pouw haar werk in diverse galeries verspreid over het hele land.

De afgelopen 5 jaar heeft Pouw ieder jaar in eigen beheer een boekje uitgegeven. Ieder boekje toont een representatief beeld van het werk dat Pouw in dat betreffende jaar schildert. Het vijfde en laatste boekje is op zondag 10 maart jongst leden verschenen. De vijf boekjes zijn nu gebundeld in een album en gepresenteerd tijdens een feestelijke bijeenkomst in de zalen van Genootschap Kunstliefde, waarvan Pouw ook lid is. Met deze presentatie sloot zij dit vijfjarenplan af. ‘Tijd voor iets nieuws’ zegt zij zelf. Haar volgers wachten nieuwsgierig af wat dat ‘nieuws’ zal zijn.

Tot slot

Het ouderlijk veto om hun kind naar een kunstacademie te laten gaan, is een opvallend veelgehoorde factor in mijn blogs. Ik verzin het niet, ik teken slechts op wat de betreffende kunstenaar mij vertelt. Het betreft vooral de generatie kinderen die kort na de Tweede Wereldoorlog zijn geboren. Hoeveel kunstenaars zijn er en hoeveel kunst is er in de kiem gesmoord door dit ouderlijk verbod? Ik zal het nooit weten maar het lijkt me substantieel!                                                                Het is maar goed dat velen van hen uiteindelijk hun eigen weg zijn gegaan. Zo ook Vera Pouw. Gelukkig maar want zij maakt mooie schilderijen en die zie ik graag!

www.verapouw.nl

Marcel Gieling