Vrouwkje Tuinman: “Het uitstellen van de dood is een rudimentaire levensvoorwaarde” | De Utrechtse Internet Courant Vrouwkje Tuinman: “Het uitstellen van de dood is een rudimentaire levensvoorwaarde” | De Utrechtse Internet Courant

Vrouwkje Tuinman: “Het uitstellen van de dood is een rudimentaire levensvoorwaarde”

Vrouwkje Tuinman: “Het uitstellen van de dood is een rudimentaire levensvoorwaarde”
Utrecht huisvest grote dichters en schrijvers. DUIC’s eigen literatuurwetenschapper en leesfanaat Merel Blom gaat op zoek naar het verhaal achter deze woordenkunstenaars en gaat met hen in gesprek over hun schrijf- en leeservaring en hun beleving van de stad Utrecht. Om de week te lezen op DUIC.

Utrecht huisvest grote dichters en schrijvers. DUIC’s eigen literatuurwetenschapper en leesfanaat Merel Blom gaat op zoek naar het verhaal achter deze woordenkunstenaars en gaat met hen in gesprek over hun schrijf- en leeservaring en hun beleving van de stad Utrecht. Om de week te lezen op DUIC.

Tuinman 01

Dichteres, schrijfster en journaliste Vrouwkje Tuinman woont al ongeveer de helft van haar leven in Utrecht, waar ze de studies Algemene Letteren en Muziekwetenschap aan de Universiteit Utrecht volgde. Ze woonde aan de Weerdsingel, in Ondiep en nu alweer jaren in Zuilen, in een huis vol boekenkasten met een weelderige tuin.

“Ik wilde weten of ik het kon leren, fictie schrijven,” vertelt Vrouwkje Tuinman. Tot haar poëziedebuut in 2004 schreef ze voornamelijk non-fictie als tekstschrijfster en journaliste. Nog steeds maakt ze commerciële teksten voor het Concertgebouw in Amsterdam en interviews en reportages voor verschillende bladen, zoals het tijdschrift Opzij. “Zo ben ik net in Engeland geweest voor een reportage over de componist Gustav Holst. Daar word ik helemaal blij van. Dan kan ik in een oeuvre duiken dat ik nog niet goed kende en interessante mensen interviewen.” Inmiddels publiceerde Tuinman ook vijf dichtbundels –  waarvan de nieuwste, Sanatorium, net is uitgekomen –  en drie romans. De auteur vertelt dat ze in blokken werkt. “In de winter ben ik een paar maanden full time voor het Concertgebouw bezig en dan verlang ik ook niet van mezelf dat ik daarnaast nog verhalen of gedichten schrijf. Met die maanden koop ik tijd waarin ik mag free wheelen. Dan ben ik even echt schrijver. In de winter ben ik weer muziekjournalist en ‘gewoon’ tekstschrijver.”

“Ik wil alles weten”

“Altijd nieuwe dingen willen leren is de rode draad in alles wat ik schrijf. Tot mijn drieëntwintigste heb ik bijvoorbeeld nooit recensies geschreven en weer later kwamen er columns bij. Ik wil steeds nieuwe vormen uitproberen en mijn kunnen uitbreiden.” Op een gegeven moment ontstond de behoefte om een stuk te maken met een langere spanningsboog. Dat werden zowel een dichtbundel (Vitrine, 2004) en haar debuutroman Grote acht (2005). Tuinman vertelt: “Hoewel de dichtbundel eerder is gepubliceerd, was ik al eerder begonnen met het schrijven van de roman. Daar bleven dingen van over waarvan ik vond dat ze een andere taal en een ander ritme nodig hadden: dat zijn de gedichten geworden. Toch zijn het wel echt twee verschillende dingen geworden. Ik zet er op twee verschillende manieren taal in.”

Researcher

De schrijfster vertelt dat ze een echte researcher is. In Tuinmans woonkamer staat een enorme collectie fictie en boven staat de andere helft van haar bibliotheek, bestaande uit alle non-fictie die ze verzamelde rondom haar werk van de afgelopen jaren. Ook bij het schrijven van de kersverse bundel Sanatorium kwam het nodige onderzoek kijken. “Het gaat over de houdbaarheid van ons lichaam. Tijdens het schrijven van zo’n bundel lees ik alles wat los en vast zit over het lichaam; over anatomie, de geschiedenis van autopsie, ziekte en sociologische benaderingen van de dood. Ook ben ik bijvoorbeeld naar een kunstogenlaboratorium geweest omdat ik wilde weten hoe dat werkt voor een patiënt. Ik denk dat het voortkomt uit mijn journalistieke achtergrond en mijn leergierigheid. Ik wil alles weten.”

“Ik wil niet oordelen, maar beschrijven wat er is”

De dood fascineert Tuinman en is een leidend onderwerp in veel van haar werk. Ook in Sanatorium komt het terug. “Mijn interesse gaat niet zozeer uit naar de dood op zich, maar vooral naar hoe mensen er mee omgaan en naar de toch wel vrij universele drang om hem uit te willen stellen. Heel gezond dat we dat willen, overigens. Het is toch een rudimentaire levensvoorwaarde. Ik vind het interessant om te onderzoeken hoe mensen daar op verschillende manieren mee omgaan. Sommige mensen sporten elke dag, eten alleen maar superfoods en creëren zo de illusie dat je morgen niet onder de bus loopt. Andere mensen willen alles uit het leven halen door juist níet te sporten en alleen maar te genieten. Dat is eigenlijk hetzelfde. Ik vond het interessant om eens iets te schrijven dat wat meer over de buitenwereld gaat. Ik wil niet oordelen, maar beschrijven wat er is.”

Voor de geïnteresseerden: aanstaande donderdag 18 september is de bundelpresentatie van Sanatorium. Om 17 uur in de Libris Boekhandel Utrecht, met medewerking van collega-schrijvers Ester Naomi Perquin, Ingmar Heytze en Hans Dorrestijn. Tuinman zegt: “Men is welkom. Het is gratis en er schijnt ook drank te zijn.”

(Tekst Merel Blom)

3 Reacties

Reageren
  1. Marcel Gieling

    Mooi

  2. Petra branderhorst

    Wat een veelzijdigheid! Ik ken Vrouwkje in eerste instantie als auteur van intensive care en de rouwclub. Prachtig te lezen hoe ze zich met huid en haar in het thema rouw na verlies van een vriend stort en er dan zulke mooie producten van komen. Met veel plezier gelezen, merel blom!

  3. Claudia Brugman

    Het is altijd weer prettig als mensen zich in de thema’s kunnen herkennen. Dat geeft weer stof voor troost, of overdenken of wat er dan ook leeft. Dank.

Plaats een reactie

Lees voor u reageert onze algemene voorwaarden. Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Uw IP adres is geregistreerd (wordt niet gepubliceerd).