Mijn opa en oma knipten zijn stripverhalen uit de krant, en mijn vader hoeft zijn naam maar de horen of hij roept ‘Esmerálda!’. En mijn moeder weet te melden dat ze ieder jaar met kerst wel een nieuw boekje van deze schrijver kreeg, op de zondagschool. Zelf zie ik de kaft van ‘Rozemarijntje en Rooie Pier’ nog voor me. Of ik het boek ooit gelezen heb, weet ik niet meer. Maar die kaft heeft blijkbaar indruk gemaakt.

Ik heb het natuurlijk over W.G. van de Hulst, wiens ‘In de Soete Suikerbol’ jarenlang als strip in de Trouw stond. Esmeralda komt voor in één van zijn ‘Winterverhalen’, die mijn opa voorlas aan mijn vader. En ja, deze kinderboekenschrijver van goed christelijke huize produceerde veel, heel veel verhalen, zeer populair bij de zondagscholen van de eerste helft van de 20ste eeuw.

Festival
Sinds een paar dagen weet ik dat W.G. van de Hulst een geboren en getogen Utrechter is! Hij heeft zelfs zijn leven lang hier gewoond, en is begraven op een plek waar ik bijna wekelijks wel  een keer langskom, de begraafplaats Soestbergen aan de Gansstraat. Ter gelegenheid van zijn 50ste sterfjaar is er dit najaar namelijk een heel festival gewijd aan de  onderwijzer en kinderboekenschrijver, met lezingen, voordrachten, tentoonstellingen, publicaties en nog veel meer. Het grootste deel van het programma vond plaats in september en oktober, en is dus al voorbij. Op twee plaatsen is echter de hele maand november nog aandacht voor Van de Hulst:  in het Stadhuis, waar een tentoonstelling is ingericht over zijn leven en oeuvre, en in de Openbare Bibliotheek Hoograven, waar aandacht is voor de Jutfaseweg in de tijd dat W.G. van de Hulst er onderwijzer was. Ik bezocht de kleine expositie in Hoograven, en genoot van het vele fotomateriaal dat de Historische Kring Tolsteeg-Hoograven heeft verzameld.

Onderwijzer aan de Jutfaseweg
Willem Gerrit van de Hulst werd geboren in 1879 aan de Ganssteeg 1bis (nu Gansstraat 5 bis); zijn vader was steenhouwer, en verdiende zijn brood dankzij de begraafplaatsen die aan de Gansstraat lagen. In juni 1898 werd Van de Hulst onderwijzer aan de N.H. Diaconieschool no. 4 aan de Jutfaseweg 193 tegen een salaris van 400 gulden per jaar. ‘Het was (…) een aaneenrijging van pan- en steenovens met hier en daar nog een hoge en voorname huizinge van  ‘de ovenheer’ er tussen; (…) ze huisvestte een wel heel arme bevolking, ruig van leven, door alcoholisme, inteelt en overmatige arbeid innerlijk verzwakt en intellectueel van een bedroevend laag peil. (…) Hier was een schreeuwende nood, sociaal en geestelijk gezien’,  zou Van de Hulst later zelf schrijven over de buurt waar hij aangesteld werd.

Enige intermezzo’s daargelaten zou hij niet meer weggaan van de school aan de Jutfaseweg en er uiteindelijk ook hoofdonderwijzer worden.

Kinderboekenschrijver
Naast zijn onderwijzerschap schreef Van de Hulst vanaf 1908 kinderboeken: tijdens zijn lessen ontdekte hij dat hij de kinderen kon boeien met zijn verhalen, en vandaaruit ontstonden zijn boeken voor de jeugd. Tegen de honderd titels staan er op zijn naam, die nog tot ver na zijn dood in 1963 grote populariteit kenden. Ik durf te stellen dat mensen van mijn generatie – ik werd geboren in het jaar dat W.G. van de Hulst overleed – misschien niet altijd meer zijn naam kennen, maar dat ze oog in oog met een stapeltje van zijn titels een ‘aha-erlebnis’ zullen krijgen. Denk eens aan ‘Anneke en de sik’, ‘Bijbelse Vertellingen’, ‘Winterverhalen’, ‘Het Kerstfeest van twee domme kindertjes’ of ‘In de Soete Suikerbol’ (dat ik gek genoeg best eng vond, vanwege de tekeningen) …

Wie nog even ouderwets nostalgisch naar zijn jeugd terug wil, kan ik aanraden: bezoek de beide tentoonstellingen, of kijk eens op de zeer uitgebreide website over W.G. van de Hulst, waar ik ook een deel van mijn informatie haalde.  http://www.wgvandehulst.com/ En jammer dat ik het Festival niet eerder ontdekte!

Mariëlla Beukers