Je zit op een feestje van vrienden en je praat met een onbekende. Al gauw komt het gespreksonderwerp op wat voor werk je doet… Na een kleine pijnlijke stilte meld je dat je in-between-jobs bent. Gauw probeer je het gespreksonderwerp te veranderen. Niet echt een leuk onderwerp om het daar nu over te hebben.

Ook al ben je niet alleen, er zijn ruim 536.000 geregistreerd werkzoekenden in Nederland. In Utrecht krijgen 5800 mensen een WW-uitkering en dat aantal is binnen een jaar gestegen met 18,4 procent. Het zijn de net afgestudeerde young professionals, de projectloze freelancers en de ervaren rotten die na een reorganisatie overbodig werden. Misschien ken jij ook wel iemand die net werkloos is geworden!

Afgelopen zomer reed ik nog rond in de lease-auto van het bedrijf. Het ging minder in de sector en ook de orderportefeuille van het bedrijf was aan het opdrogen. Sneller dan verwacht werd het faillissement aangevraagd. Een bizarre overgang van fulltime werken naar fulltime thuis zitten. Nog nooit had ik stil gestaan bij hoe het zou zijn om ontslagen thuis te zitten. Zoiets overkomt toch alleen anderen. Na de eerste schok en de eerste sollicitatiepogingen kwam het besef pas echt. Op een verjaardag vroeg een kennis: ‘Wat doe jij eigenlijk voor werk?’ Ik kwam niet verder dan uit te leggen dat ik tot voor kort adviseur was. Inmiddels weet ik een beter antwoord: ik ben ‘in-between-jobs!’.

Ook ik heb ervaring met het taboe dat heerst op de onderwerpen ‘ontslag’ en ‘werkloos’. Beiden worden vaak geassocieerd met negatieve bijklanken. Soms wordt er met minachting gereageerd op het harde solliciteren van in-between-job’ers. Je hebt immers alle tijd van de wereld en solliciteren is ook geen dagtaak. Wat doet zo’n werkzoekende eigenlijk de hele dag? Er zijn duizenden vacatures, waarom lukt het hem of haar niet? Toch begrijpen alleen mensen die in deze situatie hebben gezeten wat het écht betekent om werkloos te zijn. Ik denk dat ik voor deze ervaring mij ook onvoldoende realiseerde wat de realiteit van een werkzoekende is. Ik herken mij heel erg in wat twitteraar @Lottehelpt afgelopen op zondagmorgen om 10.00 uur tweette ‘Vandaag weer een #sollicitatiedag. Wil op twee #vacatures reageren en heb nog een aantal open #sollicitaties liggen die ik ga verzenden.’

Kortom, als werkzoekende is de ervaring van even rustig aan doen en veel vrije tijd betrekkelijk. Je voelt je opgejaagd en bent op zoek naar houvast en nieuwe zekerheid. Sommige instanties zoals het UWV zitten me dicht op de huid door alle online verplichtingen, van andere instanties zoals de Gemeente Utrecht hoor ik helemaal niets. Echt ontspannen op het terras of bij een Utrechts festival is er niet meer bij. Je bent constant gefocust op jezelf te verbeteren, zoals hoe je een nog betere brief kunt schrijven en hoe je tijdens gesprekken goed kan overkomen. Je zoekt hulp in je omgeving bij dit proces, maar naast je familie en vrienden is het lastig om deze hulp te vinden. Het is een lastig proces waar je als werkzoekende door heen gaat.

Daarom heb ik, Peter Zoektwerk, samen met twee andere ervaringsdeskundigen het platform DeBroekriem opgericht. Juist omdat het aanbod van leuke activiteiten overdag in Utrecht nog zo beperkt was hebben wij het initiatief genomen om daar verandering in te brengen. Het idee is ontstaan bij een Utrechts terras op een willekeurige maandagavond en inmiddels zijn er vijf activiteiten  in Utrecht geweest en daarmee rond de 40 werkzoekenden bereikt. Via een terugkerende blog gaat Peter in op de ervaringen als werkzoekende in de Gemeente Utrecht en de verhalen die verteld worden bij DeBroekriem.