Twaalf jaar geleden zet Bouchra Dibi van de Utrechtse Partij voor de Arbeid haar eerste stappen als raadslid in het stadhuis. Als het aan haar had gelegen ging ze nog een termijn door. Intern beleid laat dat echter niet toe. Dibi wacht een nog onbekende nieuwe uitdaging.

“Je kunt bijna niet voor raadswerk klaargestoomd worden. Je moet het meemaken, je moet het zien. Raadsleden die daar al jaren rondliepen,  gebruikten jargon als ‘moties’ en ‘schriftelijke vragen’ en ik weet nog dat ik me afvroeg waar ze het nou over hadden. Ik was nog bleu. Gelukkig maak ik me snel dingen eigen.

Ik ben opbouwwerker geweest in Overvecht, sociaal makelaar noemen ze dat tegenwoordig. Die functie was voor mij aanleiding me kandidaat te stellen voor de gemeenteraad: we moesten veranderingen doorvoeren omdat er nieuw beleid was gemaakt, en ik wilde me op een gegeven moment zelf met dat beleid bemoeien. Op die manier kun je echt iets voor elkaar krijgen. Ik kwam binnen op de vijfde plaats op de PvdA-lijst, wat erg hoog is voor een nieuwkomer.

Ik heb altijd al een passie gehad voor politiek. Misschien komt dat bij mijn vader vandaan. Wij hadden het vroeger niet makkelijk: ik weet hoe het is om niets te hebben, wat armoede is. Ik kom uit een arbeidersgezin met zeven kinderen. Mijn vader had twee banen waarvan een in de Unilever-zeepfabriek. Hij werkte keihard en was groot fan van Den Uyl, zoals zoveel gastarbeiders toentertijd. Helaas is mijn vader twee jaar geleden overleden. Ik heb nooit getwijfeld aan mijn keuze voor de PvdA. Het zorgen voor de meest kwetsbaren, emancipatie en mensen naar een hoger niveau tillen, heb ik met de paplepel ingegoten gekregen.”

Vechten voor Overvecht

“Ik heb me hard gemaakt voor de hele stad, maar me in het bijzonder ingezet voor Overvecht, de wijk waarin ik zelf woon. Daar heb ik de problemen van dichtbij meegemaakt en het gaat, ondanks dat ik veel heb bereikt voor de inwoners, op een aantal punten nog steeds slecht met de wijk. Denk aan de schietpartijen, drugsdeals en overvallen. Er is veel armoede, psychische problematiek en gezondheids- en opvoedingsproblematiek. In Overvecht los je niet alle problemen zo even op, dat kost enorm veel energie, tijd en geld.

Er gebeurt al veel ter ondersteuning – misschien wel te veel. Soms werken organisaties en projecten langs elkaar heen. Helaas bereiken we de meest kwetsbare mensen daarnaast slecht omdat we denken dat ze al meedoen, dat ze op faciliteiten afkomen. Dat is niet zo: mensen die veel problemen hebben, houden zich niet bezig met participatie of het schoonhouden van hun flat. Die zijn aan het overleven. Achter die voordeuren speelt zich een hoop af. Dat weet ik, omdat ik zo vaak in de wijk te vinden ben geweest.

‘We moeten eerlijk zijn over politiek: soms krijg je dingen gewoon niet voor elkaar’

De wijk ingaan is belangrijk, dat leerde ik al vrij snel van mijn coach toen ik net in de raad begon, maar ik was het ook al gewend vanuit mijn opbouwwerk; je moet niet alleen maar kijken naar al het papierwerk dat je binnenkrijgt. Je moet praten met de mensen en echt naar ze luisteren. Daardoor heb ik een vrij groot netwerk en mensen kennen en vertrouwen me. ‘Hé Bouchra Dibi van de PvdA’, roepen ze me geregeld na. Heel leuk!”

Stroef

“Datzelfde netwerk stelde mij ook in staat mijn werk beter te doen. Zo werd ik er bijvoorbeeld op geattendeerd dat er een groep mensen in een tentenkamp leefde in de bossen bij Lunetten. Een zeer schrijnende situatie: er zaten mensen tussen met suikerziekte en andere medische aandoeningen, er werd ook geprostitueerd omdat ze geen geld hadden. Het ging om een groep dak- en thuislozen uit Oost-Europa. Nadat ik er aandacht voor vroeg in de raad, is een project gestart speciaal voor mensen uit Oostbloklanden die met deze problematiek zitten. Sindsdien zijn er geen tentenkampen meer. Dat is onder andere iets waar ik trots op ben.

‘Het liefst ga ik nu iets doen met jongeren’

Ik baal ervan dat het me niet gelukt is een kinderombudsman hier in Utrecht te krijgen. Ik denk dat het goed zou zijn om op die manier iets te doen voor kinderen en jongeren die buiten de boot vallen. Die worden nu niet goed geholpen. Ik heb het drie keer geprobeerd, maar ik kreeg niet voldoende steun van de andere partijen. We moeten eerlijk zijn over politiek: soms krijg je dingen gewoon niet voor elkaar en loopt het heel stroef. Zeker in de oppositie kan dat het geval zijn.

Het interne beleid schrijft voor dat je maar drie periodes raadslid voor de PvdA mag zijn, maar daar was ik niet van op de hoogte. Het was dan ook niet mijn eigen keuze om te stoppen. De maatregel moet ervoor zorgen dat er ruimte vrijkomt voor nieuwe mensen. Ik denk dat het juist belangrijk is dat je een combinatie hebt van nieuwe en ervaren mensen, maar dit is nu eenmaal wat het bestuur besloten heeft. Ik heb mij destijds zelfs nog kandidaat gesteld voor lijsttrekker, omdat er niemand anders was. Toen Rick van der Zweth zich uiteindelijk ook kandidaat stelde, trok ik me terug. Ik heb hem altijd gesteund.”

De rode draad

“Het liefst ga ik nu iets doen met jongeren. Of dat nou gaat over radicalisering, opvoeding of advieswerk – het lijkt me allemaal leuk. Ik ben me nog aan het oriënteren op de toekomst, maar maak me geen zorgen over hoe die eruit komt te zien. Het zal weer even wennen zijn aan een nieuw ritme zonder fractieoverleg, commissievergaderingen en debatten. Ik zal ongetwijfeld nog steeds gebeld worden door Utrechters, maar zal ze na de verkiezingen doorverwijzen naar mijn collega’s.

Het is niet ondenkbaar dat ik de landelijke politiek opzoek, maar ik heb er nog niet goed over nagedacht en we hebben natuurlijk net een nieuw kabinet. De Partij voor de Arbeid heeft veel dingen te doen, er valt veel te verbeteren en het lijkt me leuk om mee te denken. De afgelopen verkiezingen stond ik landelijk op plek nummer 34. Ik weet nog dat ik dacht: wat zou mijn vader trots zijn geweest. Ik heb wel vaker momenten dat ik bij hem stilsta. Bijvoorbeeld wanneer ik met daklozen bezig ben, omdat hij zich ook op die manier voor de samenleving inzette. Dan zou ik willen dat hij erbij was om dit te zien.

Terugkijkend op twaalf jaar raadslidmaatschap ben ik er trots op dat ik altijd een kritische politica ben geweest. Ik heb me met heel veel dingen bezig gehouden, maar de rode draad is toch wel het opkomen voor die kwetsbare mensen. Bij hen ligt mijn hart.

Het is een wereldje op zich, dat stadhuis. Vaak overleggen, veel praten en veel compromissen sluiten. Ondanks dat we het niet altijd met elkaar eens zijn, kan het ook heel gezellig zijn. Eerlijk is eerlijk.”