Allemaal Utrechters - Alba Fernández Andreu: ‘Vrienden worden met Nederlanders duurt een tijdje’ | De Utrechtse Internet Courant Allemaal Utrechters - Alba Fernández Andreu: ‘Vrienden worden met Nederlanders duurt een tijdje’ | De Utrechtse Internet Courant

Allemaal Utrechters – Alba Fernández Andreu: ‘Vrienden worden met Nederlanders duurt een tijdje’

Allemaal Utrechters – Alba Fernández Andreu: ‘Vrienden worden met Nederlanders duurt een tijdje’
Alba heeft nog minstens twee jaar om te ontdekken hoe Nederlanders nou precies in elkaar zitten. Foto: Marlot van den Berg / DUIC
Allemaal Utrechters is een reeks interviews met in het buitenland geboren Utrechters. We vragen ze naar hun achtergrond en hun ideeën over Utrecht en tonen zo de diversiteit van onze stad. De reeks is een samenwerking van DUIC en Culturele Zondagen, mogelijk gemaakt door Stichting Dialoog en Gemeente Utrecht. We streven ernaar alle Utrechtse nationaliteiten te portretteren. Deze keer: Alba Fernández Andreu (22) uit Spanje.

Allemaal Utrechters is een reeks interviews met in het buitenland geboren Utrechters. We vragen ze naar hun achtergrond en hun ideeën over Utrecht en tonen zo de diversiteit van onze stad. De reeks is een samenwerking van DUIC en Culturele Zondagen, mogelijk gemaakt door Stichting Dialoog en Gemeente Utrecht. We streven ernaar alle Utrechtse nationaliteiten te portretteren. Deze keer: Alba Fernández Andreu (22) uit Spanje.

Paspoort

Naam: Alba Fernández Andreu

Geboortedatum: 25-05-1994

Plaats: Algeciras

Land: Spanje

Levensmotto: ‘Soms win je, soms leer je’

Afgelopen november, na ruim een jaar in Nederland, had Alba het even moeilijk. Ze had een breakdown, ze dacht: ‘Ik hoor hier niet’. Haar koffer was al ingepakt en in Spanje was haar vader alvast begonnen masteropleidingen voor haar te zoeken in Sevilla. Ze stond aan de rand van ‘het diepe’ waar ze al haar hele leven in springt, keek erin en dacht: ‘Nee. Ik ga niet weg, ik zet door.’ Ze pakte haar koffer weer uit.

Het was de goede keuze. Een maand later kreeg ze een mail van een coördinator van de Universiteit Utrecht. ‘Waar blijft jouw aanmelding voor die master, Alba?’ Fijn: een bewijs dat iemand haar hier wilde hebben. Nederlanders, zo ontdekte ze, zijn vrij ontoegankelijk (“You guys are hard!”) Ja, ze zijn ontzettend aardig, legt Alba uit, maar op een beleefde manier. “Zodra je dichtbij komt, trekken ze een muur op. In Spanje nodig je elkaar direct uit voor het eten, hier heeft het zeven maanden geduurd voor een collega van café De Beurs, waar ik keukenhulp was, me thuis uitnodigde. En tijdens het eerste jaar in Utrecht heb ik vrienden gemaakt –veelal uitwisselingsstudenten met wie ik in SSH-complex De Sterren woonde– maar slechts drie Dutchies ontmoet. Er is een duidelijke scheiding tussen Utrechters en nieuwkomers zoals ik.” Alba begrijpt ‘t wel, hoor. “In Spanje zochten mijn Spaanse vrienden en ik in onze dorm ook de nieuwe Amerikanen niet op. Nu weet ik hoe het is om je alleen te voelen in een nieuwe stad. Dat zou iedereen moeten weten.”

Inmiddels, na anderhalf jaar in Utrecht, rekent Alba drie Utrechters tot haar beste vrienden. Een van hen was de begeleider van haar groepje tijdens de UIT-week, in haar eerste maand. “Dat heeft dus ook tijd nodig gehad.”

Alles valt op z’n plek
En papa, tja, die was in november trots dat zijn dochter volhield, maar vond het ook jammer dat ze niet terugkwam. Haar ouders missen haar. Broertje Javi mist haar misschien zelfs nog meer. “Hij is mijn favoriete mens ter wereld. We Skypen elke week en WhatsAppen dagelijks. Als ik was teruggegaan, was ik bij hem in Madrid gaan wonen.”

Maar nu blijft Alba nog zeker twee jaar; in oktober sloot ze haar studie af, nu gaat ze zich aanmelden voor die ene master: Neuroscience. Studeren kan straks tot haar grote vreugde in haar eigen kamer aan de Hopakker die ze binnenkort betrekt – het verhuizen van de ene naar de andere tijdelijke kamer was haar de keel gaan uithangen. En vier uur per week zit Alba Nederlands te oefenen in een klasje: ‘Gggggezelligggg.’ Een taalbarrière maakte de dingen er immers niet makkelijker op.

“Alles is op zijn plek gevallen. Het gaat goed, ik ben blij dat ik blijf. Bovendien heb ik nu genoeg tijd om jullie Dutchies te ontleden. Wat ik al heb ontdekt, is dat muziek een belangrijk deel is van de cultuur. Spanjaarden geven er minder om. De zalen van TivoliVredenburg zitten elke vrijdagavond allemaal vol! Dat fascineert me, want muziek is emotioneel – misschien is muziek voor jullie een manier om je open te stellen. Ik kom er nog wel achter.”  

Jezelf of iemand anders aandragen voor Allemaal Utrechters kan! Mail naar redactie@duic.nl

1 Reactie

Reageren
  1. toon de wit

    Ca. de helft van elk jaar verblijven wij in Italië
    Dan is het fijn dat we via uw digitale krant over Utrecht blijven geïnformeerd.

Plaats een reactie

Lees voor u reageert onze algemene voorwaarden. Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Uw IP adres is geregistreerd (wordt niet gepubliceerd).