Al bijna 35 jaar is Orloff op ’t Wed voor velen een vertrouwde plek. Overdag drinkt men er rustig een kopje koffie, later op de dag tijdens de vaak stampvolle borrels vloeit het bier rijkelijk. Mede-eigenaar Martijn Cools: “Gasten die hier alleen overdag zijn, hebben geen idee hoe het er ’s avonds aan toe gaat.”

Op een druilerige donderdagmiddag hangt er een gezellige sfeer in Orloff, dat sinds 1983 in een hoekpand zit op ’t Wed. Terwijl het al begint te schemeren drinken de meesten er een kop koffie of thee, een enkeling bestelt alvast een biertje. Martijn Cools geniet zichtbaar wanneer hij begint te vertellen. “Mijn vader was hier eerst bedrijfsleider en heeft in 1984 de zaak overgenomen van de voormalig eigenaar, die ook café De Zaak runde.” Voor die tijd zat café De Twijfelaar in het pand. Wat de precieze reden is dat dat café wegging, weet Martijn niet. Het stond volgens hem uiteindelijk gewoon te koop. Sinds 2010 is Martijn samen met zijn vader, Bert, mede-eigenaar van Orloff. Waar komt die naam eigenlijk vandaan? “Dat is niet een heel spannend verhaal, hoor”, zegt Martijn. “Wil Jansen, de vorige eigenaar, werd in zijn jeugd zo genoemd. Het was zijn bijnaam. Ik zou eigenlijk niet weten waarvoor het staat. Maar we vinden het een sterke naam, dus hebben we hem gehouden.”

Jong, oud, onbekend, bekend: al jarenlang komt er een heel divers Utrechts publiek naar het café op ’t Wed. “Doordeweeks tot twaalf uur ’s middags weten we eigenlijk altijd wie er komen, wat ze drinken en welke krant ze lezen. Net als vroeger zitten hier vaak creatievelingen: journalisten, schrijvers, kunstenaars”, vertelt Martijn. Hij wil niet veel kwijt over bekenden die naar zijn café komen en de mooie verhalen die er zijn. “Daar zijn we niet gevoelig voor. Andere zaken lopen daar soms graag mee te koop, wij liever niet. Of jij hier nou zit of een bekend persoon, dat maakt voor ons niet uit. Iedereen is even belangrijk.” Een bekende Utrechter die elke ochtend aan hetzelfde tafeltje één kopje koffie dronk en de krant las, was Dick Bruna. “Die kwam hier inderdaad altijd”, geeft Martijn toe. “Alleen als mijn vader nog een koffie aanbod, nam hij een tweede. Na zijn overlijden hebben we in dat tafeltje zijn naam laten zetten.”

‘Martini’
Martijn omschrijft zijn café als een ‘dag-avondzaak’. Het contrast is groot – bijzonder, vindt hij. “De meeste vaste gasten die hier doordeweeks ’s ochtends zitten, weten helemaal niet wat hier in het weekend gebeurt. Zij kunnen zich niet voorstellen dat er vrijdag na acht uur alleen nog maar bier wordt gedronken en de schalen met bitterballen rondgaan.” Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. “Dat vind ik nou prachtig.” In al die jaren zijn enkele vaste gasten hem goed bijgebleven. “Vroeger kwam hier vaak een Italiaan die zelfs als het heel slecht weer was op het terras ging zitten. Hij bestelde steevast een Martini en was altijd een beetje aan het zeuren.” Tijdens een Smartlappenfestival was er een lege fles Martini gevuld met water waaruit het personeel kon drinken. De fles belandde na afloop per ongeluk nog halfvol in de koeling. Martijn: “Een tijdje later klaagde de Italiaan dat zijn Martini naar water smaakte. ‘Oh die zeikerd’, zeiden wij tegen elkaar. Maar een tijdje nadat hij weg was, kwamen we erachter dat hij dus écht water had gedronken in plaats van Martini.” Hij moet lachen.

‘Bekende mensen, onbekende mensen – ze zijn voor ons allemaal even belangrijk’

“Er zijn zo veel dingen gebeurd, te veel om op te noemen. Zo was er in de beginjaren een zwerver, Willem. Hij hoorde bij Utrecht, iedereen kende hem. Bij ons in het café was hij altijd aan het bietsen. Hij kon erg kwaad worden, dan ging-ie mensen uitschelden. Op een dag heeft mijn vader hem gezegd dat hij niet langer welkom was omdat hij zo stonk”, zegt Martijn. “Toen heeft Willem nog wel eens een vuilniszak tegen de deur gegooid.”

Tijdloos
In het begin vond Martijn het af en toe best lastig om samen met vader Cools te ondernemen. “We botsten regelmatig – dat is nu heel anders. Het bedrijf is groter geworden en wij tweeën hebben inmiddels verschillende werkzaamheden”, legt hij uit. In het voorjaar openen ze een derde vestiging, aan het Lucasbolwerk. Orloff aan de Kade, de tweede vestiging aan de Oosterkade die Martijn en zijn vader in 2014 openden, is al een groot succes. “Het is niet zo dat we ons willen bewijzen door een derde zaak te openen, maar deze kans deed zich voor. We zitten nog vol leuke ideeën.”

In de nieuwe vestiging, ‘Villa Orloff’, komt net als op de Oosterkade een pizzaoven en draait het voornamelijk om de borrel. Het gaat verschillen van de twee andere zaken. “We denken er nu aan daar in het weekend een dj van een jaar of veertig muziek uit de jaren ’80, ’90 en zero’s te laten draaien. Mensen van mijn leeftijd, zo rond de veertig, vijftig, voelen zich niet overal meer prettig”, legt Martijn uit. “Wij willen met de nieuwe vestiging graag een plek creëren waar ze zich wél goed voelen.” Zelf is hij bijna altijd te vinden in de vestiging op ’t Wed, waar hij in zijn eerste jaren vooral veel leerde van Stefan Vreugdenburg, die er lang werkte. “Bijvoorbeeld hoe je moet omgaan met gasten. Mede dankzij hem zijn de avonden hier een groot succes geworden.”

Wat maakt Orloff een klassieker? “Het feit dat het tijdloos is. Een zaak die aantrekkelijk is voor een breed publiek, waar iedereen zich op zijn gemak kan voelen. Natuurlijk gaan we mee met de tijd, maar niet met het moment; we ontwikkelen niet een heel nieuw concept maar blijven onszelf. Mensen komen graag terug voor onze tomatensoep of dat broodje tonijn.” Martijn heeft overigens een grote wens. “Ik zou zo graag eens alle mensen die bij Orloff hebben gewerkt bij elkaar willen zien. Gewoon, om iedereen weer te spreken. Misschien is ons 35-jarige bestaan daar wel een mooie aanleiding voor.”